Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησαν τα βιβλία του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου, με στόχο όπως ισχυρίζεται να τα «πει όλα», για την ταραγμένη περίοδο της χώρας μας (1964 – 1974). Διαβάζοντάς τα κανείς διαπιστώνει ότι το μόνο που επιδιώκει είναι να βγει αμέτοχος, για όσες καταστροφές προέκυψαν στον τόπο εκείνη την δραματική περίοδο και που ο ρόλος του σε αυτές ήταν καθοριστικός.
Η γενιά μου έζησε στη δεκαετία 1964 – 1974 εκείνα τα γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της χώρας. Δυστυχώς τα περισσότερα από αυτά ήταν αρνητικά.
Ζήσαμε την ιστορική νίκη της Ενωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου με το 53%, το 1964. Ζήσαμε όμως και την ανατροπή της κυβέρνησης του 53% μετά από ένα περίπου χρόνο. Ζήσαμε τον εξευτελισμό του κοινοβουλίου από τις τρεις “κυβερνήσεις” των αποστατών της Ε.Κ το 1965.
Ζήσαμε την κατάργηση της ανίσχυρης Δημοκρατίας τον Απρίλη του 1967 και μαζί την απελπισία που νιώσαμε, αφού οι αγώνες εκείνης της υπέροχης γενιάς σταματούσαν και πήγαιναν «στράφι».
Ζήσαμε τη βία, την ανομία και το στρατοκρατικό δικτατορικό καθεστώς, με όλες τις συνέπειές για την ελευθερία του λαού μας.
Ζήσαμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που αποκατέστησε το πληγωμένο δημοκρατικό φρόνημα του Λαού μας και που για περίπου 7 χρόνια είχε «εξαφανιστεί».
Ζήσαμε την τραγωδία της Κύπρου και τη μετέπειτα πτώση της δικτατορίας.
Ζήσαμε όμως και το ιστορικό γεγονός του δημοψηφίσματος του 1974, που ο λαός μας έβαζε τέρμα στη Βασιλεία, που επί ένα σχεδόν αιώνα ήταν τροχοπέδη στη δημοκρατική πορεία της Χώρας.
Ο τέως βασιλιάς αναφέρει στα βιβλία του ότι κι άλλες φορές καταργήθηκε ο βασιλικός θεσμός, αλλά μετά επανήλθε. Πιστεύω ότι η ιστορική απόφαση του λαού μας το 1974 ήταν οριστική και αμετάκλητη και δεν δέχεται καμία «αναψηλάφηση».
Στα βιβλία του λοιπόν ο Κωνσταντίνος αναφέρεται στα συγκλονιστικά γεγονότα στης περιόδου 1964 – 1974, αλλά με ανακρίβειες για να τονίσει την επικρατούσα εκείνη την περίοδο άποψη του παλατιού, ότι ο βασιλιάς είναι «ανεύθυνος άρχων»!
1) Αναφέρει ότι είχε προτείνει στον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, να νομιμοποιήσει το Κ.Κ.Ε και ο Γ. Παπανδρέου το αρνήθηκε. Το κατά πόσο αληθεύει αυτό που ισχυρίζεται, διαψεύδεται από το απαράδεκτο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του το 1966. Να τι αναφέρει:
«Ο κομμουνισμός αποτελεί μίασμα γεννηθέν έξω της Ελλάδος, εμπνεόμενον και κινούμενον έξωθεν. Ηθική του είναι το ψεύδος και η προδοσία. Μολύνει και καθιστά ανύποπτον εχθρόν της πατρίδος πάντα ερχόμενον εις επαφήν με αυτόν, άτομον η ομάδα, πάντα καλόν Έλληνα, μη διαβλέποντα τον κίνδυνο».
Ηθελε λοιπόν να νομιμοποιήσει τα «μιάσματα», τους «ανθέλληνες» και τους «προδότες».
2) Αναφέρεται στα Ιουλιανά του 1965, γιατί είναι γεγονός ότι συντάραξαν την Χώρα μας, και σ’ αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα έπαιξε καθοριστικό ρόλο και αποτέλεσαν την απαρχή της αποσταθεροποίησης του κοινοβουλευτισμού και στην «προθέρμανση» της κυοφορούμενης στρατιωτικής δικτατορίας.
Αναφέρει λοιπόν ότι όλα προέκυψαν το βράδυ της 15ης Ιουλίου 1965, μετά την συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Παραλείπει το γεγονός ότι εκείνη την βραδιά ο Γ. Παπανδρέου δεν του είχε υποβάλει την παραίτησή του και ισχυρίζεται ότι εκείνη την στιγμή της 15/7/65 έμαθαν ότι πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση οι Νόβας, Τούμπας, Κωστόπουλος κ.λπ.! Αν είναι δυνατό.
Επικαλείται γνωμάτευση του τότε συνταγματολόγου Σγουρίτσα ότι «ο βασιλιάς μπορεί να διορίσει πρωθυπουργό ακόμη και τον κηπουρό του».
Το σχέδιο όμως της «κατάργησης» του Γ. Παπανδρέου ήταν προμελετημένο!
Ξεκινά με την ομιλία του αρχηγού της Ε.Ρ.Ε Π. Κανελόπουλου στην πλατεία Κλαυθμώνος τον Φλεβάρη του 1965 και που καλεί τους βουλευτές της Ε.Κ να ρίξουν τον Γ. Παπανδρέου και ότι η Ε.Ρ.Ε θα στηρίξει κυβέρνηση αποστατών.
Τον Π. Κανελόπουλο γνώρισα στα δικαστήρια σαν μάρτυρες υπεράσπισης που ήμασταν σε διωκόμενους φοιτητές από το δικτατορικό καθεστώς. Επικρατούσε τότε αγωνία για το μέλλον του τόπου και θλίψη για το κατάντημα της Ελληνικής πολιτείας. Του ανέφερα λοιπόν τότε (όπως περιμέναμε σε μία αίθουσα, για να κληθούμε σαν μάρτυρες) ότι ο πολιτικός κόσμος φέρει ευθύνη για την κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών, μηδέ του εαυτού του εξαιρουμένου. Μου ανέφερε λοιπόν κάνοντας την αυτοκριτική του, ότι τότε λειτουργούσε κομματικός φανατισμός και ότι ήταν λάθος η ομιλία του τον Φλεβάρη του 1965!
Δυστυχώς, όμως ο κομματικός φανατισμός και οι λανθασμένες πολιτικές επιλογές, έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα τον τόπο μας. Και που θα περίμενε κανένας ότι τουλάχιστον σήμερα θα είχαν περιθωριοποιηθεί!
Το προμελετημένο λοιπόν σχέδιο της ανατροπής του Γ. Παπανδρέου συνεχίζεται με τις απαράδεκτες και κατάπτυστες επιστολές του τέως βασιλιά προς τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό του 53%, πριν της 15ης Ιουλίου 1965.
Μάθαμε όμως από το βιβλίο του, τον συγγραφέα εκείνων των επιστολών ύστερα από 50 χρόνια. Νομίζαμε ότι συγγραφέας του υπήρξε ο καθηγητής του Ε.Μ.Π. Δ. Νιάνιας. Ομως δεν ήταν αυτός. Ησαν (όπως αναφέρει) ο Διευθυντής του γραφείου του Χοϊδάς και ο εκδότης της εφημερίδας “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, Π. Κόκκας.
Π. Κόκκας και Κ. Μητσοτάκης ήταν το «ίδιο πράγμα» εκείνη την κρίσιμη περίοδο. Ο,τι έκανε ο ένας το γνώριζε ο άλλος, όσον αφορά τη χάραξη της πολιτικής τους.
Εδώ όμως διαψεύδεται και ο Κ. Μητσοτάκης ο οποίος ισχυρίζεται ότι μέχρι την τελευταία στιγμή της 15/7/65 προσπαθούσε να πείσει τον Γ. Παπανδρέου να μη παραιτηθεί!
Οι επιστολές εστάλησαν 10 – 15 μέρες πριν τις 15/7/65 και όχι στις 15/7/65. Τις γνώριζε επομένως και ο Κ. Μητσοτάκης. Εξάλλου είναι γνωστά τα επεισόδια που συνέβησαν στις 20/7/65 στα γραφεία της “Ελευθερίας” στην οδό Πανεπιστημίου 10, όπου το συγκεντρωμένο πλήθος είχε αποκλείσει τον Κ. Μητσοτάκη μέσα στα γραφεία της εφημερίδας!
Υπήρξα βουλευτής της Ε.Κ. με πολλούς υπουργούς και βουλευτές της προδικτατορικής Ε.Κ. και που έμειναν πιστοί στον Γ. Παπανδρέου (Πολυχρονίδης, Κοκκέβης, Μπαλατζής, Μυλωνάς, Στεφανίδης. Αγγελούσης, Παπακωνσταντίνου κλπ) και συζήτησα με αυτούς αυτά που δεν ξέραμε.
Δύο βουλευτές Ηρακλείου της Ε.Κ. οι αείμνηστοι Μ. Ξυλούρης και Τ. Πλεύρης μου ανέφεραν ότι πριν τις 15/7/65 πληροφορήθηκαν τα τεκταινόμενα για την ανατροπή του Γ. Παπανδρέου και ότι μέσα στο σχέδιο της ανατροπής είναι και ο Κ. Μητσοτάκης.
Πήγαν και τον βρήκαν στο σπίτι του στη Γλυφάδα, μεσάνυκτα, και τον εκλιπαρούσαν να μη το κάνει αφού η Κρήτη τον θεωρεί «Κρητικάρχη» και ότι θα καταστραφεί πολιτικά. Η απάντηση του Κ. Μητσοτάκη ήταν πως «δεν μπορεί»!
3) Για την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, προσπαθεί να βγει «αντιστασιακός» από την πρώτη βραδιά της 21ης Απριλίου 1967.
Είναι γεγονός όμως ότι αρνιόταν στον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας να τον ορκίσει σαν υπουργό Εθνικής άμυνας, γιατί όπως αναφέρει ο γιος του Ανδρέας «συμμετείχε» στην οργάνωση «Ασπίδα», που είχε σαν στόχο την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας!
Τη Χούντα όμως που αποδεδειγμένα είχε καταργήσει τους δημοκρατικούς θερμούς, το σύνταγμα της Χώρας και είχε συλλάβει όλους τους πολιτικούς και 9.000 Έλληνες, δέχθηκε να την ορκίσει!
Στη φωτογραφία που έβγαλε μαζί τους μετά την ορκωμοσία δεν χαμογελά γιατί έτσι ήθελε να περάσει το μήνυμα, ότι δεν τη θέλει. Έτσι αναφέρει. Αν είναι δυνατόν!
4) Το πόσο ανεύθυνος ήταν το τ. βασιλιάς το επιβεβαιώνουν τα όσα αναφέρει κατά την επίσκεψή του στην Αμερική τον Σεπτέμβρη του 1967.
Αναφέρει ότι διακήρυσσε δημόσια τόσο στον πρόεδρο Τζόνσον όσο και στη γερουσία ότι σκοπεύει να ανατρέψει τη Χούντα!
Ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός που θα έπρεπε να το γνωρίζει μόνο αυτός και οι εμπλεκόμενοι στρατιωτικοί το δημοσιοποιούσε 2 μήνες πριν και μάλιστα στην Αμερική!
5) Από τους πολιτικούς που γνώρισε την κρίσιμη περίοδο 1964 – 74 επικεντρώνει τις «κατηγορίες» του σε δύο πολιτικά πρόσωπα.
Στον Α. Παπανδρέου και στον Κ. Καραμανλή. Οι λόγοι είναι προφανείς.
Γιατί ο μεν Α. Παπανδρέου προδικτατορικά δικαιολογημένα συγκέντρωσε πολιτικά, το «σκόρπιο» αντιμοναρχικό μένος του δημοκρατικού Λαού μας για τις τότε αυθαιρεσίες, επεμβάσεις και την απαράδεκτη ανάμειξη του τ. βασιλιά στην πολιτική ζωή της Χώρας. Κάτι που ο πατέρας του το ξεπερνούσε!
Ο δε Κ. Καραμανλής γιατί όπως αναφέρει τον «ξεγέλασε» το βράδυ της πτώσης της δικτατορίας και δεν τον άφησε να έρθει στην Ελλάδα.
Ακόμα περιμένει το τηλεφώνημά του!
Επίσης γιατί δεν τον άφησε να έρθει στην Ελλάδα να ηγηθεί του μοναρχικού αγώνα στο δημοψήφισμα του Δεκέμβρη 1974 και βέβαια έθεσε τέρμα στην Βασιλεία ο λαός μας.
Ο τ. βασιλιάς ήταν νέος στα κρίσιμα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Ηταν όμως πρωθυπουργός ένας έμπειρος πολιτικός που ουδέποτε έθεσε θέμα μοναρχικού θεσμού. Δυστυχώς όμως δεν γνώριζε καλά την νεότερη πολιτική ιστορία. Γιατί αν τη γνώριζε δε θα δεχόταν να ακολουθήσει τη σύγκρουση με τη δημοκρατική παράταξη. Γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει ότι διαφωνία μεταξύ συντηρητικής παράταξης και βασιλείας, θεωρείτο από τον Λαό μας ενδοοικογενειακός καβγάς και γι’ αυτό τον λόγο δεν αντιδρούσε.
Η διαφωνία όμως ή η σύγκρουση με την δημοκρατική παράταξη ήταν τραγωδία για τον τόπο και εθνικός διχασμός (1915, 1965)!
Τα γεγονότα λοιπόν αποστασία – δικτατορία – κυπριακή συμφορά είναι αλληλένδετα. Σε αυτά καθοριστικό ρόλο έπαιξε το παλάτι και που με τα βιβλία του τ. βασιλιά προσπαθεί να βγει «αναμάρτητο».
Τα γεγονότα αυτά δυστυχώς τα πλήρωσε η χώρας μας. Τα πλήρωσε όμως και η Βασιλεία με την κατάργησή της.
* τ. βουλευτής Χανίων
