Τα Ζα!

Είναι φορές που συλλογιέμαι ότι αν ποτέ ξεθυμάνει η κρίση της «ανθρώπινης» συνείδησης, τότε θα δούμε με νηφαλιότητα ότι ίσως το μελανώτερο σημείο στην ιστορία της «ανθρωπότητας» ήταν η εκμετάλλευση κι η κακοποίηση των αθώων ζώων.
Το πάσης φύσεως αλληλοφάγωμα που χαραχτηρίζει το «ανθρώπινο» είδος ίσως και να δικαιολογείται απ’ τα συμφέροντα, τη λόξα, τις επιληπτικές κρίσεις μεγαλομανίας και τις ιδεοληψίες (προπάντων αυτές!). Πώς όμως μπορεί να δικαιολογηθεί αυτό τούτο το «ανθρώπινο» είδος όταν σέρνει στανικά τ’ ανυποψίαστα ζωντανά εκεί όπου έχει κράτος κι εξουσία ο πόνος, η καταπίεση κι η αδικία;
Μια περιδιάβαση στο διαδίκτυο είν’ αρκετή για να κάνει και τον πιο αναίσθητο Μιθριδάτη να φρίξει και ν’ αηδιάσει γι’ αυτή την κακομοιριά του περιβόητου «ανθρώπινου μεγαλείου»: Τα βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα βασανισμού ζώων μπορούν να σοκάρουν ακόμα κι αυτούς που μόνο για μια φορά στη ζωή τους πίστεψαν, έστω φευγαλέα, ότι μπορεί και να κουβαλάνε μέσα τους ένα αλυσόδετο άγιο που προσεύχεται! Μην σπεύσουν, όμως, οι κάτοχοι κατοικίδιων ν’ αναθεματίσουν όλους αυτούς τους βασανιστές και να υποστηρίξουν την άποψη ότι η μοναδική μορφή εκμετάλλευσης ζώων είν’ η θανάτωση τους με σκοπό την ένδυση, τη διατροφή, το εμπόριο, την επιστημονική έρευνα κι απωτέρως το κέρδος. Πρώτα πρέπει ν’ αναθεματίσουν τους εαυτούς τους γιατί εξίσου εφιαλτική είν’ η εκμετάλλευση κι η καταπίεση που προκύπτει απ’ την αγορά ζώου για ψυχαγωγία και για την κάλυψη του κενού και της μοναξιάς λόγω απουσίας συντρόφου ή παιδιών – συνηθισμένο αυτό στις μέρες μας όπου η αποξένωση και το μίσος για τον «συνάνθρωπο» έχουν κάνει κόλαση τη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει μετά βεβαιότητας ότι αν τα ζώα μπορούσαν να μιλήσουν και να εκφράσουν αυτά που νιώθουν για τα καπρίτσια και τις παραξενιές των ιδιοκτητών τους, θα διατύπωναν εγκώμια και αίνους!
Φρονώ ότι ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας με τα ζώα δεν περνάει αναγκαστικά μέσ’ απ’ τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον «συνάνθρωπο». Ακόμα κι αν αποφασίσουμε κάποτε να συμπεριφερθούμε ως άνθρωποι απέναντι στα υπόλοιπα μέλη του είδους μας, αυτό δεν θα αποτελέσει σταθερή προϋπόθεση για κάτι ανάλογο και στη σχέση μας με τα ζωντανά γιατί πάντα ο «άνθρωπος» θα βρίσκεται σε μια θέση ανώτερη, από άποψη ισχύος και δύναμης, απέναντι στα ζώα, που ούτως ή άλλως είν’ ανήμπορα. Και τούτο είναι που ενισχύει ακόμα περσότερο την αλαζονική εξουσία του πάνω σ’ αυτά.
Όπως με τις διακηρύξεις για τα «ανθρώπινα» δικαιώματα, έτσι και με τις όποιες πιθανές και μελλοντικές διακηρύξεις υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων θα υπάρξει υποκρισία και ψευτιά. Η στάση μας απέναντι στα ζώα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ με ρήτρες, με διακηρύξεις ή με άλλου νομικού τύπου εγχειρήματα, άμα δεν χωνέψουμε για τα καλά ότι μια νέα δομή συνείδησης, αναφορικά μ’ αυτή τη στάση (όπως και με κάθετι άλλο της ζωής), απαιτεί αλλαγή που πρέπει να ξεκινάει απ’ τον ίδιο τον πυρήνα της και να πραγματώνεται στη ρίζα της την ίδια.
Όσο θα συνεχίζουμε να πιστεύουμε  (και να πράττουμε σύμφωνα μ’ αυτό) ότι η ψυχή είν’ αρρώστια, τόσο λιγότερο θα ντρεπόμαστε που σέρνουμε τ’ αθώα ζα στον καιάδα!