Διάβαζα κάπου πως όταν είσαι στεναχωρημένος δεν πρέπει να ανασκαλεύεις όπως συνήθως κάνουμε, τα παλιά κι ειδικά καλές, περασμένες στιγμές, γιατί θλίβεσαι περισσότερο. Λογικό κι αυτό, μια που μοιραίως γίνονται οι αναπόφευκτες συγκρίσεις και το πράγμα χειροτερεύει… Δεν είναι όμως πάντα έτσι! Είναι σωτήριο να έχεις καλές αναμνήσεις! Μνήμες ευχάριστες του παρελθόντος που απαλαίνουν κακές στιγμές του παρόντος και δίνουν κουράγιο για τα μελλούμενα…
Ευτυχώς έχω πολλά καλά να θυμάμαι! Ασήμαντα φαινομενικά, αλλά πολύ σημαντικά στην ουσία! Κι ας είναι μόνο δύο… ταγιέρ εποχής! Μια τάξη ακόμα είχα να βγάλω το Γυμνάσιο παλαιού τύπου, όταν στις διακοπές των Χριστουγέννων καλεστήκαμε στην Αθήνα από ένα φιλικό ζευγάρι. Υπάλληλος σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία στην πρωτεύουσα ο κύριος Αργύρης ταίριασε απόλυτα με τον μπαμπά όταν είχαμε γνωριστεί στα νότια το προηγούμενο καλοκαίρι! Η κυρία Κατίνα πάντα χαμογελαστή, αξιοπρεπής και με μπόλικες ενδιαφέρουσες ιστορίες, πέρασε πολλές ευχάριστες ώρες με τη μαμά όσο οι άνδρες έλεγαν τα δικά τους. Σκέτη αρχόντισσα! Πιο μεγάλης ηλικίας απ’ τους γονείς μου και οι δυο, αλλά τα βρήκαμε κι όλοι μαζί είχαμε περάσει θαυμάσιες διακοπές. Πριν φύγουν τους φιλοξενήσαμε μερικές μέρες στα Χανιά και τώρα είχε έλθει η σειρά τους ν’ ανταποδώσουν. Πολύ μας περιποιήθηκαν οι καλοί μας φίλοι και τους θυμάμαι πάντα με αγάπη! Μας είχαν ετοιμάσει θαυμάσιο φαγητό, μας ξενάγησαν σε μουσεία κι αξιοθέατα, μας γνώρισαν δρόμους και πλατείες, μας ψυχαγώγησαν με την καλή παρέα τους… Παραμονές λοιπόν Πρωτοχρονιάς του 1970 τόσο, και να ’μαστε με την κα Κατίνα κάπου κεντρικά να θαυμάζουμε τη στολισμένη Αθήνα του τότε, να στεκόμαστε έκπληκτες μπρος στα ογκώδη κτήρια, στα πολλά αμάξια της, στην ποικιλία των εκθεμάτων στις βιτρίνες των μαγαζιών της.
Ηταν οι εποχή που το έτοιμο ρούχο είχε αρχίσει να κάνει δειλά – δειλά την εμφάνισή του και να εντυπωσιάζει με την αρτιότητά του κι εμείς να μην λέμε να πάρουμε τα μάτια μας από μια καταστόλιστη βιτρίνα με δυο χονδρά… ταγιεράκια μούρλια, που τα επιδείκνυαν με χάρη δύο κομψές κούκλες με ασορτί καπελάκια και ζεστά κασκόλ στον λαιμό! Οι φούστες στενές, κοντές -όπως το όριζε η μόδα της εποχής- οι ζακέτες εφαρμοστές, με μεγάλα πέτα, κουμπιά επιβλητικά, μανσέτες εντυπωσιακές που έφταναν μέχρι τον αγκώνα και βεβαίως ζώνες φαρδιές, ειδικά στο ένα, το κόκκινο με τα άσπρα πέτα που ήταν σε στυλ μιλιταίρ… Τρελάθηκα! Το ήθελα οπωσδήποτε! Κι η μαμά στα σαράντα της τότε -νέα, ωραία και γεμάτη ζωή- δεν έπαιρνε τα μάτια της απ’ το διπλανό που είχε ένα πρωτότυπο, εμπριμέ ντεσέν όλο αχνά λουλούδια που θύμιζε τα… “παιδιά των λουλουδιών” των καιρών εκείνων… Κάναμε την τρέλα μας, τα πήραμε… Τ’ ακριβοπληρώσαμε βεβαίως, μετρώντας προσεκτικά τη κάθε δραχμούλα που είχε ξεμείνει σε τσάντες, πορτοφολάκια και τσέπες, αλλά ήταν πολύ καλή η ποιότητα κι η ραφή τους, τα χαρήκαμε, στα χρόνια που πέρασαν, έβγαλαν τα λεφτά τους και με το παραπάνω…
Τ’ ανακάλυψα πριν λίγο καιρό -σε μια γενική ανακατάταξη των ντουλαπιών των γονιών- στο κάτω μέρος ενός μπόγου. Ατσαλάκωτα ήταν, έμοιαζαν μικροσκοπικά, θύμιζαν θεατρικές στολές περασμένων χρόνων, κι ήταν σαν να μην είχαν φορεθεί ποτέ! Ανασήκωσα την κόκκινη ζακέτα μου με τα χρυσά κουμπιά, την κοιτούσα με νοσταλγία κι αυτομάτως με ταξίδεψε στο τότε, σε κάθε ξεχωριστή, κοινή στιγμή μας… Ρούχα μιας ανέμελης εποχής των νιάτων μου, που δεν είχαμε πολλά, μα που χαιρόμασταν κι εκτιμούσαμε το καθετί! Με συγκίνηση μεγάλη τα ταχτοποίησα σε μια χαρτονένια κούτα, μαζί με το δαντελένιο φουστάνι που είχε χαρίσει η κα Κατίνα στη μαμά. Κι είναι ν’ απορεί κανείς -αλλά και να παίρνει μαθήματα ζωής!- με την ευγένεια, τη γενναιοδωρία και τη καλή διάθεση αυτών των ανθρώπων που έχουν φύγει απ’ τη ζωή πια, που όπως διαπιστώσαμε φτάνοντας στο σπίτι τους, ζούσαν σε μια κάμαρα όλη κι όλη που ήταν ταυτόχρονα κουζίνα και σαλόνι, κοιμόνταν σε καναπέ – κρεβάτι που τον άνοιγαν κάθε βράδυ, ενώ από πάνω, όταν ανέβαινες στη στριφτή σκαλίτσα της ταράτσας μια χαρά βολευόσουν στη μικρή τζαμαρία που ήταν ο πάντα γεμάτος ξενώνας τους… Έτσι είναι!
Αν το καλοσκεφτείς πολύ λίγα πράγματα έχουμε ανάγκη στη ζωή… Αυτό που πραγματικά μας χρειάζεται είναι η καλοσύνη, η καλή διάθεση κι η συντροφικότητα! Και βέβαια, αν κάτι το επιθυμούμε πολύ, ας δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να το αποκτήσει και να το χαρεί! Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω κι οι καλές οι αναμνήσεις είναι το ακριβότερο, το πιο πολύτιμο δώρο ζωής που μπορούμε να προσφέρουμε σ’ εμάς και στους γύρω μας…
Καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους!!
