Ταξιδεύοντας σε μια χώρα με σύνορα στο κόκκινο

Αρνητικά μέτρα – θετικά αντίμετρα
Τα ημίμετρα δεν έχουν πρόσημο
Τα σημεία της συμφωνίας, μεγάλα και μικρά, αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε τις «λεπτομέρειες» που αποφασίστηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες της διαπραγμάτευσης, και να ετοιμαζόμαστε για την εφαρμογή τους. Το βάρος της συμφωνίας, όπως παραδέχεται και ο τελευταίος βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας, πέφτει σε πολύ μεγάλο βαθμό στις πλάτες των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων. Είτε συνταξιούχων, είτε μισθωτών. Εξ’ ου και η κυβέρνηση έδωσε μάχη για να εξασφαλίσει αντίμετρα και τώρα προσεύχεται στο πρωτογενές πλεόνασμα για να μπορέσει να τα εφαρμόσει.
Για άλλους αυτό αποτελεί «νίκη», για άλλους αναδιανομή της φτώχειας και της αναξιοπρέπειας. Ο χρόνος θα το δείξει, αν και πολλοί συμπολίτες μας το βιώνουν ήδη. Και, σίγουρα, δεν νιώθουν «νικητές» σε αυτή τη μάχη.
Ωστόσο, το ζήτημα που παραμένει, είναι η απάντηση στο «γιατί»; Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η λύση για την έξοδο από την κρίση αναζητείται και εντοπίζεται συνεχώς στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα; Γιατί, πιο λαϊκά, ο απλός εργαζόμενος να πληρώνει συνεχώς το μάρμαρο; Οι περικοπές (οι… αυριανές και οι προηγούμενες) δεν «σκοτώνουν» κανέναν. Ο κόσμος θα προσπαθεί να ζει με λιγότερα και, πιθανώς, θα βρει μια ανακούφιση σε κάποια από τα αντίμετρα που πιθανώς θα εφαρμοστούν. Το έχει η μοίρα, η ζωή να συνεχίζουν οι άνθρωποι. Το ξέρουν καλύτερα οι γηραιότεροι, ρωτήστε κάποιον που έχει ζήσει δυο-τρεις πολέμους της σύγχρονης ιστορίας. Ποιος είναι όμως ο ορίζοντας αυτής της πολιτικής; Ποιο είναι εκείνο το «φως στο τούνελ» που σήμερα μπορεί να εμπνεύσει τον οιονδήποτε να «σφίξει κι άλλο το ζωνάρι»;
Θεωρείται μήπως «ζωή», να είναι ο μόνος σκοπός να καταφέρουμε να μείνουμε για ακόμα έναν γύρο… καθιστοί, σε αυτές τις ιδιότυπες και σχιζοφρενικές «μουσικές καρέκλες» που επιβάλει ο σκοπός των δανειστών, αντί (για να μην ξεχνιόμαστε) για τα περίφημα «νταούλια»;
********
Your Pleonasma Sounds Familiar
Σαν χθες Story
Ένα από τα σημεία του αφηγήματος που πασχίζει να δώσει απάντηση στα παραπάνω, είναι εκείνο που λέει πως η σημερινή, όπως και η προηγούμενη, αξιολόγηση έφερε… χαμόγελα στις αγορές και τα χρηματιστήρια. Σημείο που επιχειρεί να πείσει πως ετούτο σημαίνει πως τα πράγματα θα φτιάξουν, αφού οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο και θα έρθουν οι επενδύσεις στη χώρα, συνεπώς και οι δουλειές και θα ρεύσει επιπλέον χρήμα στην οικονομία. Σημείο που, επίσης, δεν είναι άγνωστο. Με αυτό το γνώριμο… sountrack έπεσε η κυβέρνηση Σαμαρά. Η οποία, πράγματι, σε αντίθεση με τη σημερινή, υποστήριζε μεταξύ άλλων και πως το χρέος είναι βιώσιμο. Ζήτημα το οποίο, πράγματι, θέτει μετ’ επιτάσεως η κυβέρνηση Τσίπρα, με αξιώσεις μάλιστα να πάρει «κάτι».
Υποστηρίζει όμως κανείς πως, στο πλαίσιο πάντα των δανειστών, η οποιαδήποτε ελάφρυνση θα αλλάξει κάτι για την ελληνική κοινωνία; Θα σημάνει, άραγε, μία «αναδιάταξη του χρέους» κάποια ελάφρυνση για τη βαριά φορολογία; Θα φέρει πίσω κάποιον από τους χαμένους μισθούς; Από τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα; Αντιθέτως, αυτά τα χαμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των απλών μοιάζουν να θεωρούνται περισσότερο ικανά να φέρουν στη χώρα περισσότερες επενδύσεις, ακόμα κι από όσες θα μπορούσε να «εμπνεύσει» η διαγραφή χρέους. Το ξέρουν καλά, από τις Σκουριές μέχρι τη Μανωλάδα σε ποιον δρόμο «τρέχει» η ανάπτυξη στη χώρα μας. Κι έτσι θα φτάσουμε σύντομα στο σημείο, εάν δεν είμαστε ήδη εκεί, οποιαδήποτε εργασιακή ή κοινωνική διεκδίκηση να θεωρείται «αντιαναπτυξιακή».
Για κάποιους, βέβαια, στην αντιπολίτευση και στο εσωτερικό της «αγοράς» ως τέτοια αντιμετωπίζονταν από χρόνια. Οι υπόλοιποι είναι που προκαλούν θλίψη…
********
Περί θανατικής ποινής
α λα ελληνικά
Το τελευταίο διάστημα, στην Ευρώπη έχει γίνει πολύς λόγος για τη θανατική ποινή, με αφορμή τις απειλές Ερντογάν πως θα την επαναφέρει στην Τουρκία. Σύσσωμες οι χώρες της Ένωσης τονίζουν πως κάτι τέτοιο τερματίζει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις.
Ωστόσο, με αφορμή το απεχθές έγκλημα του… πατέρα (εάν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε έτσι) της 6χρονης, που πέταξε το ίδιο του το παιδί στα σκουπίδια, έχουν φέρει το ζήτημα στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Στην ήδη αρρωστημένη κατάσταση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, προστίθεται μία άρρωστη «πρόταση». Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι υγιές.
Εκείνο που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, είναι πως η δημοκρατία και το σωφρονιστικό σύστημα δεν δουλεύουν α λα καρτ. Υπάρχουν φορές που οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να ξεπερνούν τους εαυτούς τους και την οργή της κοινής γνώμης. Χωρίς ψυχραιμία μπορούν να πάνε πολλά πράγματα στραβά…
Γι’ αυτό το λόγο, οφείλουμε να συζητήσουμε έντονα τα αποτελέσματα και τα προβλήματα του σωφρονιστικού συστήματος, τα κενά της Δικαιοσύνης, τα παραθυράκια και τις… πόρτες της, όπως επίσης και την παρουσία των κοινωνικών λειτουργών σε οικογένειες και ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικά ή άλλα προβλήματα.
Όμως, προς θεού, κανένα έγκλημα δεν δικαιολογεί τη ροπή προς τη φρικαλεότητα και τον κανιβαλισμό. Ως κοινωνία, αξίζουμε καλύτερα…