Τα βότανα της λήθης

Θέλω να σπάσω το πρώτο φέγγος σε χίλια κομμάτια. Και να στα κεράσω. Κι αν φύγω είναι για να ξορκίσω τη νύχτα. Οι καιροί είναι σκοτεινοί. Και προσπερνούν τις πληγές σου. Κι είναι λευκές οι λεύγες των στιγμών. Και άγραφες. Κόντά σου, το μακριά είναι λίγο. Και αν δε βρω τα χρώματα, έχω το βλέμμα σου. Μέσα από τα βότανα της λήθης. Μα δε φοβούνται οι καιροί. Μα και ‘γω δεν τους φοβάμαι. Διαπερνάς τις ρωγμές μου. Σα το λιόφωτο το σπήλιο του αγριμιού. Δεν έχω ξεχάσει το βιαστικό σου βήμα. Και τις σκιές που σ’ ακολουθούσαν. Και τραβώ το στρατί της θύελας. Που αναδύεται μέσα από τη πάχνη. Που μου παγώνει τ’ ακροδάκτυλα. Κι είσαι το πώς, που δεν έμαθα να ρωτώ. Κι είσαι το γιατί, που δεν απάντησα ποτέ. Μα είναι φλύαρη η μουσική της σιωπής. Και δε ξέρω και ‘γω που βρίσκει τα λόγια που ποτέ δε σου είπα. Κι είναι ασκητής, που μόνο αυγή γνώρισε, το φευγιό σου. Από τα σκοτάδια των καιρών. Των σιωπών. Και της απουσίας. Μα τα βότανα της λήθης δε τα βρήκα ποτέ. Γι’ αυτό και μόνο θυμάμαι. Το σκοτωμένο λυκαυγές. Θυσία στη θύμησή σου. Κι είναι συντρίμια παλιών θεών οι στιγμές. Παλιό τραγούδι που δε ξεχνιέται. Και που μοιάζει καινούργιο κάθε φορά που σε θυμάμαι. Το πάντα είναι τόσο υπεροπτικό μέσα στη θνητότητα. Θα σε αναζητώ στη ταπεινότητα των σκιών. Που πάντα θα υποκλίνονται στο φως που τις γέννησε. Κι είναι ο δρόμος του άγνωστου, ο μόνος γνώριμός μου.