Ένα κορμί χρωστώ στη γη και πρέπει να το δώσω,
μα την ψυχή στον κύκλο της θα την(ε) παραδώσω.
Και κείνη στα συμπαντικά άγνωστα μονοπάτια
αόρατα μα υπαρκτά στα ανθρωπίσια μάτια,
θα ανιχνεύσει για να βρει εις το γαλάζιο άστρο
νέο κορμί να θρονιαστεί προσωρινό της κάστρο,
μέχρι κι εκείνο να γενεί χώμα στης Γης τα μέρη
και η ψυχή φτερουγιστά το μήνυμα θα φέρει
πως είναι τούτη αθάνατη σ’ αιώνιο φευγιό της
μ’ αναζητεί αιώνια το νέο άνθρωπό της.
Αναρωτιέμαι και ζητώ να μάθω ποίος ήμου
πριν γεννηθώ και λάβω εγώ την τωρινή μορφή μου,
κι αναρωτιέμαι συνεχώς για δεν αναστορούμαι
κάτι από παλιές ζωές πριν γίνω αυτό που’ μαι…
Μα δεν μπορώ να θυμηθώ και μία σκέψη κάνω
δεν εγεννήθηκα εγώ, απλά για να πεθάνω…
Έχει συνέχεια η ζωή κ’ όποιος δεν το πιστεύει,
ας ανατρέξει στις Γραφές Εκείνου που λατρεύει…
