» Ματιές στην οθόνη των σινεμά της πόλης
Η Δίκη των 7 του Σικάγο
(The Trial of the Chicago 7)
Δικαστικό δράμα, αμερικανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Άαρον Σόρκιν, με τους Γιάχια Αμπντούλ-ΜάτινΙΙ, Σάσα Μπάρον Κοέν, Ντάνι Φλάχερτι, Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, Μάικλ Κίτον, Φρανκ Λανγκέλα κ.ά.
Από τις ταινίες που αναμένονταν με ενδιαφέρον και εκτιμάται ότι μπορεί να μπουν ανάμεσα στις υποψήφιες για Όσκαρ, γυρισμένη από τον σημαντικό σεναριογράφο Άαρον Σόρκιν, που πριν λίγα χρόνια σκηνοθέτησε το πετυχημένο “Molly’s Game”. “Η Δίκη των 7 του Σικάγο” μπορεί να χαρακτηρίζεται δικαστικό δράμα, αλλά περισσότερο μοιάζει με πολιτικό θρίλερ, βασισμένο στα αληθινά γεγονότα του 1968, όπου κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ λαμβάνουν διαστάσεις εξέγερσης, με τη μεγαλούπολη να καίγεται για πέντε μερόνυχτα.
Ο Σόρκιν διαχειρίζεται το πληθωρικό του στόρι με επάρκεια, ένα θέμα που προσπαθούσαν εδώ και χρόνια να μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη σημαντικοί κινηματογραφιστές (ανάμεσά τους και ο Σπίλμπεργκ) αλλά πάντα κάτι τους κόλλαγε. Μάλλον η προεδρία Τραμπ και κυρίως η αναστάτωση που επικρατεί στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, να εξουδετέρωσαν τις ενστάσεις για ένα πολιτικό φιλμ, το οποίο βλέπεται με ενδιαφέρον. Είναι χορταστικό, στιβαρό, με άψογο το χτίσιμο της έντασης και των χαρακτήρων, αιχμές για τον μέσο Αμερικανό, το δικαστικό σύστημα, τις γνωστές διαμάχες μεταξύ Αριστεράς και Ακροαριστεράς, τα ΜΜΕ και για πολλά άλλα. Έχει όμως και αδυναμίες, όπως τη μεγαλοστομία, την επιδερμική αντιμετώπιση για το πρόβλημα του αμερικανικού καπιταλισμού, αλλά και μια αδιόρατη σύμβαση να πλανιέται πάνω από το στόρι, καθώς είναι φανερό ότι έχει γίνει μια προσπάθεια να βρεθεί εντός των ορίων του πολιτικά ορθού.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 1968 για την αμερικανική νεολαία ήταν μια χρονιά εξέγερσης απέναντι στο σύνολο του πολιτικού κατεστημένου και του ρόλου των ΗΠΑ στο διεθνές προσκήνιο (και παρασκήνιο) και όχι απλώς μία μαχητική διαμαρτυρία για κάθε Τραμπ, του οποίου τα χαρακτηριστικά προσδίδει ο σκηνοθέτης στον τότε δήμαρχο του Σικάγο, Ντάλεϊ.
Δυναμικές ερμηνείες από μία πλειάδα ικανών ηθοποιών, δημιουργική φωτογραφία απ΄ τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ (“Νεμπράσκα”, “Μνημείων Άνδρες”), ενώ το μοντάζ του Άλαν Μπαουμγκάρτεν, βοήθησε τα μέγιστα στη ροή και τον καταιγιστικό ρυθμό της ταινίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Οι διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, παίρνουν μορφή εξέγερσης. Οι διαδηλωτές, που αναστατώνουν και το εθνικό συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος το 1968, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε δίκη που πήρε τεράστιες διαστάσεις και μεγάλη δημοσιότητα.
Vivarium
Θρίλερ μυστηρίου, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Λόρκαν Φίνεγκαν, με τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Ίμογκεν Πουτς, Τζόναθαν Άιρις, Σέναν Τζένινγκς, Ίνα Χάρντγουικ, Ντανιέλ Ράιαν, Μόλι ΜακΚαν κ.ά.
Εναλλακτικό ψυχολογικού θρίλερ, με το δικό του ενδιαφέρον, που συνδυάζει το μυστήριο και τη φαντασία με τον τρόμο και το κοινωνικό σχόλιο, πάνω στα σύγχρονα προβλήματα των αναπτυγμένων κοινωνιών, των αστικών ψυχώσεων, της ανιαρής τακτοποιημένης ζωής, το μοντέλο της σύγχρονης οικογένειας. Η αρχική ιδέα δυνατή και αφορά τον εγκλωβισμό ενός νεαρού ζευγαριού σε ένα συγκρότημα πανομοιότυπων κατοικιών στα προάστια, που μετατρέπεται σε λαβύρινθο, ενώ ταυτόχρονα φορτώνονται και ένα βρέφος που μεγαλώνει αφύσικα.
Η ταινία του άγνωστου Λόρκαν Φίνεγκαν, έχει ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, μερικές καλές ιδέες, σουρεαλιστικές σκηνές τρόμου και αγωνία -που για ορισμένους, όμως, θα εξελιχθεί σε περιέργεια για πού το πάει ο… ποιητής. Κι αυτό, γιατί παρότι είναι εμφανής η θέληση του σκηνοθέτη να αποφύγει τα πολλά κλισέ και να αναπτύξει το δικό του λόγο, η ταινία τελικά δεν λειτουργεί και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον άνισο. Τι φταίει; Πρωτίστως, η αργή ανάπτυξη που έρχεται και δένει άσχημα με τις πολλές φορές ακατανόητη ή πλαδαρή αφήγησή, την αδύναμη αλληγορία που παίρνει τη μορφή τηλεοπτικής σαπουνόφουσκας, ενώ μερικά θέματα της ιστορίας αναπτύσσονται υπερβολικά και άλλα μένουν ξεκρέμαστα, καθώς το σενάριο πολλές φορές μοιάζει ερασιτεχνικό.
Πρωταγωνιστούν ικανοποιητικά οι Τζέσι Άιζενμπεργκ και Ίμογκεν Πουτς, αλλά όχι με την υποκριτική δεινότητα που απαιτούν οι χαρακτήρες του απελπισμένου ζευγαριού και που θα έδιναν μία άλλη δυναμική στην ταινία.
Εν ολίγοις, το “Vivarium” θα αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, αλλά και μάλλον αρκετούς περισσότερους που θα χάσουν την υπομονή τους στα μισά και θα δουν ως λύτρωση το κλίμα τρόμου του τέλους, που ίσως είναι και το καλύτερο κομμάτι απ’ το 90λεπτο φιλμ- ειδικά σε επίπεδο σκηνοθεσίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Ένα νεαρό ζευγάρι ψάχνει σπιτικό. Για τον λόγο αυτό επισκέπτεται έναν μεσίτη ο οποίος δεν έχει και την πιο νορμάλ συμπεριφορά. Ο αλλόκοτος μεσίτης συνοδεύει το ζευγάρι σε μια περιοχή όπου τα σπίτια είναι ίδια στην εξωτερική τους εικόνα. Κάποια στιγμή το ζευγάρι διαπιστώνει ότι έχει παγιδευτεί στην περιοχή η οποία μοιάζει με λαβύρινθο χωρίς φανερή έξοδο. Ο εφιάλτης τους διογκώνεται όταν το ζευγάρι λαμβάνει ένα κουτί που περιέχει ένα μωρό, μαζί με ένα μήνυμα να το αναθρέψουν αν επιθυμούν την ελευθερία τους.
