Στ’ αλήθεια ούτε ένας κάτοικος του πλανήτη γη δεν θα περίμενε ποτέ ότι το τέρας του υπαρκτού σοσιαλισμού και η φωλιά του, η Σοβιετική Ένωση, θα κατέρρεαν αναίμακτα. Αυτό το θαύμα οφείλεται σε έναν και μόνο άνθρωπο, τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον τελευταίο πρόεδρό της που παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε να τη διασώσει, δεν τα κατάφερε, αφού φυσικό ήταν ένα τέτοιο καθεστώς να αυτοδιαλυθεί.
Eξαιτίας του κατεδαφίστηκε το τείχος του Βερολίνου, το τείχος του αίσχους όπως το ονόμαζαν. Απελευθερώθηκαν οι ανατολικές χώρες που τις κατά καιρούς εξεγέρσεις κατέπνιγαν τα στρατεύματα του συμφώνου της Βαρσοβίας (το ανατολικό ΝΑΤΟ), όπως στην άνοιξη της Πράγας, που οι φοιτητές στάθηκαν άοπλα μπροστά στα σοβιετικά τανκς ή στη Βαρσοβία, που δεκάδες χιλιάδες σοβιετικών κατέπνιξαν την εξέγερση του λαού. Αλλού, όπως στην Πολωνία, ο λαός και ο στρατός κατακρήμνισαν τον απάνθρωπο δικτάτορα Τσαουσέσκου, τον άνθρωπο με το ανάκτορο των χιλίων δωματίων, και με συνοπτική διαδικασία εκτελέστηκε ημέρα Χριστουγέννων. Διαλύθηκαν οι με άφαντο προσωπικό μυστικές υπηρεσίες, όπως η Στάζι, που κατά φήμες βέβαια, αντιστοιχούσε ένας πολίτης σε ένα μέλος της Στάζι.
Η Ευρώπη και ο κόσμος ανέπνευσε με τις συμφωνίες του Γκορμπατσόφ για τα πυρηνικά, και αφού καταργήθηκε η ιμπεριαλιστική Σοβιετία, έπρεπε να καταργηθεί και το ΝΑΤΟ που παρέμεινε μόνο και μόνο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Από τους Ρώσους δεν διέτρεχαν κίνδυνο Ευρώπη και Αμερική πέρα από τους γειτόνους τους που με τον παλαιό Σταλινικό τρόπο θέλουν να αφανίσουν.
Συμμετείχα σε μια εκδρομή στη Μόσχα- Λένιγκραντ, σημερινή Πετρούπολη, δεν θυμάμαι καλά, τέλος Οκτωβρίου ή αρχές Νοεμβρίου του 1991, της χρονιάς που «τελείωσε» η Σοβιετική Ένωση, και με λίγα λόγια θα αναφερθώ σε κάποιες εντυπώσεις.
Δεν θυμόμουν πότε είναι η επέτειος της Οκτωβριανής επανάστασης, αλλά μου το θύμισε η εικόνα στην τεράστια πλατεία, όπου είναι τα χειμερινά ανάκτορα των Τσάρων. Περικυκλωμένη- κλεισμένη από μια σειρά καμιόνια του στρατού και αρκετοί στρατιωτικοί, και λιγότεροι πολίτες, με κόκκινες σημαίες οι περισσότεροι. Οι κάτοικοι της πόλης αδημονούσαν, γιατί δεν είχαν έλθει ακόμη οι Λευκές νύχτες του Λένιγκραντ. Εντύπωση προκαλούσαν τα τεράστια μνημεία – συμπλέγματα κ.λπ. με παραστάσεις από τον πόλεμο και συναδελφωμένους πολίτες και στρατιώτες. Εδώ για 80 χρόνια ούτε ένα μνημείο της προκοπής δεν αποκτήσαμε. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση οι τεράστιοι ανδριάντες έφιππων Τσάρων που τους διατήρησαν, γιατί είναι ιστορία, ενώ εδώ κατεδαφίσαμε μνημεία και διαγράψαμε την ιστορία. Σε πάρκο έναντι του ξενοδοχείου, ο τάφος του Ντοστογιέφσκι. Το Λένιγκραντ είναι μία από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου και σε μαγεύει. Είναι η Βενετία του Βορρά.
Στον θαυμάσιο πεζόδρομο της Μόσχας, με καταστήματα κάθε λογής, σε πιθανόν μπαράκια, άλλα στην ύπαιθρο σε τραπεζάκια, νέοι απολάμβαναν -δεν γνωρίζω τι- ενώ το χιόνι, η στούπα που έπεφτε σαν φτερό τούς είχε καλύψει. Αλλού μια ουρά μεγάλων ανδρών με γούνινα καπέλα που πλησίασα από περιέργεια για το τι αγοράζουν. Και τι νομίζετε; Παγωτό χωνάκι. Άλλη ουρά από μεγάλες γυναίκες, και πάλι έκπληξη γιατί έστεκαν τόση ώρα. Ίσως για τα εγγόνια τους, για κάτι χάρτινα φυσερά.
Από το κατάστημα του ξενοδοχείου αγόρασα έναν δίσκο 33 στροφών για ένα δολάριο, αλλά με ενημέρωσαν για το ρούβλι και μετέτρεψα δολάρια σε αυτό το νόμισμα και με το αντίστοιχο του ενός δολαρίου απέκτησα σαράντα όμοιους δίσκους.
Και στις δύο πόλεις διαμαρτυρόμενοι ή απλές πινακίδες ανθρώπων που υπέφεραν και ξεθάρρεψαν με την ελευθερία και τη δημοκρατία, άγνωστη σε αυτούς ως τότε.
