Μια ζωή ταξιδεύει με τα όνειρά του και μας ταξιδεύει με τα όνειρά του ο γνωστός και καταξιωμένος στο πανελλήνιο και όχι μόνο, σφαιρικός και πολυθεματικός καλλιτέχνης (γλύπτης, κεραμίστας, ζωγράφος, συγγραφέας, ποιητής), Λευκαδίτης στην καταγωγή, Χριστόφορος Δ. Σκλαβενίτης, που βρήκε εν έτει 1976, όντας 50 χρονών, την Ιθάκη του στην αγαπημένη μας πολιτεία. “Τα όνειρά μου:/ Άλογα της στέπας,/ άγρια, άπιαστα, αμέρευτα…/ Τα όνειρά μου μείναν έξω/ από τους κατοικημένους τόπους./ Τα όνειρά μου:/ Βότσαλα, πολύχρωμα, παράξενα,/ -ανύπαρκτου γιαλού”- σε βουβή παλάμη…/ Περιέργεια ενός πρωινού”. Τα που γράφει στο πρώτο ποίημα (“Όνειρα” ο τίτλος του) της ποιητικής του συλλογής “Ταξίδι με τα όνειρα”, που κυκλοφορήθηκε πρόπερσι απ’ τις εκδόσεις “Γαβριηλίδης” και που είχε την καλοσύνη να μου στείλει με μια θερμή αφιέρωση τις προάλλες μαζί με το ξεχωριστό από πολλές απόψεις βιβλίο του “Μοιρολόγια Πόρου Λευκάδας” που κυκλοφορήθηκε επίσης το 2012 απ’ την Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών. Μεγάλη μου τιμή!!
Του το είπα και ξεστομάτου όταν τον πήρα τηλέφωνο για να τον ευχαριστήσω… Και για τα βιβλία, μα και για όλα όσα πενήντα περίπου χρόνια προσφέρει με άκρα σεμνότητα και παραδειγματική συνέπεια ως δάσκαλος, με την ευρύτερη έννοια του όρου, στον τόπο μας. Οχι, δεν τον ξέρω σε πλάτος τον κύριο Χριστόφορο, όπως τον ξέρει ο κοινός μας φίλος και συνεργάτης της εφημερίδας μας, επίσης σφαιρικός καλλιτέχνης Γιάννης Μαρκαντωνάκης για παράδειγμα, που συνυπήρξαν για 10 περίπου χρόνια στη Βίλα Κούνδουρου όταν εκεί λειτουργούσε το Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Χανίων, είχα όμως πάντα την αίσθηση ότι τον ήξερα σε βάθος. Κουβέντα βάθους και η κουβέντα που κάναμε… Για τον Πόρο της Λευκάδας, το χωριό του, και τα παιδικά του χρόνια. Για τις σπουδές του στην Αθήνα και στην Ιταλία. Για τη ζωή του στον Πειραιά… Για την εγκατάστασή του στα Χανιά. Για τις πνευματικές του ανησυχίες. Για την αγγειοπλαστική και τους αγγειοπλάστες. Για τον αντιφατικό Κάτω Κόσμο των μοιρολογιών μας.
Για τους νεκρούς μας και τις σχέσεις που έχουν μαζί μας. Για την Ποίηση. Και βέβαια για τα όνειρά του, τα όνειρά μας “τα αμετανόητα όνειρά μας”, όπως και ο, και κοινός μας φίλος, μακαρίτης σήμερα, Πειραιώτης ποιητής Κώστας Θεοφάνους, είχε γράψει “Στον αστερισμό του Καρκίνου”. “Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που συνυπήρξαμε” μου είπε πάνω στη σύντομη κουβέντα που κάναμε για τον, πάνω και πρώτα απ’ όλα χαριτωμένο άνθρωπο, Χριστόφορο Σκλαβενίτη, ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης. Ολοι είμαστε τυχεροί που ζείτε, λειτουργείτε και δημιουργείτε στα Χανιά μας, κύριε Χριστόφορε!
Ο Χριστόφορος Σκλαβενίτης – Χαραλάμπης γεννήθηκε στον Πόρο Λευκάδας το 1926. Σπούδασε Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με δασκάλους τον Γιάννη Μόραλη στο σχέδιο, τον Μιχάλη Τόμπρο και τον Γιάννη Παππά στη Γλυπτική, Ιστορία Τέχνης με τον Παντελή Πρεβελάκη. Επίσης σπούδασε Ψυχολογία, Στοιχεία Ρυθμολογίας και Αρχιτεκτονικής και Ανατομία.
Βραβεύτηκε στο Γυμνό και στη Σύνθεση. Πραγματοποίησε τριετείς μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. στη Βιομηχανική Τεχνολογία στον κλάδο Κεραμικής Τεχνολογίας στη Faenza της Ιταλίας. Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και από το 1995 έως σήμερα εκθέτει σε ατομικές εκθέσεις, αλλά και συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις εσωτερικού και εξωτερικού αποσπώντας άριστες κριτικές και διακρίσεις. Εργα του βρίσκονται σε Μουσεία των Η.Π.Α. και της Ιταλίας, σε Πανεπιστήμια, Πινακοθήκες, Ιδρύματα και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. Δίδαξε σχέδιο και διακόσμηση στην Αγγειοπλαστική Σχολή Κολυμπαρίου από το 1978 έως το 1984 και διετέλεσε δ/ντής στο Ινστιτούτο Κεραμικής Τέχνης και Τεχνολογίας του Ιδρύματος Αγία Σοφία, στους Αγίους Πάντες Αποκορώνου, όπου και δίδαξε από το 1983 ως το 1987.
Με τους σπουδαστές του Ινστιτούτου εκδίδει τότε το περιοδικό “Κεραμικά Τετράδια: Τέχνη – Τεχνολογία – Παράδοση”. Επίσης δίδαξε στη Σχολή Γλυπτικής του ΟΑΕΔ καθώς και στο Πολυτεχνείο Κρήτης και για μια δεκαετία περίπου στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Χανίων.
Εχει ασχοληθεί με τη συλλογή παραδοσιακού υλικού από τις περιοχές της Νότιας Ιταλίας και της Νότιας Λευκάδας. Τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Ιταλικής Γερουσίας το 1962, με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος το 1965, με το πρώτο βραβείο στη Διεθνή Χειροτεχνική Εκθεση Φλωρεντίας το 1964 και με άλλες πολλές διακρίσεις και μετάλλια.
Εχει ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης της ελληνόφωνης πόλης Καλημέρα της Νότιας Ιταλίας. Αναφορές στο έργο του υπάρχουν, μεταξύ των άλλων και στις εκδόσεις “Έλληνες Γλύπτες” (εκδ. “Μέλισσα”), “Πειραιώτες Ζωγράφοι” – Κώστα Θεοφάνους (εκδ. Σταύρου Κόντη, 1978) και “Ο Ελληνισμός της Κάτω Ιταλίας” Άντζελας Μεργιανού (εκδ. Α. Μεργιανού, 1974) και Καλλιτεχνικό Λεξικό. Από τα βιβλία που ετοίμασε, εκτός αυτών που έχουν αναφερθεί, δημοσιεύθηκε “Η λαϊκή αγγειοπλαστική στη Δυτική Κρήτη. Οι τελευταίοι αγγειοπλάστες μιλούν για την “παιδεμένη τέχνη του πηλού” (Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων, Χανιά 2002). Υπό έκδοση είναι “Μαργαρίτες Μυλοποτάμου. Το χωριό των αγγειοπλαστών” και “Η ελληνόφωνη Καλημέρα και τα tragoudia της”. Διατηρεί εργαστήρι Γλυπτικής και Κεραμικής στα Χανιά από το 1978.
