Στο Χίλτον οι δανειστές Στην εντατική η ελπίδα
Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές μπαίνει σήμερα, αισίως, στην τρίτη ημέρα της, από τη στιγμή που οι εκπρόσωποί τους πάτησαν το πόδι τους ξανά στην Ελλάδα. Οι πληροφορίες που βγαίνουν από τις κλειστές πόρτες μπορούν να χαρακτηριστούν ως συγκεχυμένες, θολές, μπερδεμένες. Σίγουρα, δεν επιβεβαιώνουν τα όσα η κυβέρνηση ανέφερε από το πέρας του τελευταίου Eurogroup και μετά για «μηδενική λιτότητα». Η συζήτηση για τα μέτρα και τα αντίμετρα που λαμβάνει χώρα, μπορεί να δίνει μία ενδιαφέρουσα και ελπιδοφόρα προοπτική. Ωστόσο, δεν αρκεί μόνο να επιβεβαιωθεί. Διότι, όσο και να καταφέρει αυτή ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση να επιτύχει κάποιες ελαφρύνσεις για κάποιες οικονομικές κατηγορίες, η επιβολή της λιτότητας μέχρι τότε, δύσκολα θα έχει αφήσει πολλούς όρθιους. Σημειωτέον δε, πως κανένας δεν εγγυάται πως εκείνοι που θα υποστούν τις επιβαρύνσεις, θα είναι και εκείνοι που θα δεχτούν τα αποτελέσματα του περιβόητου… καθρέφτη θετικών μέτρων. Ο χρόνος περνάει, τα περιθώρια στενεύουν, και η εικόνα της αγοράς και της οικονομίας δεν δίνει και πολλές ελπίδες για αισιοδοξία. Φοβάμαι πως, στην περίπτωση που τα σενάρια που κυκλοφορούν για τα 1,8 δισ. ευρώ από περικοπή των συντάξεων, θα εξανεμιστούν και οι τελευταίες ελπίδες. Και λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
Ανεπίδεκτοι μαθήσεως
Μετρώντας χαμένες ευκαιρίες και ζωές Μοιραία, το θέμα του δυστυχήματος στην Αθηνών-Λαμίας μονοπώλησε την επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες. Όχι βέβαια πως ανάλογα δυστυχήματα δεν έχουν ξανασυμβεί, αλλά συνήθως δεν φτάνουν στους τηλεοπτικούς μας δέκτες οι εικόνες του αποτρόπαιου. Μέσα σε μερικές δεκαετίες, περισσότεροι από 150.000 άνθρωποι έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή επάνω σε κάποιον ελληνικό δρόμο. Στο σύνολό τους, οι νεκροί είναι περισσότεροι από όσους έχει θρηνήσει η χώρα μας σε όσους πολέμους έχει συμμετάσχει στη σύγχρονη ιστορία της. Με μια δόση ευθυμίας, έλεγα σε έναν φίλο πως ο θεός (ή όποιος τέλος πάντων ρυθμίζει τις μοίρες των ανθρώπων με κάποιον τρόπο) αναλογιζόμενος πριν έναν χρόνο τις τόσες χιλιάδες νεκρών στη χώρα μας, «αποφάσισε» να κάνει κάτι δραστικό. Το δυστύχημα του τραγουδιστή Παντελίδη «σόκαρε» για λίγο την κοινή γνώμη. Όμως αμέσως μετά και μέχρι σήμερα, η πλειοψηφία των πολιτών ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την αναγκαία και απαραίτητη αυτοκριτική. Για την οδηγική κουλτούρα της κοινωνίας μας, τις κακές συνήθειες, τα συνεχόμενα «λάθη», την αδιαφορία μας για τους υπόλοιπους, και τελικά, την έλλειψη σεβασμού ακόμα και για την ίδια μας τη ζωή. Κάπως έτσι, το τραγικό δυστύχημα του Σαββάτου «μπήκε» στα σπίτια μας, φέρνοντας ξανά τη ζοφερή πραγματικότητα μπρος στα μάτια μας. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία και ας συζητήσουμε, επιτέλους, με θάρρος για όλα εκείνα που πρέπει να αλλάξουμε. Το εύχομαι. Αν και όλα τα μέχρι στιγμής δείγματα γραφής της δημόσιας συζήτησης, προβλέπουν ακόμα ένα θέμα που σύντομα θα γίνει παρωδία…
