Τανύπτερος ενατένιση

Στους ύστερους χρόνους οι Έρωντες χτυπήθηκαν απο το ίδιο τους το βέλος. Και πορευτηκαν στη λήθη. Μονωδία ο θρήνος. Χορικό δεν έχει. Μόνο την ηχώ απο τα τραγούδια των χα’ι’νιδων. Μετά μια διαύγεια ως εκείνη που έπεται της βροχής στο τέλος των οριζόντων. Τότε η μούσα , η γνώση επανήλθε να ντύσει με τα πέπλα της το μετά. Που απέμεινε γυμνό απο πάθη και παθήματα. Το φως, συνοδοιπόρος της απεραντοσύνης σου. Ζητάς το χορό του μύστη. Γύρω σου. Ως τα αρχαία μυστήρια της Σαμοθράκης τα αφιερωμένα στους Καβείρους. Τους μεγάλους θεούς του εντός. Και η μύησή σου, μια τανύπτερος ενατένιση των επερχομένων. Που τα εχεις ξορκίσει ήδη. Με το θυμίαμα απο το τέλος. Και αυτά θα ερθουν πάνλευκα. Για να φανεί μετα καθαρά το αίμα της αυγής σου. Μια αυγή – πληγή. Για να θυμίζει οτι το εντός μόνο εμπρός μπορεί να πάει. Αλλιώς θα στερέψει η Αιωνία. Δεν εχει όνομα ο μύθος οταν γεννιέται. Δεν εχει ορισμό. Δεν εχει σημασία να ορισθεί το ζωντανό στη μνήμη και στη καθε μέρας, πράξη. Σε καιρούς κατοπινούς και βαρβαρικούς θα πουν οτι είναι ψέμα. Ομως ο μύστης είναι εκεί και χορεύει γύρω σου κυκλικά. Ως μια περιδύνηση στο ιερό, το αληθές, το έχον την διαύγεια του γιού του Κρόνου. Του κένταυρου – δασκάλου. Στα δάση των αστερισμών και των αοράτων. Εκεί που το τώρα είναι το μόνο που υπάρχει. Γιατι το τώρα είναι και το τότε και το μετά. Ισως να πρέπει να τραγουδηθεί ο πόνος για να ξορκιστεί. Κανείς δεν τραγουδά με το κεφάλι σκυμμένο. Ευθυτενής είναι ο αοιδός. Με βλέμμα καρφωμένο κάπου μακριά. Σε ένα σημείο αφηρημένο λες. Κάπου μακριά για τους άλλους. Μα τόσο κοντά στο δικό του εντός. Ένα βλέμμα με τα φτερά ανοιγμένα. Εναιώρηση στο άβατο του συναισθήματος. Εκει που ο μύστης θα κάνει πάντα κύκλους γύρω σου. Ωσπου να σκεφτείς. Καθώς θα χάνεσαι, λες, στη ραστώνη του ονείρου. Και θα νιώθεις τον Ηλιο στο άρμα του. Μπλεγμένος στα μακριά σγουρά μαλλιά του. Καθώς πορεύεσαι στην αγκαλιά του. Στο βλέμμα του λυκόφωτος.