Δυστυχώς δεν βρέθηκε ούτε ένας ‘Έλληνας σκηνοθέτης τα τελευταία 50 χρόνια για μια ταινία με ζωή Αγίου και ιστορία πίστης.
Βρέθηκε η ευλογημένη διάσημη Σέρβα Πόποβιτς που διάβασε στο αεροπλάνο το βίο του Αγίου και κατάφερε να πλησιάσει την ψυχή του και τώρα η ταινία- ορόσημο σπάει τα ταμεία (“must see”). Οι κριτικοί κινηματογράφου επεχείρησαν με εμπάθεια να “θάψουν” την ταινία, βαθμολογώντας την με 2 αστέρια, όταν στις νοσηρές και ανώμαλες ταινίες βάζουν 5 αστέρια. Ευτυχώς όμως οι σιωπηλές πλειοψηφίες δεν πίστεψαν στους “ειδικούς” και αναζητούν και διψούν για πνευματικότητα.
Δεν είναι ένα φίλμ που απευθύνεται σε πιστούς, θρησκευόμενους χριστιανούς αλλά διεκδικεί την οικουμενική απήχηση. Πρόκειται για ένα μοναχό, ιερέα και μητροπολίτη που καθαιρέθηκε, εξορίστηκε, αναθεματίσθηκε και του οποίου οι μεγαλύτεροι εχθροί ήταν η εξουσία μέσα στην Eκκλησία κυρίως γιατί βοηθούσε τους Άραβες μουσουλμάνους, πένητες, ανέστιους αδιαφορώντας για την θρησκεία τους. Να πεινά, να κάνει παρέα με αστέγους και ζητιάνους να τους δωρίζει τα παπούτσια του, να αυτοτιμωρείται με απεργία πείνας, να δωρίζει τον γλίσχρο μισθό του στο νοσοκομείο, να σφουγγαρίζει ο ίδιος γονατιστός τις τουαλέτες. Η σκηνοθέτις δήλωσε πως αντιμετώπισε «Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες” για την υλοποίηση της ταινίας. Είναι 100% ένα θαύμα που έγινε η ταινία». Είναι μια ιστορία για τη αρετή της πίστεως, της αγάπης, της υπομονής στην άδικη κατηγορία, την διαβολή. Η περιπετειώδης πορεία του Αγ. Νεκταρίου αποδίδεται θαυμάσια από τον χαρισματικό ηθοποιό Σερβετάλη. Η ταινία δίνει ελπίδα και ενδυναμώνει την πίστη πως το ήθος που κηρύσσει η Ορθοδοξία έχει συγκεκριμένη κατάληξη με την επικράτηση των ηθικών που με το παράδειγμα τους γοητεύουν.
Η ταινία διδάσκει για το πώς πρέπει να υπομένουμε στις μέρες μας την άδικη κατηγορία και πως η εξουσία είναι καρκίνος για τον ηγέτη.
Η ταινία αποτελεί ένα ράπισμα για κάποιους τωρινούς σκηνοθέτες που στα κατάπτυστα σίριαλς οδηγούν την νεολαία στη βία, την επιθετικότητα, την αθυροστομία , την χυδαιότητα, στο κτηνώδες, στον κανιβαλισμό, στα ποταπά και χαμερπά πρότυπα με συνέπεια την κατακόρυφη αύξηση των εγκλημάτων κατά ζωής και την πτώση των αξιών.
Η ταινία χτυπά το εκκλησιαστικό κατεστημένο και αποτελεί ένα ράπισμα αφύπνισης για την παράλυτη Ιεραρχία που δεν αγκαλιάζει τους νέους βεβαίως και με σκουλαρίκι.
Αυτολιβανίζεται η Ιεραρχία από τους παρατρεχάμενους που δεν τους άφηναν να αποχωρήσουν στα 67 χρόνια, έτσι ώστε οι νεώτεροι να καθοδηγήσουν το ακατήχητο ποίμνιο. Στην εποχή μας ο μέσος όρος ηλικίας των εκκλησιαζόμενων είναι 85 χρονών και αυτό δυστυχώς δεν προβληματίζει την Δ.Ι.Σ. διότι βρίσκεται σε λήθαργο (προφανέστατα λόγω γήρατος) αλαλία, απραξία, απραγία και δεν αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών.
Ασυγχώρητα αγνοούν την ευλογία του Απ. Παύλου (Α’ Κορινθ. ΙΔ,9): «Εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πως γνωσθήσεται το λαλούμενον; Έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες» (Αν δεν είναι κατανοητός ο λόγος σας, πως θα σας καταλάβει ο άλλος; Θα μιλάτε στον αέρα). Χρήσιμη θα ήταν μια δημοσκόπηση με το ερώτημα στους επισκόπους: «Τι ακριβώς σημαίνει για εσάς η αιώνια ζωή που κηρύττετε;». Στα κηρύγματα τους αντί για κανόνες συμπεριφοράς πρέπει να μιλάνε για πληρότητα της ύπαρξης.
Αναμένω με ενδιαφέρον το σχόλιο του Αρχιεπισκόπου.
