Το τάνγκο της σιωπής…

…Και κάπου μακριά ακούγεται η φωνή του μαέστρου να λέει  ότι όποιος παίζει καλά τη σιωπή παίζει καλά το τάνγκο. Οι νότιες γειτονιές του Μοντεβιδέο γέννησαν το τάνγκο. Ολες οι νότιες γειτονιές χορεύουν στους ρυθμούς των ονείρων. Φτιάχνουν ρυθμούς από τα λάθη και γελούν. Τότε συνηθίζουν να παίζουν οι εμπειρίες σαν μουσικοί, πέρα από τις νότες. Μη μένεις πίσω στον ρυθμό.
Η φωνή χάνεται στην ομίχλη μακρινών λιμανιών. Τότε πρέπει να χορέψεις τη σιωπή.
Οι σιωπές, οι μουσικές παύσεις, χαρακτηρίζουν τους παθιασμένους ρυθμούς και προετοιμάζουν την ανυπομονησία σου γι’ αυτό που θα επακολουθήσει. Για την ηδονική κορύφωση της στιγμής. Για την ανακούφιση της εκπλήρωσης.
Οταν θα είσαι έτοιμος, τότε θα μάθεις να παίζεις τις σιωπές. Χωρίς τις σιωπές θα υπήρχε παραφωνία στο παθιασμένο τάνγκο του δειλινού.
Οι χαΐνηδες του απείρου έχουν στήσει το γλέντι τους στα χαράκια των λογισμών. Στις σχισμές του βράχου της επιθυμίας. Εκεί που είναι προστατευμένοι από τα μάγια των αστερισμών, που θέλουν να καθορίσουν το ακαθόριστο. Απόψε θα γίνουμε χαΐνηδες του ονείρου.