Tabula Rasa

Εἶναι φορὲς ποὺ μιὰ λευκὴ κόλλα χαρτὶ μοῦ θυμίζει ἐπιφάνεια καλυμμένη μὲ χιόνι· μιὰ χιονισμένη βουνοπλαγιά, ἂς ποῦμε. Ἀνέκαθεν κάτι μ’ ἔσπρωχνε νὰ διακόπτω τὴν πλήξη ποὺ μὲ γέμιζε ἡ μονοτονία κι ἡ ὁμοιομορφία ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἄσπρου. Ἔτσι, μικρὸς ὡρμοῦσα στὸ χιόνι καὶ τὸ γέμιζα εἴτε μὲ πατημασιὲς εἴτε μὲ λογιῶ-λογιῶ σχήματα, θέλοντας νὰ φέρω τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ φέρνει τὸ κῦμα σὰν ὁρμάει στὴν ἀκρογιαλιὰ καὶ καταπίνει ἕνα ἀμμουδένιο κάστρο, φτειαγμένο ἀπὸ χέρι παιδικό.
Ἐπιδίωκα, δηλαδή, τὴν προβολὴ πάνω στὴ λευκὴ ἐπιφάνεια μιᾶς κίνησης τῆς ψυχῆς ἢ τοῦ νοῦ – ἢ καὶ τῶν δύο μαζί – μιᾶς ἐσωτερικῆς ὁρμῆς, μιᾶς τάσης πρὸς κάτι ὑπὸ τὴ μορφὴ ἑνὸς σ η μ α δ ι ο ῦ  κ α τ άδ ι κ ο ύ μου. Κι ὅσο κι ἂν φαίνονταν ὅτι κατέστρεφα τὸ ἔργο τῆς φύσης, στὴν πραγματικότητα δέσποζε μιὰ ἐπέμβαση π ρ ο σ ω π ι κ ὴ ποὺ ἴσως καὶ νὰ ἦταν  π ρ ο σ π ά θεια  δ η μ ι ο υ ρ γ ί α ς.
Λειτουργῶντας συνειρμικά, μιὰ τέτοια ἐπιθυμία, ἕνα τέτοιο αἴσθημα δοκιμάζω ἀπὸ τότε καὶ κάθε φορὰ ποὔχω μπροστά μου μιὰ λευκὴ κόλλα χαρτί. Λειτουργῶντας συνειρμικά – κάτι ποὺ συμβαίνει καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις τῆς ζωῆς μου καὶ μὲ πολὺ ἔντονο τρόπο, σὲ σημεῖο ποὺ μπορῶ νὰ προβλέψω ἐπακριβῶς τὶ θὰ ἐπακολουθήσῃ μιᾶς κατάστασης – σπρώχνω τὸν ἑαυτό μου νὰ ξεκινήσῃ νὰ γράφῃ πάνω στὴ λευκὴ κόλλα μέχρι νὰ τὴν γεμίσω μὲ λέξεις ποὺ θὰ δώσουν προτάσεις κι οἱ προτάσεις ὁλόκληρες παραγράφους κι οἱ παράγραφοι τελειωμένο ἔργο· μέχρι νὰ χαθῇ τ’ ἄδειο λευκό, νὰ μὴν τ’ ἀφήσω νὰ διεκδικῇ χῶρο μὲς στὸ ὀπτικό μου πεδίο, νὰ μὲ τυραννάῃ.
Γιατὶ περὶ τυραννίας πρόκειται: Ὅσο ἀφήνω τη σελίδα νὰ ὑπάρχῃ ἔτσι λευκὴ κι ἄδεια, τόσο περισσότερο τυραννιέμαι νὰ βρῶ αὐτὸ τὸ πρῶτο κινοῦν ποὺ θὰ μὲ κάνῃ νὰ τῆς καλύψω τὴν ἐπιφάνεια. Ἢ περὶ μιᾶς συνέπειας ἀπέναντι σ’ αὐτὴν τὴν ἐπιθυμία τῶν παιδικῶν μου χρόνων νὰ χαλνῶ τὴ χιονισμένη ἐπιφάνεια. Τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες μιὰ ἔντονη καὶ περίεργη αἴσθηση καθήκοντος μὲ κυβερνάει νὰ θέλω νὰ γράψω πάνω στὴ λευκὴ κόλλα.
Ἑπομένως, τὸ λευκὸ χαρτὶ μοῦ δημιουργεῖ μιὰ ἔντονη ὑποχρέωση νὰ γράψω, μιὰ ἐμμονὴ νὰ δ η μ ι ο υ ρ γ ή σ ω· ὄχι ἀναγκαστικὰ ἀμέσως. Ξέρω ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ τὸ κάνω γιὰ ν’ ἀπαλλαχτῶ ἀπ’ τὸ βάρος αὐτό. Μέχρι νὰ βρεθῇ τὸ ἑπόμενο λευκὸ χαρτί, τυραννικὸ κι ἀπαιτητικό· βασανιστικὸ καὶ π α ρ α κ ι ν η τ ι κ ό. Ἀποφεύγω νἄχω πολλὲς λευκὲς κόλλες στὸ γραφεῖο μου γιατὶ δὲν θέλω νὰ γράφω συχνά. Δύο ἢ τρεῖς κάθε χρόνο εἶν’ ἀρκετὲς γιὰ νὰ πιάνω τὸ μολύβι καὶ ν’ ἀνταποκρίνομαι στὸν προαναφερόμενο συνειρμό. Προτιμῶ νὰ διαβάζω σελίδες γραμμένες ἀπ’ ἄλλους ποὺ κάποτε ἦσαν κι αὐτὲς κόλλες λευκές…