Eπαινος, χωρίς σφραγίδα
Διαγωγή κοσμιοτάτη
Οποια εξέλιξη και εάν υπάρξει για το χρέος, σήμερα ή το 2018 όπως επιμένει ο δόκτωρ Σόιμπλε, τα σχόλια που γίνονται για την ελληνική κυβέρνηση στις ημέρες μας θα τη συντροφεύουν για τα επόμενα χρόνια. Από τον πρόεδρο των ΗΠΑ που αναγνωρίζει μεταρρυθμίσεις και θυσίες (ζητώντας κι άλλες), έως τον πρόεδρο του Eurogroup, τα κολακευτικά σχόλια για το πόσο συνεργάσιμη είναι η κυβέρνηση με τους δανειστές, διαπιστώνουν μία πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια κόσμου στη χώρα εδώ και μήνες. Η κυβέρνηση αυτή εφαρμόζει το μνημόνιο, έχει πάψει να αμφισβητούν το πνεύμα, στην πράξη τουλάχιστον, των «μεταρρυθμίσεων» που γίνονται και έχουν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν. Και μάλιστα, μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό, δεν εμπνέουν καν δεύτερες σκέψεις στους δανειστές. Το πού θα καταλήξει αυτή η εφαρμογή, θα κρίνει τόσο τον προσανατολισμό των κυβερνήσεων των επόμενων ετών, όσο και τον τρόπο με τον οποίον θα βλέπουν τα πράγματα οι πολίτες. Διότι, εάν μετά από την ολική… μεταμόσχευση εγκεφάλου, και μάλιστα εν πλω, που συντελέστηκε στην κυβέρνηση που ψήφισε το εκλογικό σώμα το περασμένο έτος, και η πλήρης αλλαγή πολιτικής της, δεν ήταν αρκετά για την επίτευξη μερικών υποτυπωδών στόχων, οι επόμενες εκλογές θα γίνονται με διαφορετικό επίδικο. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι, πλέον, ο μόνος «καλύτερος μαθητής», ενώ ο Σόιμπλε επιμένει μονότονα να μονολογεί «forget it», με τη διαφορά πως αυτή τη φορά δεν βρίσκεται απέναντί του ο «Giannis», αλλά δίπλα του…
Μπρα ντε φερ
Σε χαρτοπαικτική λέσχη
Η διεθνής ώθηση που αναμενόταν να δώσει στη συζήτηση γύρω από το χρέος η επίσκεψη Ομπάμα, σαν ωστικό κύμα έφτασε στη Γερμανία. Μόνο που, Σόιμπλε και Μέρκελ είχαν φροντίσει να παραμείνουν κάτω από τις ασπίδες της λιτότητας, της γραφειοκρατίας, της αυστηρής πειθαρχίας, και όλα εκείνα τα υλικά εξαγρίωσης που συνθέτουν την οικονομική πολιτική της σύγχρονης Ευρώπης. Προφανώς, το γεγονός πως σε συγχορδία, Ομπάμα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υμνούν την ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους, δεν σημαίνει πως παραμένει αυτοσκοπός. Μία, σημαντική, διάσταση που ίσως να περιγράφει πιο ολοκληρωμένα την επίσκεψη Ομπάμα, είναι το άρθρο υπεράσπισης της Συμφωνίας Παγκοσμίου Εμπορείου (TTIP) μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης που δημοσιεύτηκε στον γερμανικό τύπο, και υπογράφηκε από κοινού από τον Ομπάμα και τη Μέρκελ. Η TTIP είχε «παγώσει» τους τελευταίους μήνες, υπό τις κοινωνικές αντιδράσεις σε αρκετές χώρες, και το γεγονός πως σύντομα «έρχεται ο Τραμπ» αποτελεί την επιχειρηματολογία για τους υπέρμαχους της συμφωνίας, όπως και για όσους επιθυμούν ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Από τη στιγμή που το ζήτημα της ελάφρυνσης βρίσκεται στα χαρτιά που κρατά ο Ομπάμα στην τελευταία του σημαντική σύνοδο με μεγάλους ηγέτες, αναμφίβολα βρίσκεται μεταξύ άλλων επιθυμιών και υποχρεώσεων στην ατζέντα του. Ας ελπίσουμε πως το ελληνικό αίτημα στα χέρια του Ομπάμα, βρίσκεται ως ένδειξη «αγνής» αλληλεγγύης, όπως υποστηρίζεται από τους διάφορους κύκλους. Και όχι ως, δωρεάν, μαθήματα απλής διαπραγματευτικής τακτικής, ως ένα δυνατό χαρτί για μία δική του παρτίδα. Κυρίως επειδή δεν είναι «δωρεάν»…
Τρομοκρατία
Λευκοί και μαύροι τζιχαντιστές
Η είδηση πως το Βέλγιο ανακάλεσε τους εμπειρογνώμονες που είχε αποστείλει στη χώρα μας για την καταγραφή μεταναστών-προσφύγων εξοργίσει. Ένας λόγος παραπάνω που έρχεται από ένα ακροδεξιό κόμμα, με την πολιτική στόχευση να γίνεται ξεκάθαρη. Μία τέτοια κίνηση, που απειλεί να πάει τις ήδη αργές διαδικασίες, ακόμα πιο πίσω, μόνο ως τρομοκρατική ενέργεια μπορεί να εκληφθεί. Τόσο κατά των προσφύγων, όσο και κατά της χώρας μας που πασχίζει να εφαρμόσει μία συμφωνία που εξαγριώνει θύτες και θύματα της εφαρμογής της. Ωστόσο, υπάρχει πλέον ξεκάθαρη ανάγκη για Ελλάδα και Ευρώπη να πάψει τις πτώσεις από τα σύννεφα και τα αναθέματα. Η ακροδεξιά βρίσκεται σε έξαρση. Σε όλη την Ευρώπη. Και στην Αμερική. Και στη χώρα μας, παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία διατηρεί τα δημοκρατικά και κοινωνικά ανακλαστικά της. Θα πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα ουσιαστικό σχέδιο που να αντιμετωπίζει αυτούς τους ανθρώπους ως ανθρώπους. Οχι με αριθμούς και ποσοστώσεις και ευκαιρίες για διαπραγμάτευση. Είναι η μοίρα αυτών των ανθρώπων, να είναι παντού διωκόμενοι και πεδίο συναλλαγής. Από τον πόλεμο που φεύγουν, στον μετά-πόλεμο που εισέρχονται. Και σαν να μην φτάνει αυτό, έχουν και τον ρατσισμό να αποδίδει επάνω σε εκατομμύρια από αυτούς, τις εγκληματικές ενέργειες, την φιλαργυρία και τον φανατισμό μερικών ομοεθνών τους.
