Ταξιδεύοντας σε μια χώρα όμηρο της «Δημοκρατίας των αγορών», στη γαλέρα των μνημονίων και των αμνημόνων

Σκούπα στους Σύρους πρόσφυγες – Στον ύπνο τους
Αστυνομικές δυνάμεις απομάκρυναν τα ξημερώματα της Δευτέρας του Σύρους πρόσφυγες. Έναν μήνα μετά από τη στιγμή που κατασκήνωσαν στον χώρο της πλατείας Συντάγματος, τα αιτήματά τους για ταξιδιωτικά έγγραφα παρέμειναν αναπάντητα.
Στις 3.00 το πρωί, την ώρα που οι περισσότεροι κοιμόντουσαν επέλεξαν οι αστυνομικές δυνάμεις να τους απομακρύνουν. Έτσι, 51 πρόσφυγες βρέθηκαν στις κλούβες της αστυνομίας με προορισμό το Τμήμα Αλλοδαπών. Μαζί τους δύο παιδιά και έξι γυναίκες.
Αντί οποιουδήποτε σχολίου για το γεγονός, θα προτιμήσω ένα σχόλιο που αλίευσα από τη σελίδα της Αλληλεγγύης στου Σύρους στο facebook.
Εκεί, ο νεαρός Αμπντουλάχ ανέφερε «Police the same Syria – Greece».
Η «Ευρώπη», βρίσκεται ή ελλοχεύει στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στους πιο αδύναμους. Και δεν επηρεάζεται από το νόμισμα που χρησιμοποιούμε.
***
Πρόσκληση ενδιαφέροντος – Ανεξάρτητη… εκλογή Προέδρου
Το σίριαλ της Προεδρικής εκλογής συνεχίζεται και μέρα με τη μέρα η αγωνία για τις τρεις ψηφοφορίες κορυφώνεται.
Ασκήσεις επί χάρτου, υπολογισμοί γίνονται από κάθε πλευρά.
Στυλό και μολύβι έχουν πιάσει πλέον και οι ξένοι, ο καθένας για να κάνει τους δικούς του υπολογισμούς.
Δεν ξέρω πόσο εξευτελίζει η αξιωματική αντιπολίτευση τον θεσμό, μετατρέποντάς τον σε ανάχωμα για να σταματήσει αυτή η κυβέρνηση την εφαρμογή των μνημονίων και της λιτότητας.
Είμαι σίγουρος όμως πως η αντιμετώπιση που τυγχάνει από την κυβέρνηση Σαμαρά, που ευθυγραμμισμένη με τις αγορές χρησιμοποιεί την εκλογή του Προέδρου για να απειλήσει με κάθε λογής καταστροφές για τη χώρα, δεν αποτελεί κανενός είδους τιμή στον θεσμό και το προσώπου του.
Ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας – “τρομοκράτης” είναι γεγονός.
***
«Πιστωτικό γεγονός» στο τέλος του τούνελ – Αντί για φως
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά ανέλαβε την εξουσία και την αποστολή να σώσει τη χώρα, οι θυσίες που ακολούθησαν έγιναν όλες στον βωμό της οικονομικής σταθερότητας και των αγορών.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μιλούσε κάθε στιγμή για την ανάγκη να περιορίσουμε τα ελλείμματα, την υπευθυνότητα να κάνουμε ένα – ένα βήμα για την έξοδο από την κρίση, να μην ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε και για τα γνωστά πλέον σε όλους μας «success stories» που επέτυχε η χώρα.
Πώς μπορεί κάποιος να χωνέψει πως μετά από όλα τα παραπάνω και όσα γλαφυρά υποκρύπτουν, αρκεί «μια στραβοτιμονιά» για να γυρίσουμε στο τίποτα;
Με το φτωχό μου μυαλό, δύο τινά μπορώ να σκεφτώ πως συμβαίνουν.
Ή που στην παρούσα συγκυρία η επιλογή της τρομολαγνεία και της κινδυνολογία του 2012 είναι τελείως ατυχής, αφού πλέον η χώρα βρίσκεται σε τελείως διαφορετικό σημείο σε σχέση με τότε.
Ή που όλα τα ωραία που ακούγαμε από τα κυβερνητικά χείλη επί δυόμισι χρόνια ήταν τα γνωστά σε όλους «τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα».
Σε κάθε περίπτωση, ο λαός είναι αυτός που θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες τους. Για όσα έγιναν και όσα θα ακολουθήσουν. Σε κάθε περίπτωση.
Εκτός εάν οι αγορές υποκαθιστούν πλέον και τους λαούς των ελεύθερων κρατών. Οπότε δεν έχουμε παρά απλώς να περιμένουμε να τα πάντα από τα spreads και τους υπόλοιπους δείκτες.
***
Δημοκρατία για δύσκολους λύτες – Σταυρόλεξο
Μία κυβέρνηση συνεργασίας έχει αναλάβει εδώ και δυόμισι χρόνια να εφαρμόσει ένα «πρόγραμμα προσαρμογής» για να σώσει τη χώρα.
Τα οικονομικά στοιχεία της χώρας, σε κάθε τους έκφανση, καταμαρτυρούν πως η «προσαρμογή» που φέρνει το «πρόγραμμα» οδηγεί τους δείκτες της οικονομίας καθημερινά σε πιο βαθύ κόκκινο.
Οι πολίτες που αδυνατούν να ζήσουν αξιοπρεπώς σε αυτή τη χώρα αυξάνουν μέρα με τη μέρα, με το ένα μετά το άλλο τα στρώματα της κοινωνίας να αγανακτούν και να ζητούν αλλαγή της πορείας.
Το δικό τους κόκκινο, που λιμνάζει γύρω τους, γεμάτο από άνεργους νέους και μεσήλικες, άλλους νέους που μεταναστεύουν, συνταξιούχους σε απόγνωση, φοιτητές και μαθητές «εχθρούς της εξέλιξης». Και η λίστα καθημερινά μεγαλώνει.
Τα ένα μετά το άλλο, ποικίλα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα της χώρας αγανακτούν, βλέποντας την καταιγίδα μέτρων που θα φέρει η συνέχεια των «προγραμμάτων».
Πλέον, το ζήτημα δεν είναι το πώς θα γίνει η επιστροφή στο χτες. Αλλά εάν θα μπορεί κάποιος να ονειρευτεί ξανά το αύριο.
*λωτοφάγος