Μύστες σε μια μοναδική λειτουργία στο Θεό και στη φύση, όσοι θα βρεθούν σήμερα 8 Ιουνίου, εφήμεροι προσκυνητές στο ταπεινό ερημοκλήσι των Αγίων Θεοδώρων στα Θοδωρού και θα γευτούν έστω και φευγαλέα την αλλόκοτη ομορφιά του νησιού που είναι προσβάσιμο στον επισκέπτη τούτη μονάχα την ημέρα του χρόνου.
Και αυτό γιατί, ως γνωστό, η νησίδα αποτελεί περιοχή ειδικής προστασίας, καθώς έχει ανακηρυχθεί εκτροφείο για τη διατήρηση του κρητικού αιγάγρου από το 1963.
Ωστόσο αρκούν οι λίγες ώρες που θα παραμείνει ο φυσιολάτρης επισκέπτης στο νησί για να βιώσει το μεγαλείο τούτου του ιδιαίτερου τόπου και να αποχωρήσει με την προσμονή και της επόμενης επίσκεψης, έστω και μετά από ένα χρόνο.
Είναι η φύση βλέπετε που μεγαλουργεί με τα γλυπτά της σε τούτη την κουκκίδα της γης σε ρόλο κατεχάρη λιθοξόυ αφήνοντας τα αποτυπώματα μιας άγριας ομορφιάς καταμεσής της θάλασσας. Εκεί που οι γλάροι με κάθετες και ουράνιες πτήσεις ακολουθούν τη ρότα των πλεούμενων που μεταφέρουν τους προσκυνητές στο νησί με τους κρωγμούς τους να αντηχούν ολόγυρα, ενώ ο ήλιος καθρεφτίζεται στα κύματα και παιχνιδίζει με το νερό. Εκεί που μπερδεύεται η οσμή της θαλασσινής αλμύρας με τα μεθυστικά αρώματα του σχίνου, του πεύκου, του θυμαριού και των λογής – λογής κρητικών βοτάνων καθώς ανηφορίζεις το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στον προορισμό σου.
Εκεί που κοντοστέκεσαι να απολαύσεις την απίστευτη θέα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ολόγυρα, έως εκεί που φτάνει το μάτι σου καιροφυλακτώντας να συναντήσεις τον ελεύθερο και ανυπότακτο αίγαγρο που όμως εκείνος με σβελτάδα ίσως ξεφύγει από το φωτογραφικό σου φακό.
Έτσι και ο ατίθασσος νους σου, αφού καταλαγιάσουν έστω και για λίγο μέσα σου τα πρώτα δυνατά αισθήματα από την παρθένα φύση, θα γυρίσει πίσω και θα αναμοχλεύσει το παρελθόν σε ένα διαφορετικό ταξίδι αυτή τη φορά με αφορμή τις βαρυσήμαντες ιστορικές μνήμες αυτού του τόπου που χάνονται στους μύθους και τους θρύλους για το νησί «θεριό».
ΟΙ ΔΥΟ ΕΚΔΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΡΙΟ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΙΩΣΕ
Λένε λοιπόν πως τα πρώτα χρόνια που οι άνθρωποι ασπάστηκαν το Χριστό, έκανε την εμφάνιση του στα θαλασσινά λημέρια βόρεια του κόλπου των Χανίων, ένα τεράστιο θεριό που έσερνε μαζί του και το μικρό γέννημα του. Το είδαν από μακρυά οι κάτοικοι της Αγίας Μαρίνας και σκιάχτηκαν καθώς ολοένα και περισσότερο πλησίαζε την ακτή με ανοιχτό το πελώριο στόμα του. Σκέφτηκαν πως δεν πρέπει να περιμένουν και άρχισαν να του πετάνε βέλη και τόξα για να το σκοτώσουν. Τα βέλη όμως δεν το τρυπούσαν και εκείνο συνέχιζε με περισσότερο θυμό τώρα την απειλητική του πορεία προς την ακτή. Τότε οι γυναίκες προσευχήθηκαν στον Άη Γιώργη και την Αγία Μαρίνα και οι προσευχές τους έπιασαν τόπο. Το θαύμα έγινε και το θεριό με το μικρό του πέτρωσαν.
Κάπως έτσι λοιπόν, σύμφωνα με το θρύλο που διασώζεται στην περιοχή από τότε, δημιουργήθηκε το μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα Άγιοι Θεόδωροι ή τα Θοδωρού απέναντι από την Αγία Μαρίνα. Η μεγάλη Θοδωρού με την τοξωτή σπηλιά, στη νότια πλευρά, που θυμίζει το ανοιχτό στόμα του θεριού και μερικά μέτρα πιο βόρεια το μικρό νησάκι που λέγεται Θεοδωροπούλα ή Γλαράκι.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εκδοχή παρμένη από τη μυθολογία, τότε που το νησί λεγόταν Ακοίτιον ή Άκυτος. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή που επιβεβαιώνει τη συνέχεια της παράδοσης της φυλής μας, ο Ποσειδώνας ήταν εκείνος που απολίθωσε ένα τεράστιο βλαβερό κήτος και το μικρό του που απειλούσαν τους θαλασσινούς σε εκείνα τα μέρη, δημιουργώντας έτσι τα δυο νησάκια που στέκονται ασάλευτα εδώ και χιλιάδες χρόνια.
ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
Σε τούτο το σημείο, λοιπόν που σταματά ο μύθος λαμβάνουν θέση αναπόφευκτα στη σκέψη του επισκέπτη, γνώστη της τοπικής μας ιστορίας, οι σημαντικές ιστορικές αναφορές για το νησί που ξεκινούν από την αρχαιότητα, φθάνουν στα χρόνια της Ενετοκρατίας στην Κρήτη, της Τουρκοκρατίας, της Κρητικής Πολιτείας αλλά και της νεότερης ιστορίας μας με τα γεγονότα της μάχης της Κρήτης στη γύρω από τη νησίδα περιοχή.
Ωστόσο μια άγνωστη στους πολλούς ιστορία από τα χρόνια της Ενετοκρατίας είναι αυτή που κυριαρχεί με τα έστω και ελάχιστα εναπομείναντα μνημειακά απομεινάρια, έρμαια στην καθημερινή βορρά του πανδαμάτορα χρόνου, να μας τη θυμίζουν. Πρόκειται για τα απομεινάρια των ενετικών οχυρώσεων στο νησί με το διπλό κάστρο, γεγονός που αποδεικνύει την οχυρωματική αξία που είχε στη συνείδηση των Ενετών για την προστασία της πόλης των Χανίων. Κατασκεύασαν λοιπόν οι Ενετοί στη νησίδα το 1574 ένα φρούριο στην κορυφή της βόρειας πλευράς του νησιού και ένα δεύτερο χαμηλότερα στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού.
Εδώ λοιπόν στο επάνω φρούριο, το φρούριο Τurlulu ή Turlu Adasi, όπως το ονόμαζαν οι Τούρκοι, έμελλε να γραφτεί από τους Ενετούς το καλοκαίρι του 1645 η πρώτη πράξη αντίστασης και αυτοθυσίας κατά του εισβολέα με την ανατίναξη του από το διοικητή του Biaggio Julian κατά την απόβαση των Οθωμανών στο νησί. Βλέποντας λοιπόν ο Βενετσιάνος διοικητής τους ηρωικούς μαχητές των δύο φρουρίων μετά από τη σθεναρή τους αντίσταση αποκαμωμένους και τους Οθωμανούς έτοιμους να αποβιβαστούν στο νησί , συγκέντρωσε το σύνολο της ενετικής δύναμης στο πάνω φρούριο και καμώθηκε πως παραδίδεται στους εισβολείς αφήνοντας ανοιχτές τις πόρτες και των δύο φρουρίων. Έτσι, όταν οι Οθωμανοί μπήκαν μέσα στο φρούριο Τουρλουλού για να το παραλάβουν, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη με αποτέλεσμα εκτός από τους 70 Ενετούς που υπερασπιζόταν τα φρούρια να καούν και 500 περίπου Οθωμανοί.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΠΟΥ ΠΕΤΡΩΝΟΥΝ
Με αφορμή αυτό το ολοκαύτωμα διατυπώνει δημόσια εδώ και μία δεκαετία ο γνωστός αρχαιολόγος Μιχάλης Ανδριανάκης εμπεριστατωμένη πρόταση για ανάδειξη του σημαντικού αυτού ιστορικού γεγονότος με τη διοργάνωση ετησίων εκδηλώσεων σε συνεργασία με την πόλη της Βενετίας. Η πρόταση αυτή υιοθετήθηκε και από άλλους πνευματικούς ανθρώπους αλλά και από τους αρμοδίους αυτοδιοικητικούς φορείς από την εποχή ακόμη του Δήμου Νέας Κυδωνίας αναγνωρίζοντας τα αναπτυξιακά και πολιτιστικά οφέλη που θα προκύψουν.
Ωστόσο στην πράξη τίποτα δεν προχώρησε. Επίσης δεν υλοποιήθηκαν οι κατά καιρούς υποσχέσεις για τη διάσωση και ανάδειξη τμημάτων των φρουρίων, αλλά και για ελεγχόμενη επισκεψιμότητα της νησίδας, τηρώντας τους ισχύοντες αυστηρούς όρους που αφορούν τις ζώνες ειδικής φυσικής προστασίας σε μια προσπάθεια να ζευγαρώσουν η αναμφισβήτητη οικολογική αξία της νησίδας, ως καταφύγιο του κρητικού αιγάγρου, με την ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης και ανάδειξης των μνημείων του τόπου μας.
Συνειρμικά λοιπόν με το «θεριό που πέτρωσε» σκεφτόμαστε πως σε τούτη την πόλη πετρώνουν και παραμένουν ανεκπλήρωτες εδώ και χρόνια πρωτότυπες ιδέες και αναπτυξιακές προτάσεις διατυπωμένες από εξαιρετικούς επιστήμονες, αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους και ενεργούς πολίτες που νοιάζονται για αυτήν. Σκεφτόμαστε επίσης, πόσα μνημεία ανυπολόγιστης πολιτιστικής αξίας διαφόρων χρονικά ιστορικών περιόδων καταρρέουν καθημερινά σε αυτήν, ειδικότερα στην περιαστική περιοχή, έρμαια στη φθορά του πανδαμάτορα χρόνου! Πόσο αδικεί αλήθεια μια τέτοια τακτική την πόλη μας με τον σπουδαίο πολιτισμό που διαθέτει !
