Η ζωή του ανθρώπου από την ημέρα που θα γεννηθεί μέχρι να πεθάνει, φυσιολογικά βέβαια, είναι ένα σχολείο, από το νηπιαγωγείο μέχρι το ανώτατο Πανεπιστήμιο.
Αρκεί ο άνθρωπος να είναι επιμελής μαθητής, να διδάσκεται μόνος του από διάφορα φυσικά φαινόμενα που συνεχώς παρουσιάζονται γύρω μας, εάν βέβαια είναι λίγο παρατηρητικός. Να μελετά το κάθε φαινόμενο, να το τοποθετεί, να το αξιολογεί και να το κρίνει σωστά. Τότε πολλά έχει να διδαχτεί από την ίδια τη φύση, χωρίς δασκάλους και καθηγητές.
Επίσης, πολλά έχει να διδαχθεί από τη ζωή διάφορων συνανθρώπων του, αρχίζοντας από το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, το φιλικό, το επαγγελματικό, μα και το ευρύτερο. Από αυτές τις συναναστροφές έχει να διδαχτεί επίσης πολλά, τι να επιδιώκει, τι να τηρεί, τι να αποφεύγει κ.λπ. Οι επιτυχίες, οι αποτυχίες και οι διάφορες περιστάσεις της ζωής των άλλων είναι σίγουρες διδαχές, αρκεί ο άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα να τις αξιολογεί σωστά. Τι να κρατά για τον εαυτό του ως ωφέλιμο και τι να αποφεύγει ως άχρηστο και βλαβερό.
Εγώ στη ζωή μου, μην έχοντας για διάφορους λόγους την τύχη να μάθω γράμματα, μόνο του δημοτικού σχολείου και αυτό της Κατοχής 1940-45. Το δημοτικό αυτό σχολείο του Νεροκούρου, τα δύσκολα εκείνα χρόνια είχε 80 μαθητές με μια ηλικιωμένη δασκάλα. Με όλες τις δυσκολίες αφάνταστες και απίστευτες μάθαμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν.
Ομως ο άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να απελπίζεται σε κάθε δυσκολία που θα τύχει στο διάβα της ζωής του, εν αντιθέσει να «χαλυβδώνεται» μυαλό και σώμα και να τραβά πάντα μπροστά.
Εγώ στο διάβα της πολυκύμαντης ζωής μου, στα δύσκολα αυτά χρόνια για τη χώρα και τον λαό, πάντοτε έβλεπα με αισιοδοξία το μέλλον. Τα γράμματά μου ήταν αυτά τα λίγα. Μια καλή ανάγνωση από το πολύ διάβασμα και μια μικρή κλίση στο γράψιμο, στην πένα, ιδιαιτέρως όμως στα ιστορικά θέματα, που μου άρεσαν εξαιρετικά και με πολύ ζήλο, τα μελέτησα, ανάλογα και με τις δυνατότητες που είχα. Όταν από τα παιδικά μου χρόνια οικονομούσα ένα μικρό χαρτζιλίκι, δεν αγόραζα κουλούρι ή γλύκισμα σαν παιδί. Πήγαινα στα Χανιά με τα πόδια ξυπόλητος, απόσταση τριών χιλιομέτρων και αγόραζα ένα βιβλίο, ιστορικό κατά προτίμηση. Με τον καιρό τα έσοδα διά της εργασίας μεγάλωναν, όπως και η βιβλιοθήκη μου, που σήμερα είναι κάπως αξιόλογη.
Εγώ, επισκεπτόμενος κατά διαστήματα όποτε μου δινόταν και μου δίνεται η ευκαιρία με διάφορες παρέες, τα τελευταία χρόνια οικογενειακώς τους διάφορους ιστορικούς τόπους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τα πεδία μαχών και των διάφορων ιστορικών μοναστηριών, κατάφερα όσο μου ήταν δυνατόν να πλουτίσω τις φτωχές μου γνώσεις, ιδιαιτέρως στα ιστορικά γεγονότα παλαιά και νεότερα των διαφόρων περιοχών της Ελλάδας.
