Τα βουνά

Με αφορμή το έργο Mountain (το βουνό), που είδαμε σε κινηματογράφο της πόλης μας τις προάλλες, αναδύθηκαν κάποιες σκέψεις που είχαν χαραχθεί  στο μυαλό και έμεναν αποθηκευμένες.
Το βουνό για μένα συνδέεται  με ένα απροσδιόριστο Δέος, όχι απαραίτητα αντίπαλο. Κάτι σαν μια μορφή Θεότητας που σου δίνει όμως την ευκαιρία να χαρείς κάποιες πλευρές της, όπως π.χ την απέραντη θέα του η την ελευθερία και χαρά που σου χαρίζει ακόμα και η προσέγγιση   του, όταν δεν είναι ανταριασμένο και ο καιρός μας επιτρέπει να αισθανθούμε το μεγαλείο του. Το σέβομαι απεριόριστα και το φοβάμαι ενώ παράλληλα με προκαλεί να το ανέβω, να το γνωρίσω, να το υπερβώ, να το ξεπεράσω, να δω τι κρύβεται πίσω του. Το φοβάμαι όχι μόνο γιατί κάποιοι φίλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή  εκεί πάνω, αλλά γιατί θεωρώ ότι ανάλογα με την δυσκολία του, τις καιρικές συνθήκες και τη δική μας φυσική κατάσταση δεν είναι πάντα προσβάσιμο. Σε αυτές  τις περιπτώσεις σκύβοντας ταπεινά στο Δέος του πρέπει να υποχωρήσεις και αν πραγματικά θέλεις και είσαι έτοιμος, ξαναπροσπαθείς, όταν οι παραπάνω συνθήκες είναι ευνοικές.
Το βουνό ιδίως το μεγάλο, πριν το ανέβουμε θα έπρεπε να το μελετήσουμε, όχι μόνο όσον αφορά τις διαδρομές και τις δυσκολίες τους, κάτι απαραίτητο, αλλά και την ιστορία του στο διάβα των αιώνων, τις πηγές ,τις κορφές, τα φαράγγια, τους μύθους που έχουν διαμορφωθεί γύρω του, να το αγαπήσουμε αν είναι δυνατόν. Μόνο έτσι θα μπορέσει να μας συγχωρέσει την αυθάδεια και το θράσος ,να τολμήσουμε να το ‘’κατακτήσουμε’’. Τι λέξη κι΄αυτή, αν είναι ποτέ δυνατόν να κατακτηθεί ένα βουνό επειδή μας επέτρεψε να ανέβουμε στην κορυφή του, η διασχίσαμε ένα μέρος του, άλλη μια ουτοπία όπως αυτή που έχουν κάποιοι, πως κατέκτησαν μια γυναίκα η ένα άνδρα επειδή έκαναν έρωτα μαζί του η ακόμα χειρότερο επειδή έκαναν απλά παρέα.
Το βουνό απαιτεί σεβασμό,συγκέντρωση, προσοχή και αγάπη αν είναι δυνατόν, αν θέλουμε να το απολαύσουμε και να δικαιώσουμε ως ένα βαθμό την προσπάθεια μας, μικρή η μεγάλη. Μερικές φορές αυτή η προσπάθεια υπερβαίνει τις εκάστοτε δυνάμεις μας, σωματικές η ψυχικές και την πληρώνουμε άσχημα, ακόμα και με την ίδια την ζωή μας.
Όμως είναι λάθος να λέμε ότι φταίει το βουνό γι’αυτό. Το βουνό δεν ζητάει τίποτα από εμάς, παρά μόνο να μη το μολύνουμε με τις μη ανακυκλούμενες ακαθαρσίες μας, δεν ενδιαφέρεται ούτε νοιάζεται για εμάς, απλά υπάρχει εκεί και θα υπάρχει ακόμα και μετά την αναχώρηση μας, σαν ακατάλυτος θεσμός ύπαρξης, που η παρουσία του και μόνο ορίζει ένα εμπόδιο η μια δίοδο προς κάτι άλλο. Εμείς ζητάμε να  υπερβούμε την καθημερινότητα, τον εαυτό μας,κάνοντας κάτι διαφορετικό και χρησιμοποιούμε το βουνό σαν μέσο. Εμείς φταίμε λοιπόν αν πάθουμε κάτι κατά την διάρκεια ανάβασης η κατάβασης του, όχι αυτό.
Το βουνό για κάποιους είναι απλά μια βόλτα η ευκαιρία εκδρομής σε ένα διαφορετικό terrain,χώρο. Για πολλούς όμως από εμάς υπήρξε η ακόμα είναι ένα μέσο σύγκρισης των δυνάμεων μας, όσο πιο μεγάλο είναι η όσο πιο μεγάλο βαθμό δυσκολίας έχει η διαδρομή που κάνουμε, τόσο θετικά αξιολογούμε τον εαυτό μας, βάζοντας του υποσυνείδητα ένα βαθμό παραπάνω. Το αντίθετο συμβαίνει όταν αποτυχαίνουμε.
Η ανάβαση στο βουνό βοηθάει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, ενώ έχεις την ευκαιρία να διαλεχθείς μαζί του, προσπαθώντας να τον κατανοήσεις και ακόμα  να τον υπερβείς αν χρειάζεται. Εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με τις απότομες αλλαγές της φύσης και τις δικές σου αδυναμίες και φοβίες πραγματικές και φανταστικές. Εκεί νοιώθεις κυριολεκτικά στο πετσί σου, στιγμές και εικόνες που μένουν  χαραγμένες στο είναι σου.
Καλό είναι τα βουνά να παραμείνουν αυστηροί και διαχρονικοί φίλοι μας, να τα χαιρόμαστε είτε περπατώντας τα, είτε αναπνέοντας τον καθαρό τους αέρα, είτε απλά ατενίζοντας την θέα τους.
Και τι χρειάζεται μια πιστή, διαχρονική φιλία; Σεβασμό, συνέπεια, ειλικρίνεια κατανόηση, εκτίμηση και αγάπη .