Ο Θανάσης Πατεράκης είναι ένας ολοκλη- ρωμένος λογοτέχνης και έχει δώσει κατά και- ρούς άριστα δείγματα γραφής.
Μα και το δοξάρι του Θανάση είναι από τα καλύτερα και ο ίδιος είναι από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες λυράρηδες!Δεν ξέρει λοιπόν κανένας τι να θαυμάσει περισσότερο στον Θ.Π. Όταν ακούς τη λύρα του, θα πεις είναι ένας καταξιωμένος λυράρης.
Και τώρα με την θαυμάσια ποιητική του Συλλογή, μας έδειξε ακόμα μια πτυχή του ταλέντου του. Στην Α’ ποι- ητική Συλλογή αρχίζει με μια προλογική, εκ βαθέων επιστολή που την απευθύνει στον “συνταξιδιώτη”. Είναι ένα απάνθισμα σκέψης φιλοσοφικής αντίληψης για την ζωή και τον άνθρωπο: «Η ζωή είναι στιγμές σε ένα ταξίδι… Μερικές από τις στιγμές αυτού του ταξιδιού προσπάθησα να συγκε- ντρώσω στην παρούσα ποιητική συλλογή». Καθώς διαβάζω τα πρώτα ποιήματα, εντοπίζω μια ποίηση απαισιόδοξη. Έναν Καριωτάκειο πεσιμισμό. «Χαρά δεν βρήκε στην ζωή του να χαρεί, γι’ αυτό τη λύτρωση γυρεύει του θανάτου». Και σε άλλο ποίημα: «Συνοδοιπόρος τώρα πια, του πόνου, γυρεύω ένα όνειρο παλιό. Τώρα σε ξένους δρόμους τριγυρνώ. Κάτω από τη σκιά της νοσταλγίας, και στέλνω προσευχές στην Παναγία, μα η μοναξιά μου φαίνεται βουνό». Από τα πενήντα ποιήματα της συλλογής, μερικά είναι επάξια βραβευμένα, από λογοτεχνικούς οργανισμούς ή ποιητικές Ενώσεις, από όλη την Ελλάδα, όπως το ποίημα «Στο ανηφόρι της ζωής».
Στο ποίημα αυτό διαπιστώνω πως έχει ψήγματα αισιοδοξίας: «Και όταν πέσεις βρες κουράγιο να σταθείς, νέα ελπίδα, νέα αυγή γλυκοχαράζει. Πάρε ανάσα και προχώρησε μπροστά γιατί να ζεις γονατιστός δεν σου ταιριάζει». Σε άλλα ποιήματά του κάνει όμορφους φιλοσοφικούς στοχασμούς, όπως στο ποίημα «Αλίμονο σ’ αυτούς που δε δακρύσανε»: «Στον απύθμενο βυθό της σκέψης μου, τα λάθη μου μετράω ένα ένα φτάνω πάντα στα ανθρώπινα διλήμματα, γι’ αυτό αλίμονο αλίμονο σε μένα». Με νοσταλγία θυμάται στο ποίημα «Απομεινάρια περασμένης εποχής»: «Πώς να ξεχάσω μυρωδιές της πασχαλιάς και πώς ξεχνιέται του ψωμιού η νοστιμάδα να ξεχάσω του πατέρα τη λαλιά, που σιγοτραγουδά μια μαντινάδα». Εντυπωσιακό το ποίημα «Αρκάδι»: «Θαρρείς ακόμα πως γροικούνται οι μπαλωθιές θαρρείς ακόμα πως βρυχάται η κουτσαχειλα και νοερά τριγύρω σου θωρείς φωθιές και του θανάτου νιώθεις την ανατριχίλα».
Τα ποιήματα του Θ.Π., είναι ποιήματα με εικόνες, λυρισμό και στοχαστικότητα, και είναι γεμάτα με χάρη, δυναμισμό και ομορφιά. Ο Θ.Π. είναι ένας αληθινός ποιητής, με μεστό ποιητικό λόγο και άρτια γνώση της τεχνικής του στίχου.
