Ταξιδεύοντας… μελαγχολείς

Ανάγκη το είχα για λίγες μέρες έστω, να ξεφύγω από την πραγματικότητα να φύγω από τις πανδημίες… τις ακρίβειες… τον πόλεμο.

Δυόμισι ώρες… Χανιά – Bergamo, με κόστος μετακίνησης λιγότερο απ’ ό,τι Χανιά – Ήρακλειο με το αυτοκίνητό σου. Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεις περπατώντας, ψάχνοντας να βρεις το κατάλυμα σου, είναι οι μεγάλοι φαρδείς δρόμοι με αντίστοιχα πεζοδρόμια.

Μεγάλες δενδροστοιχίες με τεράστια φυλλοβόλα δένδρα… διαγραμισμενοι ποδηλατοδρόμοι, χωρίς να είναι πασαλάκια καρφωμένα στην άσφαλτο.

Κυριακή πρωί, και παρακολουθώ με απορία, έναν εργάτη ο οποίος με μια μικρή συσκευή, που πετάει αέρα, καθαρίζει τα πεζοδρόμια, ακόμα και κάτω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ο οποίος σπρώχνει τα σκουπίδια στο οδόστρωμα… τα οποία τα μαζεύει το μηχάνημα σκούπα που τον ακολουθεί. O νους σου πάει στα Χανιά… γνωστά και σαν πόλη των γιασεμιών.

Τώρα βέβαια που τα γιασεμιά και γενικά το πράσινο εξαφανίζονται σιγά-σιγά, από τους δημόσιους χώρους, μοιράζουμε γιασεμιά σε γλάστρες… Και ενώ οι Δημόσιοι χώροι στην Ευρώπη ανήκουν στις βασικές υποδομές για τον σχεδίασμά και επέκταση μιας πόλης, εδώ η προτεραιοτητα και ο πολιτισμός που επικρατεί από τη δεκαετία του ’60, είναι η τσιμεντοποίηση, στο όνομα της ανάπτυξης… με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα ζωής του πολίτη. Όσο είμαι στο αεροδρόμιο, περιμένοντας την πτήση μου για την επιστροφή, βλέπω το ταμπλό αναχωρήσεων.

Πάνω από 30 αναχωρήσεις, η Ryanair και περίπου 8 όλες οι υπόλοιπες αεροπορικές εταιρίες.

Φτάνοντας Δευτέρα απόγευμα στα Χανιά, δεν υπήρχε ούτε ένα αεροπλάνο στο Δασκαλογιάννης.

Καλά τα ταξίδια, αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις τις συγκρίσεις… Τελικά ο τόπος μου δεν είναι μικρός, αλλά μικροί αυτοί που τον κυβερνούν