Ταξίδι χωρίς επιστροφή

Συνήθως τα ταξίδια έχουν ένα τέλος, μια επιστροφή. Υπάρχουν άραγε και ταξίδια χωρίς επιστροφή; Ας μην πάει ο νους μας στο τελευταίο ταξίδι του καθενός μας. Τότε είναι πολύ αργά για να κάνουμε το οτιδήποτε.
Kι όμως υπάρχουν δρόμοι που δεν έχουν επιστροφή στο αρχικό τους σημείο. Ένας τέτοιος δρόμος είναι αυτός που ακολουθεί κάποιος που προσπαθεί να γίνει καλύτερος, να γίνει συνειδητός, επιδιώκοντας το «γνώθι σαυτόν», «να οδηγηθεί στο Φως», «να κάνει βήματα προς τον Δημιουργό του». Ξεκινώντας αυτόν τον δρόμο δεν υπάρχει επιστροφή, διότι στον «οδοιπόρο» που θα μπει σ’ αυτή την πορεία όλα φαίνονται μονόδρομος.
Υπάρχουν στιγμές που δημιουργούνται αμφιβολίες, απογοητεύσεις, γονατίζει ο οδοιπόρος, αλλά σπάνια αποφασίζει την επιστροφή. Απλά, σηκώνεται και προχωρά. Βλέπει δυνατά μόνο τον στόχο του, τον σκοπό του και δεν αφήνει άλλη σκέψη να μπει εμπόδιο.
Ένας άλλος δρόμος χωρίς επιστροφή είναι αυτός που ζούμε, τα τελευταία χρόνια κυρίως, και η χώρα μας αλλά και η ανθρωπότητα ολόκληρη. Όλοι μας, συνειδητά ή υποσυνείδητα διαπιστώνουμε το πού οδηγούμαστε αλλά αφηνόμαστε στη μοίρα μας. Περιμένουμε να παρουσιαστεί κάποιος να αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Κι εμείς απλά… περιμένουμε.
Μέσα στην πορεία αυτού του δρόμου έχουν μπει και όλοι αυτοί που άφησαν την πατρίδα τους για κάποιο λόγο ο καθένας, και βρίσκονται, μέσω της χώρας μας, να αποβλέπουν τη ζωή της Ευρώπης. Ούτε αυτός ο δρόμος έχει επιστροφή, όποια κι αν είναι η αιτία της μετακίνησής τους.
Μπορεί κανείς να φανταστεί δρόμο επιστροφής όλων αυτών των ανθρώπων; Αποκλείεται.
Θα πουν ορισμένοι ότι κάποιοι τους εκμεταλλεύονται για ίδιον όφελος. Δεν θα διαφωνήσω αν και την κάθε κατάσταση στην ανθρωπότητα πάντα κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν.
Τα πράγματα αλλάζουν, οι καταστάσεις μεταβάλλονται από τη μια στιγμή στην άλλη και το κάθε τι δεν θα γυρίσει ποτέ πλέον εκεί που ήταν.
Οι απόψεις του καθενός μας για το που οδηγούμαστε μπορεί να δίνει και την οποιαδήποτε λύση, αλλά οι καταστάσεις δεν έχουν καμμία λογική, λες και οδηγούμαστε από ανθρώπους χωρίς νου. Τέτοιες στιγμές μου έρχεται στο νου η φράση της Αγ. Γραφής «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέση».
Σαν μια δύναμη να μας οδηγεί προς γκρεμό, κάτι που όλοι το σκεφτόμαστε, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα. Αφηνόμαστε στη ροή των γεγονότων επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ή γίναμε τόσο τεμπέληδες που περιμένουμε κάποιον άλλον να το πράξει;
Στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, στο αέτωμα, υπήρχε η επιγραφή «ΕΙ – ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ – ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ». Μπορεί να μας δώσει κάποιο μήνυμα για το σήμερα; Μπορεί να γίνει θεμέλιο να στηριχθούμε; Είναι δυνατόν να μας βοηθήσει να βελτιώσουμε το σήμερα και να οδηγηθούμε πιο σταθερά στο όποιο αύριο;
Εφαρμόζοντας το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στο σήμερα, θα αποφεύγαμε όλες τις ακρότητες που βλέπουμε καθημερινά. Θα είχαμε μια ισορροπημένη αντίδραση σε όλες τις πράξεις μας και τις ενέργειές μας.
Για να υπάρχει όμως ισορροπία θα πρέπει να έχουμε και ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. Γνωρίζοντας τον εαυτό μας, που παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις δεν τον ξέρουμε, θα μπορούμε να καταλάβουμε και τον διπλανό μας. Έτσι η συμπεριφορά μας και οι πράξεις μας θα ήταν συνειδητά σωστές και αποδεκτές από τους άλλους.
Σήμερα όμως, παρασυρμένοι από τις απόψεις των άλλων, μέσω μέσων ενημέρωσης, επαναλαμβάνουμε γνώμες άλλων, απόψεις άλλων σαν να είναι δικές μας και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ένα τίποτα.
Ποιος θα έπρεπε να είναι ο δρόμος της ανθρωπότητας; Ποιος θα έπρεπε να είναι ο στόχος της ανθρωπότητας; Ο νους λέει πολλά και διάφορα. Η καρδιά λέει άλλα. Ξέρουμε ποιος έχει δίκιο;
Αν προσέξουμε αντιλαμβανόμαστε το δίκιο, αντιλαμβανόμαστε το που πάμε και πώς θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Τι κάνουμε άραγε;
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και για τον δρόμο που ακολουθεί και για τον τρόπο που τον ακολουθεί. Ας μην παραπονιόμαστε όμως, ότι μας φταίνε οι άλλοι. Τον δρόμο τον επιλέγουμε εμείς κι έχουμε και την ευθύνη της πορείας μας.
Και ο δρόμος πλέον δεν έχει επιστροφή.