Τρεις σημαντικές δημιουργίες και ένα έξοχο ντοκιμαντέρ από τη Χιλή, έρχονται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Πρόκειται για τις ταινίες «Περασμένες Ζωές» της Σελίν Σονγκ, «Shayda» της Νούρα Νιασάρι, «Ξερά Χόρτα» του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, καθώς και το ντοκιμαντέρ «Η Φανταστική Χώρα μου» του σπουδαίου ντοκιμαντερίστα Πατρίσιο Γκουζμάν. Επίσης, προβάλλονται ακόμη τέσσερις νέες ταινίες, ενώ σε επανέκδοση προβάλλεται και το κλασικό αριστούργημα, ανεξίτηλο στον χρόνο, «Πολίτης Κέιν» του Όρσον Γουέλς.
Περασμένες Ζωές
(“Past Lives”) Αισθηματικό δράμα, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Σελίν Σονγκ, Τεό Γιου, Γκρέτα Λι, Τζον Μάγκαρο κα.
Απλώς υπέροχη. Μια ταινία έμπλεη συναισθημάτων, που η απλότητα και η αφοπλιστική ανθρωπιά της, το λιτό και ευαίσθητο σενάριό της, θυμίζει εντόνως τις μεγάλες ρομαντικές δραματικές δημιουργίες ενός σινεμά που νομίζαμε ότι έχει αποκτήσει μουσειακή αξία. Πρέπει να πάμε πολύ πίσω, ίσως και στη δεκαετία του ’70, για να αισθανθούμε τέτοια συγκίνηση, τέτοια ανθρωπιά και μάλιστα ανανεωμένη με μία ιδιαίτερη φρεσκάδα.
Μπορεί η παραγωγή να έχει γίνει στην Αμερική, αλλά η ταινία θα πρέπει να χρεωθεί εξ ολοκλήρου στην 35χρονη Νοτιοκορεάτισσα Σελίν Σονγκ, που κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, αναστατώνοντας το φεστιβάλ Βερολίνου, στο οποίο προτάθηκε και για τη Χρυσή Άρκτο.
Η ανάλαφρη και συνάμα στοχαστική ταινία, διαθέτει αρκετά από τα βιώματα της Σονγκ, η οποία αξίζει ειδική μνεία όχι μόνο για το σπουδαίο αποτέλεσμα, αλλά και γιατί κράτησε από την παιδική της μνήμη, τα νιάτα της, μια ιστορία που μας θυμίζει ότι πέρα από το σεξ, υπάρχει και η ανιδιοτελής φιλία, ο έρωτας, με την πλατωνική του διάσταση, τα αγνά συναισθήματα και η ανεξίτηλη σχέση με τις ρίζες μας, την ταυτότητα που θα μας καθορίζει για πάντα.
Το στόρι θέλει την 11χρονη Ναν, να μεταναστεύει από τη Νότια Κορέα, με τους γονιούς της, δύο καταξιωμένους καλλιτέχνες, στον Καναδά, χάνοντας έναν καλό φίλο και συμμαθητή της, τον Χέι-Σανγκ, που όλοι πίστευαν ότι ήταν ερωτευμένοι. Η Ναν, έπειτα από 12 χρόνια θα μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, αλλάζοντας το όνομά της σε Νόρα, για να εξελιχθεί ως συγγραφέας. Από ένα περίεργο παιχνίδι της τύχης, θα αρχίσουν και πάλι να επικοινωνούν μέσω Skype, να συνειδητοποιούν ότι η σχέση τους παραμένει δυνατή, αλλά θα ξανακόψουν απότομα την επαφή τους, για να ανανεώσουν το ραντεβού τους στο απώτερο μέλλον. Κάτι που θα γίνει, όταν πια έχουν περάσει ακόμη 12 χρόνια, η Ναν έχει παντρευτεί έναν Αμερικάνο συνάδελφό της κι ο Χέι-Σανγκ έχει μπει στη ρουτίνα της ενήλικης ζωής. Όμως, ο παιδικός του έρωτας αναθερμαίνεται και η Ναν ακόμη και παντρεμένη νιώθει την έλξη του πρώτου αγνού έρωτα. Έτσι, ο Χέι-Σανγκ θα ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, για μια συνάντηση που θα γεμίσει το κενό της ζωής του και γιατί εκτός από τον ίδιο και η Ναν πιστεύει στο «ιν γιουν», στο κάρμα δυο ανθρώπων, που δεν μπορεί ποτέ να διακοπεί.
Φαινομενικά μία ρομαντική δραμεντί, αλλά ουσιαστικά μια ταινία πολύ πιο διεισδυτική, πνευματώδης, με μελετημένους χαρακτήρες και σενάριο ψιλοβελονιά από την ίδια τη σκηνοθέτιδα. Οικείοι χαρακτήρες, που ανταλλάσουν ειλικρινά συναισθήματα, παρότι τους χωρίζει η απόσταση, τους απομακρύνει το πεπρωμένο.
Μια ταινία, που ξεφεύγει από τα νοσηρά ή παρακμιακά φαινόμενα που συνηθίζουν να μας μεταδίδουν οι νοτιοκορεάτικες ταινίες τελευταίως, καθώς όλα κυλούν ήρεμα, με εγκαρδιότητα, ευγενικά αισθήματα.
Είναι τόση η σκηνοθετική δύναμη και το ψυχολογικό ψηλάφισμα των ηρώων, η εκμετάλλευση του θαυμαστού σεναρίου, που νομίζεις ότι δεν χρειάζεσαι μετάφραση από τα κορεάτικα, για να καταλάβεις την υπόθεση, τα συναισθήματα των ηρώων, την ελαφρά μελαγχολική κατάληξη, η οποία, όμως, τελικώς απελευθερώνει και τους δυο πρωταγωνιστές και γιατί όχι και τα ευγενή αισθήματα που κρατάμε κρυμμένα ως άμυνα από τη σκληρή πραγματικότητα, τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Αν και άγνωστοι οι δυο πρωταγωνιστές, ο Τεό Γιου και η Γκρέτα Λι, που διαθέτουν και μια ξεχωριστή φωτογένεια, δίνουν την αίσθηση ότι τους γνωρίζεις πολύ καλά και σίγουρα παραδίδουν δυο εκπληκτικές ερμηνείες, συμβάλλοντας στο υπέροχο αποτέλεσμα της ταινίας, μίας αποθέωσης του ανθρωπισμού που πλέον εκλείπει.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Νόρα και ο Χε-Σαν, δύο βαθιά συνδεδεμένοι παιδικοί φίλοι, χωρίζονται όταν η οικογένεια της Νόρα μεταναστεύει από τη Νότια Κορέα. Δύο δεκαετίες μετά, επανασυνδέονται στη Νέα Υόρκη και περνάνε μία μοιραία εβδομάδα, καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, την αγάπη και τις επιλογές που καθορίζουν μία ζωή.
Shayda
(“Shayda”) Δραματική ταινία, αυστραλιανής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Νούρα Νιασάρι, με τους Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι, Οσάμα Σάμι, Ρίνα Μουσάβι, Μοζεάν Αρία κα.
Άξια μαθήτρια του σημαντικότερου ίσως αείμνηστου Ιρανού σκηνοθέτη, Αμπάς Κιαροστάμι, η νεαρή Νούρα Νιασάρι, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, μας ξαφνιάζει ευχάριστα, αν και στην ταινία της μας διηγείται μία επώδυνη ιστορία, αλλά τόσο ανθρώπινη και ψυχωμένη, που θα συνταράξει το κοινό.
Η Νιασάρι, που γεννήθηκε στην Τεχεράνη και σε μικρή ηλικία μετανάστευσε με τη μητέρα της στην Αυστραλία, μεταφέρει τα προσωπικά της βιώματα στην οθόνη, αφήνοντας στην άκρη τα δικά της ψυχικά τραύματα, για να αναδείξει τη γενναιότητα μιας μητέρας, μιας νέας γυναίκας, που θα πρέπει να βρει ένα απαράμιλλο θάρρος για να αντιμετωπίσει έναν κόσμο εχθρικό.
Ηρωίδα της, μία Ιρανή μετανάστρια, νέα γυναίκα και μητέρα. Δηλαδή, το ιδανικό θύμα για τις σκληρότατες κοινωνίες, τους απρόσωπους θεσμούς, το αδυσώπητο σύστημα εκμετάλλευσης. Μια γυναίκα, που κρύβεται, με την κόρη της, σε μια δομή φιλοξενίας στην Αυστραλία, για να ξεφύγει από τον κακοποιητικό σύζυγό της και πρέπει να παλέψει με όλους, να αντιμετωπίσει την εφιαλτική πραγματικότητα, για να κρατήσει κοντά της την κόρη της.
Χωρίς φλυαρίες ή δακρύβρεχτους μελοδραματισμούς, η Νιασάρι, μας εισαγάγει αμέσως στο αγωνιώδες κλίμα της ιστορίας της, που κλιμακώνεται συνεχώς και άψογα.
Ο καθημερινός αγώνας της ηρωίδας, οι δυσκολίες (η αδυναμία του δικαστικού συστήματος να προστατεύσει ουσιαστικά τις γυναίκες – θύματα της ενδοοικογενειακής βίας), η σκληρή καθημερινότητα, καταδεικνύουν την απάνθρωπη πραγματικότητα, αλλά περισσότερο απ’ όλα υμνούν την αγάπη της μητέρας προς την κόρη, την ιερότητα της μητρότητας, το νήμα της ζωής με την ελπίδα.
Πανάξια συμπαραστάτρια η πρωταγωνίστρια Ζαρ Αμίρ Ιμπραΐμι, η έξοχη Ιρανογαλλίδα ηθοποιό – την απολαύσαμε πέρσι στην «Ιερή Αράχνη» – που η αυθεντική της ερμηνεία συγκινεί και θα την καταστήσει σύμβολο όλων των γυναικών, που παλεύουν για το παιδί τους, τη ζωή τους, την ελευθερία και ανοίγει μία μικρή χαραμάδα φωτός στα γενικευμένα σκοτάδια.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια Ιρανή μετανάστρια κρύβεται με την κορούλα της σε μια δομή φιλοξενίας γυναικών στην Αυστραλία, προκειμένου να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της σύζυγο. Η θέση της είναι δύσκολη: Αν γυρίσει στην πατρίδα της, θα χάσει την κηδεμονία του παιδιού της. Αν μείνει στην Αυστραλία, ο άντρας της δεν πρέπει να μάθει για το κρησφύγετό της έως ότου ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της για διαζύγιο.
Ξερά Χόρτα
(“About Dry Grasses”) Δραματική ταινία, τουρκικής και διεθνούς συμπαραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν, με τους Nτενίζ Τσέλιογλου, Μέρβε Ντιζντάρ, Μουσάμπ Εκίτσι κα.
Με την τελευταία του ταινία, που προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα τού φετινού φεστιβάλ Καννών, ο Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν πιστοποιεί ότι είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή δημιουργός στην Τουρκία.
Στην όγδοη ταινία του, ο Τσεϊλάν, ο οποίος εκτιμάται ιδιαιτέρως στις Κάννες, όπου το 2014 κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα για την υπέροχη «Χειμερία Νάρκη», ξεδιπλώνει, με τη σκηνοθετική του δεξιοτεχνία, ένα φλογερό δράμα, ένα λυρικό έπος τριών ωρών, βασισμένος στο προσωπικό ημερολόγιο ενός δάσκαλου.
Ο Σαμέτ, ένας μεσήλικας δάσκαλος καλλιτεχνικών, που διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε ένα παραδοσιακό οικισμό στα βάθη της Ανατολίας, εκεί που υπάρχουν μόνο δυο εποχές, ο βαρύς χειμώνας και το καυτό καλοκαίρι, ονειρεύεται μια μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη, ενώ έχει μία απρεπή εμμονή με μία μαθήτριά του. Όταν στην τσάντα του 14χρονου κοριτσιού βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, οι φαντασιώσεις του Σαμέτ φουντώνουν, ενώ μία συνάδελφός του τον βοηθάει να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις του.
Ο Τσεϊλάν, αναπτύσσει, με τους γνωστούς πλέον ρυθμούς των μεγάλων σε έκταση διαλογικών σκηνών, το πυκνογραμμένο σενάριό του, κορυφώνοντας κάθε φορά τη δραματουργία και το ενδιαφέρον του θεατή, για να προωθήσει τους προβληματισμούς του γύρω από τη διαρκή σύγκρουση του ατομικού με το συλλογικό, τις μικρές ανθρώπινες αδυναμίες, την υποκρισία που φωλιάζει ακόμη και σε αυτούς που βρίσκονται ακόμη και απέναντι στο καθιερωμένο σύστημα εξουσίας, τους εκπροσώπους μίας εγγενής υποκρισίας.
Η αφηγηματική ικανότητα του Τούρκου σκηνοθέτη είναι συναρπαστική, που κάνει τα 197 λεπτά διάρκειας της ταινίας να φαίνονται λίγα, καθώς καταφέρνει να απλώσει το πορτρέτο μίας ολόκληρης χώρας, που βρίσκεται στο μεταίχμιο της ιστορίας, αλλά με απαισιόδοξη προοπτική.
Η ταινία διαθέτει μία ξεχωριστή χάρη, ο Τσεϊλάν δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, από την εκμετάλλευση του φυσικού σκηνικού, τις παγωμένες στέπες της Ανατολίας, μέχρι το κέντρο της ιστορίας του, ένα σχολείο, σύμβολο της εκπαίδευσης, που απλώς διαθέτει κανόνες ή ακόμη και τον πρωταγωνιστή του, που δεν θέλει τη συμπάθειά μας αλλά την κατανόησή μας. Κατέχοντας την τέχνη του σινεμά στα δάχτυλα και με την ωριμότητα ενός σκηνοθέτη που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα, ο Τσεϊλάν παίζει με τις εποχές, καθώς το χιόνι σκεπάζει το σφρίγος μιας χώρας και η κάψα του καλοκαιριού μαραίνει τα όνειρα, ενώ αναζητείται η άνοιξη της ελπίδας και το φθινόπωρο που θα φέρει μια ισορροπία στη σχέση ενός έθνους που γιγαντώνεται αλλά δείχνει εύθραυστο όταν εστιάζει στην πραγματική ζωή.
Εξαιρετικές ερμηνείες και ειδικά από την Μερβέ Ντιζντάρ, η οποία κέρδισε και το βραβείο στις Κάννες, με τη φυσικότητά της και την αφοπλιστική παρουσία της.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας νεαρός δάσκαλος ελπίζει πως θα διοριστεί στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από την υποχρεωτική του θητεία σε ένα μικρό χωριό. Μετά από πολλή αναμονή, χάνει κάθε ελπίδα απόδρασης από αυτή τη μουντή ζωή. Ωστόσο, η συνάδελφός του Νουράι, τον βοηθάει αναθεωρήσει τις αντιλήψεις του.
Η Φανταστική Χώρα μου
(“My Imaginary Country”) Ντοκιμαντέρ, χιλιανής και γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Πατρίσιο Γκουζμάν.
Ακόμη ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Πατρίσιο Γκουζμάν, αυτή τη φορά για τη λαϊκή διαμαρτυρία, που έλαβε διαστάσεις εξέγερσης το 2019 στη χώρα του.
Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Καννών του 2022, αφηγείται με θέρμη και διεισδυτική ματιά, το ξέσπασμα ενός λαού που έχει υποστεί τα πάνδεινα και κυρίως αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών, που μπήκαν μπροστά, μαζί με τη νεολαία στον αγώνα.
Το ντοκιμαντέρ, του μετρ του είδους Γκουζμάν («Νοσταλγώντας το Φως», «Το Μαργαριταρένιο Κουμπί», «Η Οροσειρά των Ονείρων»), είναι πολλά περισσότερα από μία καταγραφή των γεγονότων, που ξεκίνησαν από τους μαθητές και σπουδαστές, αντιδρώντας στην αύξηση των τιμών των εισιτηρίων στο μετρό, τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, στις ανάλγητες πολιτικές της κυβέρνησης. Μια χώρα, που πληγώθηκε αφάνταστα, όταν μια ξενόφερτη χούντα, πριν από μισό ακριβώς αιώνα, εκτός από νεκρούς και ανείπωτα βασανιστήρια, εγκαθίδρυσε ένα αστυνομικό κράτος, σκότωσε την ελευθερία και επέβαλε ένα οικονομικό και θανατηφόρο πείραμα στην οικονομία.
Τέτοιες μέρες (11 Σεπτεμβρίου του 1973) ο εκλεγμένος λαϊκός ηγέτης και πρόεδρος της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε έπεφτε νεκρός στα συντρίμμια του προεδρικού μεγάρου, έπειτα από έναν ανελέητο βομβαρδισμό, από δυνάμεις των πραξικοπηματιών που επέβαλαν τον χασάπη Πινοσέτ.
Από τότε και από τους αιματοβαμμένους αγώνες του λαού της Χιλής, πέρασαν πολλά χρόνια, το οικονομικό πείραμα, είχε φέρει τα αποτελέσματά του.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, που έγιναν παντού, έφτασαν μέχρι και την εκπαίδευση. Για να σπουδάσει κάποιος πρέπει να δανειστεί από τις τράπεζες. Οι νέοι ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Οι διαδηλώσεις του 2019, μπορεί να ξεκίνησαν από το ακριβό εισιτήριο, αλλά εξελίχθηκαν σε απαίτηση για περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική ισότητα, στοιχειώδες κοινωνικό κράτος και ευκαιρίες για δουλειά. Εκατομμύρια ανθρώπων γέμισαν πλατείες και κεντρικές λεωφόρους – αυτή τη φορά δίχως κομματική κάλυψη. Οι διαδηλωτές υποστηρίζουν ότι δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, που τους έχουν πουλήσει επανειλημμένως, η εξέγερση είναι αυθόρμητη. Και σε αυτή τη λαϊκή κινητοποίηση πρωταγωνιστούν οι γυναίκες, όλων των ηλικιών, που πλήττονται περισσότερο απ’ όλους. Οι γυναίκες μιλούν για την ισότητα, την αυτοδιάθεση στο σεξ, στο σώμα τους, την απαίτηση για στέγαση, το μεγάλωμα των παιδιών τους, την εξάλειψη της κρατικής βίας.
Όμως, αυτό που αναστατώνει ελπιδοφόρα τον Γκουζμάν είναι η συγκινητική επανασύνδεση του λαού της Χιλής με την ψυχή του, τα συστατικά ενός περήφανου λαού, που θέλει να βγει ξανά στους δρόμους, απέναντι στα όπλα, να βρει την αναπνοή του, να κερδίσει και πάλι την αξιοπρέπειά του.
Dogman
(“Dogman”) Δραματική περιπέτεια, γαλλικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Λικ Μπεσόν, με τους Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Κρίστοφερ Ντέναμ, Τσαρλς Γκρέι κα.
Αποθέωση της παραδοξότητας, της αμετροέπειας και των υπερβολών, σε ένα δραματικό θρίλερ που ξεπερνά τα όρια ενός άκρατου παραλογισμού. Ο Λικ Μπεσόν, από το «Απέραντο Γαλάζιο», τη «Νικίτα», το «Λεόν» μέχρι το «Πέμπτο Στοιχείο», δεν θα διστάσει ποτέ να βάλει το στοίχημα με την υπερβολή, αλλά αυτή τη φορά έφτασε η ώρα να χάσει ακόμη και την όποια φήμη τού έχει απομείνει.
Ένας άντρας, που του αρέσει να μεταμφιέζεται, θα συλληφθεί από την αστυνομία ντυμένος Μέριλιν Μονρόε, σε κακή κατάσταση και με μια σφαίρα στον ώμο. Μια ψυχολόγος της αστυνομίας θα προσπαθήσει να προσεγγίσει το περίεργο πλάσμα που ακούει στο όνομα Ντάγκλας και που εκτός από την απόκοσμη όψη, μετακινείται με αμαξίδιο. Πρόκειται για ένα κακοποιημένο παιδί, που μεγάλωσε σε μία θρησκόληπτη και βίαιη λευκή αμερικάνικη οικογένεια, αλλά και σε ένα κλουβί μαζί με τα σκυλιά του πατέρα του.
Δίχως κανένα μέτρο, ίχνος λεπτότητας ή δραματουργικής βάσης, ο Μπεσόν υιοθετεί το ύφος ενός ανελέητου γκροτέσκου, για τη ζωή του ήρωά του, που έχει αποκτήσει το χάρισμα να επικοινωνεί με τους σκύλους και ως ενήλικας πλέον έχει μεταμορφωθεί σε καρικατούρα σούπερ ήρωα και ντραγκ κουίν (η σκηνή να ερμηνεύει Έντιθ Πιαφ, έχει πάντως την πλάκα της και τη σημασία της), ενώ χρησιμοποιεί τα σκυλιά ως το όπλο απέναντι στις εχθρικές συμπεριφορές.
Αλλόκοτη αφήγηση, εξωφρενικές εικόνες, χωρίς νόημα, σε ένα φιλμ που μοιάζει με αυτούς τους μοντέρνους πίνακες απ’ τους οποίους αξίζει μόνο το κάδρο. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει ούτε πλαίσιο. Για τις ερμηνείες ούτε λόγος….
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Ντάγκλας μεγάλωσε με έναν βίαιο πατέρα και στράφηκε για αγάπη στα σκυλιά. Έχοντας μόλις συλληφθεί, αφηγείται την ιστορία του.
Ο Εξορκιστής: Πιστός
(“The Exorcist: Believer”) Ταινία τρόμου, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, με τους Λέσλι Όντομ Τζούνιορ, Αν Ντάουντ, Τζένιφερ Νετλς, Ολίβια Μάρκαμ, Έλεν Μπέρστιν
Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν και η γνωστή εταιρεία παραγωγής Blumhouse, μετά την επιτυχία της αναβίωσης του «Haloween», είπαν να αναστήσουν και τον θρυλικό «Εξορκιστή» του 1973, μία από τις πιο τρομαχτικές ταινίες της δεκαετίας και από τις πλέον εμπορικές του είδους.
Σε αυτή την έκτη ταινία της σειράς του «Εξορκιστή», ο Γκριν και η Blumhouse πιάνουν το νήμα από το αρχικό φιλμ, φτιάχνοντας ένα σίκουελ, που θα ξυπνήσει τους εφιάλτες και θα ευχαριστήσει τους φανατικούς του είδους. Όπως φαίνεται, όμως, θα πρέπει να αρκεστούν μόνο σε αυτούς, μιας και ο έμπειρος Γκριν («Η Νύχτα με τις Μάσκες», «Bones and All») προσεγγίζει τη γνώριμη ιστορία ιδιαιτέρως συμβατικά, σαν μια συρραφή των προηγουμένων.
Δυο κορίτσια που εξαφανίστηκαν για τρεις μέρες στο δάσος επιστρέφουν στο σπίτι τους χωρίς καμία εξήγηση και θα αρχίσουν να παρουσιάζουν σημάδια δαιμονισμού. Ο πατέρας του ενός κοριτσιού, που το μεγαλώνει μόνος του, μέσα στην απόγνωσή του, θα απευθυνθεί στο μοναδικό άτομο, που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο.
Η ταινία του Γκριν, αφενός θα ήταν ιεροσυλία να συγκριθεί με το πρωτότυπο και αφετέρου δείχνει αδιάφορη όσο και ξεπερασμένη, καθώς αυτό που κατατρομοκράτησε το κοινό τη δεκαετία του ’70 τώρα μοιάζει σχεδόν με παρωδία.
Παρότι ούτε η σκηνοθεσία, ούτε οι ερμηνείες είναι κακές, η ταινία δεν μπορεί να αγγίξει τον θεατή, ακόμη και τον αμύητο, που έπειτα από το αρχικό ξάφνιασμα, αρχίζει να συμβιβάζεται με μία τυποποιημένη ταινία τρόμου, που δεν δικαιολογεί ούτε τη φήμη της ούτε φυσικά το υψηλό μπάτζετ της παραγωγής.
Μοναδικό ατού της ταινίας αποτελεί η ύπαρξη της Έλεν Μπέρστιν, που είχε ερμηνεύσει το ρόλο της Κρις ΜακΝίλ και στο πρωτότυπο φιλμ του Φρίντκιν και η οποία είχε σωστά κρατήσει αποστάσεις από προηγούμενες παραγωγές του «Εξορκιστή». Θα πρέπει όμως να επανεξετάσει τη συμμετοχή της στις δυο συνέχειες που ετοιμάζει ο Γκριν ειδικά αν δεν ανανεώσει με κάποιο τρόπο το στόρι του, δεν βρει και πάλι την έμπνευση, να επαναφέρει στην οθόνη την αγωνία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μετά τον τραγικό θάνατο της εγκύου συζύγου του στον φονικό σεισμό στην Αϊτή πριν από 12 χρόνια, ο Βίκτορ Φίλντινγκ έχει μεγαλώσει μόνος του την κόρη τους, Άντζελα. Αλλά όταν η Άντζελα και η φίλη της, Κάθριν, εξαφανίζονται στο δάσος και επιστρέφουν τρεις μέρες αργότερα ξεκινάει μία σειρά από αλυσιδωτά γεγονότα που θα αναγκάσουν τον Βίκτορ να αντιμετωπίσει το απόλυτο κακό και μέσα στην απόγνωση να αναζητήσει το μοναδικό άτομο που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο: την Κρις ΜακΝιλ.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Πολίτης Κέιν
(“Citizen Kane”) Από τις ταινίες που έχουν σημαδέψει τον παγκόσμιο κινηματογράφο, ένα αριστούργημα ανεξίτηλο στον χρόνο, παρά τα 82 χρόνια από την πρώτη προβολή της, που επαναπροβάλλεται σε ψηφιακές κόπιες. Ο Όρσον Γουέλς, σε ηλικία 25 χρόνων, θα έρθει με την πρώτη του ταινία να ταράξει τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αφηγούμενος, με εκτεταμένα ιδιοφυή φλας μπακ, την ιστορία ενός μεγιστάνα του Τύπου, έναν πανίσχυρο επιχειρηματία, του Κέιν, μετά τον θάνατό του, παραπέμποντας στον πανίσχυρο μεγαλοεκδότη της εποχής Χιρστ. Ο Γουέλς μιλά απερίφραστα για τη δύναμη του Τύπου και τη χειραγώγηση, την πολιτική, τον καπιταλισμό, την τρέλα της εξουσίας. Η μεγαλοφυής σκηνοθεσία του διαθέτει πρωτοποριακές ιδέες. Λήψεις από χαμηλά και ψηλά, μικραίνοντας ή μεγεθύνοντας τον ήρωά του, χρήση ευρυγώνιων φακών, πρωτόγνωρες μέθοδοι σκίασης, εστίαση σε αντικείμενα, που βρίσκονται μακριά, όλα χρήσιμα για να περάσουν τα μηνύματα της ταινίας, να μεταδώσουν την ψυχολογία των χαρακτήρων. Στο μεγαλειώδες εγχείρημα, που σήμερα αποδεικνύεται πιο επίκαιρο από ποτέ, συνέβαλαν τα μέγιστα ο διευθυντής φωτογραφίας Γκρεκ Τόλαντ, ο μετέπειτα σημαντικός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Γουάιζ, για το μοντάζ, ο Μπέρναρντ Χέρμαν, με την αξιομνημόνευτη μουσική του και ο Χέρμαν Μάνκιεβιτς που συνέγραψε το σενάριο με τον Γουέλς. Η ταινία, που στην εποχή της πολεμήθηκε λυσσαλέα, θα προταθεί για εννέα Όσκαρ, αλλά παραδόξως θα κερδίσει μόνο ένα, αυτό του σεναρίου. Δίπλα στον ασυγκράτητο Γουέλς, πρωταγωνιστεί ο έξοχος Τζόζεφ Κότεν, ενώ χαρακτηριστικούς ρόλους κρατούν και οι Ντόροθι Κόμινγκορ, Έβερετ Σλόουν, Άγκνες Μούρχεντ, Γουίλιαμ Άλαντ.
Άνσελμ
(“Anselm”) Ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς, που προβλήθηκε σε ειδική προβολή στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Ο κορυφαίος Γερμανός σκηνοθέτης, 80άρης πια, θα κάνει ένα αστραφτερό ντοκιμαντέρ για τον συνομήλικό του, σημαντικό εικαστικό, Άνσελμ Κίφερ, ένα μνημειώδες πορτρέτο για την τέχνη του και τα γιγάντια έργα του, σε εκθαμβωτικό 3D. Δυο δημιουργοί που ανανέωσαν καθοριστικά την τέχνη, ο πρώτος το σινεμά, ο δεύτερος την εικαστική έκφραση. Ένα φιλμ που θα γοητεύσει τους θιασώτες της μοντέρνας τέχνης και είναι χρήσιμο για τους σπουδαστές κινηματογράφου.
Το Μεγάλο Ταξίδι του Μικρού Γκρίζλι
(“Big Trip: Special Delivery”) Διασκεδαστική παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, ρωσικής και ουγγρικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία των Νατάλια Νίλοβα και Βασίλι Ροβένσκι. Η λανθασμένη παράδοση ενός μωρού από πελαργό οδηγεί δύο αγαπημένους φίλους, τον αρκούδο Μικ Μικ και το λαγό Όσκαρ, σε ένα περιπετειώδες ταξίδι και ξέφρενη ιστορία. Η ταινία θα προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
(Φωτογραφία από την ταινία «Περασμένες Ζωές»)
