Ταξιδιάρικα πουλιά, λάτε μαζί μου

Οσο μου τα λέει η κυρά Παναγιωτίτσα, που κρέμασε σκόρδο και ροσμαρί στο εγγόνι της μη το φταρμίσουν που τέλειωσε Πανεπιστήμιο και το σταυρώνει για να βρεθεί μια όμορφη κοπελιά να κάμει δα και δισέγγονο, τόσο εγώ κλωτσάω.
– Μη ταξιδεύεις παιδάκι μου, επιμένει.
Κι από μεριά μου, όλο ψάχνω για εισιτήρια φτηνά έως τσάμπα.
Έτσι τα κατάφερα να γυρίσω κάμποσους τόπους και να γιομίσω σελίδες αμέτρητες στα τεφτέρια, εμπειρίες στο μυαλό και την καρδιά, φωτογραφίες στα συρτάρια και συναιστήματα στην ψυχή μου.
Για να σου πω την αλήθεια, τώρα τελευταία τα πράματα ζορίζονται, μα πάντα τα καταφέρνω.
Και νάσου, ο αρχισυντάκτης που, νάχει την ευκή μου, καλό παιδί και μορφωμένο, κι από τζάκι, μου πέταξε την κουβέντα.
– Γράφε τα, που διαβάζονται. Είναι κι αντίδοτο στην εποχή μας.
Οπότε, θα σας ζαλίζω λέγοντας παλιά και φρέσκα, θα γνωρίσουμε τόπους, νοοτροπίες, θρησκείες, πολιτισμούς και κουλτούρα λογιώ λογιώ. Υγεία να έχουμε.
Και να που βρέθηκα, Χριστούγεννα του 1985, βόρεια του Λος Άντζελες και νότια του Σαν Φραντσίσκο, στη Σάντα Μπάρμπαρα που λέγεται και Αμερικάνικη Ριβιέρα, που ήταν παλιά Ισπανική και Μεξικάνικη πόλη, εκεί που έζησε στα τελευταία του ο Μάικλ Τζάκσον και που το 1812 καταστράφηκε από σεισμό έντασης 7,1 Ρίχτερ, φιλοξενούμενοι με την κόρη μου, από την Αμερικάνα γυναίκα μου.
Ωχ, μην πάει ο νους σας στο πονηρό; Θα σας εξηγήσω.
Τελειώνοντας η θυγατέρα μου, μαθές, την πρώτη Λυκείου, πήγε Καλιφόρνια με κάποια υποτροφία όπου έμεινε για ένα χρόνο φιλοξενούμενη σε μια εξαίρετη γυναίκα, τη Φύλις.  Στενός δεσμός αγάπης αναπτύχθηκε (που ακόμα κρατάει) τόσο δυνατός, που η μια έλεγε την άλλη μαμά και κόρη, αντίστοιχα.
Κείνα τα Χριστούγεννα, που λες, όταν με σύστηνε στους γνωστούς της, έλεγε.
– Αυτός είναι ο πατέρας της Ελληνίδας κόρης μου. Αυτό σημαίνει, ο Έλληνας άντρας μου.
Οπότε μείναμε στο σπίτι της, όχι πολύ μεγάλο, αλλά ζεστό κι όλο αγάπη, αφού αυτή η αμερικάνα είναι ερωτευμένη με την πατρίδα μας, έχει έρθει πολλές φορές κι έχει μάθει όλους τους ελληνικούς χορούς.
Θα χρειαζόταν ολόκληρη εφημερίδα να σας τα πω όλα, γι αυτό και σήμερα ξεχωρίζω μια αξέχαστη βραδιά που είχε φωνάξει σπίτι της λίγους φίλους να με γνωρίσουν.
Το κάλεσμα ήταν «πάρε το ποτό σου κι έλα» κάτι που συνηθίζεται σε πολλά μέρη.
Έτσι, έφερε ο καθένας μεζεδάκια, ξηρούς καρπούς, κάποιο ποτό, ό,τι ήθελε, γιόμισε το τραπέζι.
Στη συντροφιά ήταν ένας ποιητής, ένας ζωγράφος, μια καθηγήτρια πανεπιστημίου, ένας γιατρός, ένας σχεδιαστής διαστημοπλοίων κι εμείς.
Χαρήκαμε όλοι για την γνωριμία, ξερά στην αρχή, αλλά η κουβέντα ζέστανε το περιβάλλον και το οινόπνευμα έφερε γέλιο, μουσική, ενθουσιασμό και ύμνους για την πατρίδα μας. Κι η Φύλις, έβαζε συνέχεια ελληνικά τραγούδια και ψιλοχόρευε με κάποιον της συντροφιάς. Η αφεντιά μου κρατούσα στάση αναμονής, μέχρι που έβαλε το δίσκο του Θεοδωράκη και τη μουσική από την ταινία του Ζορμπά με Άντονι Κουΐν.
Στο άκουσμά της, μάτια δακρύσανε, αδρεναλίνη μαζώχτηκε κι εγώ με την κόρη μου δεν αντέξαμε, πεταχτήκαμε στη μέση του δωματίου χορεύοντας. Πώς βρέθηκε άλλο ένα ποτό στο χέρι μου δεν ξέρω, τσικουδιά ήτανε, την κατάπια, πήρα φωτιά, απόμεινα μόνος στην πίστα και η ψυχή μου καμωμένη σημαία Ελληνική στροβίλιζε με το κορμί μου δαιμονισμένα και χόρευα ένα πράγματι τρελό συρτό που μας έφερε όλους σε κόσμους αλλιώτικους. Έβλεπα να γυρίζουν τα πάντα, να πετάγονται μπροστά μου ο Παρθενώνας το Σούλι, το Αρκάδι κι οι ήρωες που βαστήξανε λεύτερη την πατρίδα μας. Δεν ήξερα αν βρισκόμουν στην Αμερική στο Σφηνάρι ή στο Γαλαξία κι όλο ανέβαινα, γίνηκα ένα με τ’ αστέρια, τον ουρανό, τον ίδιο το Θεό θαρρείς, κι ο ιδρώτας να τρέχει, το αίμα να κοχλάζει κι ένοιωσα εφτά λέξεις να κρέμονται στα χείλη μου:
– Ας πάγωνε τούτη η ώρα, για πάντα.
Με συνέφεραν τα χειροκροτήματα κι οι αγκαλιές.
Ο ποιητής με αστραφτερά μάτια φώναξε:
– Γι’ αυτό οι Έλληνες δεν μιλάνε για αγάπη. Την αγάπη τη δείχνουνε με το κορμί τους.
Κι ο ζωγράφος μουρμούρισε – Θα ’θελα  να με κάνει ο Θεός για πεντακόσια χρόνια, Έλληνα!
Γι’ αυτό κι όσο ζω, θα περηφανεύομαι που είμαι Έλληνας.