Ταξιδεύοντας στους αιώνες με Πυθίες, Ποιήτριες και Σίβυλλες… ταξιδεύοντας με την Ολυμπιάδα (τη μητέρα του Μεγαλέξανδρου), την Κασσάνδρα της Τροίας, τη Νικάνδρα (την ιέρεια της Δωδώνης), την Τιμαρήτη, την προφήτιδα στη Δωδώνη Προμένεια, την Ιέρεια Θανώ, τις κόρες του μάντη Τειρεσία Ιστορι και Μαντώ, την Αριστονίκη, την Πυθία των Δελφών, τη Βοιώ των Δελφών τη Σίβυλλα την Ερυθραία, τις Σίβυλλα την Ερυθραία, τις Σίβυλλες Κυμαία και Ερυθραία, την Αριστομάχη της Ερυθραίας, τη Μεγαλόστρατη την ποιήτρια με άγνωστη καταγωγή, τη Φημονόη, την πρώτη πυθία των Δελφών, την Ηρίφανι την ποιήτρια, τη Μεγάλη Σαπφώ, που ο Οδυσσέας Ελύτης τη θεωρεί “μακρινή εξαδέλφη” του, την Κόριννα την ποήτρια που νίκησε τον Πίνδαρο, την Κόριννα από τις Θεσπιές, τη Μύρτιδα τη δασκάλα του Πίνδαρου, την Πράξιλλα, τη διθυραμβική ποιήτρια από τη Σικυώνα, την Τελέσιλλα, τη λυρική ποιήτρια από το Αργος, την Ηριννα, τη μεγάλη ποιήτρια απ’ το μικρό νησί της Τήλου, την Κλεοβουλίνη απ’ τη Λίνδο της Ρόδου, τη Νοσίδα απ’ τους Επιζεφύριους Λοκρούς, τη Μοσχίνη που της άρεσε ο Ιαμβος, την κόρη της Μοσχίνης, την Ηδύλη, την Ανύτη απ’ την Τεγέα, την Ανύτη απ’ τη Λοκρίδα, την Αριστοδάμα που άφησε μνήμη επικής ποιήτριας, την Αρήτη που αναφέρεται στους “Δειπνοσοφιστές” του Αθηναίου, την Ηροφίλη μια απ’ τις Σίββυλλες της ελληνικής μυθολογίας, τη Μοιρώ τη Βυζαντία, τη Φίλαινι την… αναισχυντογράφο, την Αθηναΐδα την Ερυθραία, την Αριγνώστη απ’ τη Σάμο, τη Δαμοφύλη, τη “σοφή ποιήτρια ερωτικών και ύμνων”, τη Δανάη που ζούσε στον κήπο του Επίκουρου, όπου βασίλευε η απόλυτη δημοκρατία, την Αριστόνικα, την ποιήτρια, ιέρεια και προφήτισσα των Δελφών, τη Θεανώ απ’ τη Λοκρίδα και τη Μελιννώ από τη Λέσβο… Ταξιδεύοντας με κάποια απ’ τα ποιήματα τους, αλλά και με τα ποιήματα που έγραψε για την καθεμιά τους η και καλή μου φίλη καταξιωμένη σύγχρονη Ελληνίδα ποιήτρια Αννα Μπουρατζή-Θώδα, στο βιβλίο της “Ταξίδι στους αιώνες με Πυθίες, Ποιήτριες και Σίβυλλες”.
Ταξιδεύοντας στους αιώνες με Πυθίες, ποιήτριες και Σίβυλλες… Μ’ αυτές τις γνωστές και άγνωστες φωτισμένες γυναίκες που κατέβαζαν τον Θεό απ’ τον ουρανό στη γη. Μέσω ενός βιβλίου “θησαυρού”, που αποτελεί εκτός όλων των άλλων και κατάθεση στεφάνου τιμής στις αρχαίες Ελληνίδες ποιήτριες που χάθηκαν στο διάβα των αιώνων. Ενός βιβλίου που μόνο μια Ελληνίδα ποιήτρια με το πάθος, την “αρματωσιά”, το ταλέντο και την εμπειρία της Αννας Μπουρατζή-Θώδα, μπορούσε να γράψεΙ. «Ολες ήταν προφήτισσες και ψυχή με το θαύμα του λόγου, της γραφίδας, της θεϊκής λύρας και μουσικής. Με απέραντο σεβασμό προς τις αδελφές μου ποιήτριες που άνοιξαν δρόμους στην ανθρωπότητα, αφιέρωνω στην καθεμία ένα ποίημα, ένδειξη ελάχιστης τιμής και ευχαριστίας για ό,τι πρόσφεραν σε μας». Τα που γράφει κλείνοντας την εμπεριστατωμένη εισαγωγή της στο περί ου ο λόγος βιβλίο, η φίλη ποιήτρια. Αδελφές της η Σαπφώ και οι συν αυτές…
«Κόρες της Μνημοσύνης/ ελάτε εδώ απ’ τον ουρανό/ και τραγουδείστε μαζί μου/ τη μητέρα των θεών,/ αφού περιπλανήθηκα/ στα όρη και στις πηγές/ με ανεμοπαρμένα τα μαλλιά/ ξετρελαμένη στα βουνά./ Και ο βασιλιάς ο Δίας σαν είδε/ τη μητέρα των θεών/ έριξε κεραυνό και/ πήρε το τύμπανο,/ έσπασε τα βράχια και/ πήρε τα τύμπανα./ Μητέρα, φύγε στους θεούς/ και μη γυρνάς στα όρη,/ γιατί τ’ άγρια λιοντάρια/ και οι γκρίζοι οι λύκοι/ (θα σε φάνε κυνηγημένη)./ Δε θα φύγω στους θεούς/ αν δεν πάρω μερίδια,/ το μισό απ’ τον ουρανό/ τ’ άλλο μισό απ’ τη γη/ το τρίτο μέρος απ’ τη θάλασσα/ κι έτσι θ’ αποχωρήσω./ Χαίρε, μεγάλη βασίλισσα/ Μητέρα του Ολύμπου». Το μοναδικό ποίημα της Τελέσιλλας που σώθηκε ολόκληρο, ένας ύμνος στη “Μητέρα των Θεών”.
«Με τη λύρα στα χέρια σε ναούς και σε δάση/ των ανθρώπων τα πάθη τραγουδούσες στην πλάση/ τα χέρια σου αύρα τις χορδές προσκυνούσαν/ και γύρω φουντώνει./ Ενας κύκλος ζωής λέξη δίπλα στη λέξη/ Κορυφαίο το ποίημα στων ερώτων την έλξη». Το αφιερωμένο στην “Ανύτη Λοκρή”, ποίημα της καταγόμενης απ’ την Ηπειρο ποιήτριας Αννας Μπουρατζή-Θώδα. Εξ’ ονύχων ο λέων!
