Αυτή την ωραία ποιητική συλλογή μου ζήτησε να προλογίσω και εγώ ο αγαπητός φίλος Θανάσης Πατεράκης. Αρχικά αρνήθηκα, αφού ο ίδιος δεν είμαι στιχουργός και δεν θα ήθελα να αδικήσω το έργο του, αλλά με έπεισε με την επιμονή του. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να δώσω τη διάσταση που αρμόζει σ’ αυτό το αξιόλογο πόνημα.
Ταξιδεύοντας στη Ζωή. Ταξίδι και ζωή. Δύο δυνατές και μεστές λέξεις που περικλείουν ένα υπέροχο νόημα. Αυτό λέει και ο εκλεκτός μας φίλος και συγγραφέας Μανώλης Κογχυλάκης. Η Ζωή είναι ένα όμορφο ταξίδι που μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί ως στο τέλος. Σ αυτό το ταξίδι, αναφέρεται ο αγαπητός Θανάσης Πατεράκης και του δίδει ένα ξεχωριστό νόημα. Η ζωή μας είναι στιγμές, γράφει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, στιγμές από ένα ταξίδι που για άλλους είναι μακρύ, αλλά για άλλους σύντομο. Κάποια στιγμή το ταξίδι μας θα τελειώσει και θα μείνει μόνο η υστεροφημία, αφού παραδώσουμε τη σκυτάλη σε επόμενους θνητούς που ονειρεύονται και φιλοδοξούν να περιδιαβούν τα ίδια μονοπάτια, ολοκληρώνοντας με τη σειρά τους τον κύκλο της δικής τους ζωής.
Τα ποιήματα αναφέρονται σε γεγονότα, βιώματα και εμπειρίες που είναι για τον καθένα μας ξεχωριστές. Μας ταξιδεύουν, μας γυρνούν πίσω στα όμορφα, ανέμελα και ξένοιαστα παιδικά μας χρόνια. Σ’ αυτή τη συλλογή η οποία θα πρέπει να περάσει στα χέρια όλων μας αναδεικνύεται ο ποιητικός οίστρος του συγγραφέα. Παρουσιάζονται και μεγάλοι και ξακουστοί ήρωες της Κρήτης, όπως ο Δασκαλογιάννης και ο Καγιαλές, αλλά και το τοπολιανό φαράγγι, οι εποχές του χρόνου, ο χειμώνας, η ανηφόρα της ζωής, η ρωμιοσύνη, η δημοκρατία, η κρίση αξιών και η μάνα, η μάνα η γλυκιά. Αναφορά γίνεται και στη νύμφη του Θερμαϊκού, την όμορφη Θεσσαλονίκη.
Καθένα από τα ποιήματα έχει τη δική του χάρη και κρύβει ένα υπέροχο νόημα. Να τι λέει για τη Θεσσαλονίκη.
Συνηθισμένη να παλεύεις με θεριά
με της Βεργίνας το στεφάνι στο κεφάλι
νίκησες Βούλγαρους κι Οθωμανούς
και ξαναμπήκες στης πατρίδας την αγκάλη.
Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που η παρουσίαση του υπέροχο αυτού έργου γίνεται εδώ στις όμορφες Μουρνιές, στον τόπο που γεννήθηκε ο μεγάλος ηγέτης που έβαλε τη Θεσσαλονίκη στην αγκαλιά της μέχρι τότε υφιστάμενης πατρίδας.
Για τη Δημοκρατία γράφει.
Την έχουνε στα μέτρα τους κομμένη και ραμμένη
μόνο κατά περίπτωση και κατά το δοκούν
τριακόσιοι είναι στη Βουλή οι πλείστοι πουλημένοι
και γύρω σου τα αρπακτικά να σε καραδοκούν.
Πάντα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς ο ποιητής σε μεγάλο βαθμό έχει δίκιο.
Αλλά ας δούμε τι λέει ο φίλος Θανάσης για τη μάνα σε ένα υπέροχο τετράστιχο από το ποίημά του.
Είπα διψώ κι έστυψες το δάκρυ στο φλιτζάνι
ποια μάνα δεν το κάνει, για κάθε της παιδί
στη μέση της ερήμου, εσύ σουν η πηγή μου
ολάνθιστο κλαδί.
Τι υπέροχα λόγια…
Και από τη ζεστασιά της μάνας στο κρύο του χειμώνα.
Σφυρίζει όξω θυμωμένος ο βοριάς
και όλοι μαζευτήκαμε στο τζάκι
δίπλα από το χριστουγεννιάτικο δενδράκι
κι ακούμε παραμύθια της γιαγιάς.
Πολλοί από μας πιστεύω φέρνουμε στη θύμησή μας την καμινάδα όπου κουμαρόξυλα, λιόξυλα και καστανόξυλα έβγαζαν την υπέροχη ζεστασιά τους και συνοριζόμαστε ποιος θα καθίσει στην πλεονεκτική θέση.
Στο τελευταίο ποίημα αυτής της υπέροχης συλλογής ο αγαπητός Θανάσης προτρέπει:
Τράβα μπροστά και πίσω μη κοιτάς
μη σε τρομάζει της ζωής σου το ανηφόρι
Και ο κοινός μας φίλος Μιχάλης Χαραλαμπάκης με μια από τις ωραίες μαντινάδες του, σου λέει:
Συνέχισε το γράψιμο
και μην το παρατήσεις
γιατί με τα ωραία σου
την Κρήτη θα στολίσεις.
Φίλε Θανάση το ποιητικό σου έργο υπέροχο, η δράση σου πολυποίκιλη. Το έργο σου αυτό έρχεται να προσθέσει κάτι πολύ σημαντικό στα μέχρι τώρα επιτεύγματά σου.
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να πω δυο λόγια για το έργο σου. Λόγια απλά λόγω έλλειψης ποιητικού ταλέντου, αλλά από καρδιάς. Θέλω να σε συγχαρώ για το “Ταξιδεύοντας στη Ζωή”, αλλά και για τη γενικότερη ποιητική σου συγγραφή. Καλά και ευχάριστα ταξίδια στο υπόλοιπο της ζωής σου, αγαπητέ Θανάση.
*π. καθηγητής Αλεξάνδρειου Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης
