Σύγχρονες μυθιστορίες
Ήλθαν πάλι απόψε οι ταξιδιώτες απ’ το παρελθόν να με συντροφεύσουν στη μοναχική μου βραδιά. Ένας-ένας προβάλουν μπρος μου ολοζώντανοι…
Χαμογελαστές οι δυο αγαπημένες θείες στην άκρη της αυλής μπρος στο πυρομάχι με κατιτί καταγίνονται. Ο μικρός θείος με τη τσάπα στο χέρι, σκυφτός πάνω στ’ αυλάκια με τα κηπευτικά, ανοίγει και κλείνει χωματένιους δρόμους στο γαργαρισμό νερό που ‘ρχεται κατευθείαν απ’ το βουνό. Ιδού κι ο άλλος θείος με το σκυλί στο πλάι! Στέκει δίπλα στη στέρνα και μ’ υπερηφάνεια αγναντεύει το ολοπράσινο αμπέλι του, το φορτωμένο σταφυλάκια, που ακολουθεί τη πλαγιά και φτάνει μέχρι και τις ρίζες του ορεινού χωριού μας.
Εδώ κι η αφεντιά μου που γυρίζει και με βρίσκει απ’ το τότε! Αγνώριστη είν΄ αλήθεια μέσα στο λουλουδάτο της φουστάνι μιας άλλης εποχής! Άρτις αφιχθείσα στο πατρικό χωριό κατηφορίζει με τα κορίτσια της τα δαιδαλώδη καλντερίμια, δεν βαριέται να χαιρετά και να συνομιλεί με συγγενείς, παλιούς φίλους και γείτονες. Κι ο αγαπημένος σύζυγος πανευτυχής στο πλάι, όλο να χαμογελά που επιστρέφει στον τόπο που κάποτε Υπηρέτησε!
Τώρα κατεβήκαμε στον κάμπο, στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι, καταφτάνουν και τ’ άλλα ξαδέλφια με τους γονείς τους φορτωμένοι καλούδια. Λατρεμένα μέλη μιας οικογένειας μεγάλης που έκανε υπερήφανη τη γιαγιά, τη μάνα τεσσάρων αγοριών που την υπεραγαπούσαν…
‘Όλοι εδώ, κι ο πατέρας, καθισμένος στην πεζούλα στο κύμα αντίκρυ, ανάμεσα στ’ αδέλφια και τ’ ανίψια του ν’ αναθυμάται και να εξιστορεί τις νεανικές του περιπέτειες. Πού και που ρίχνει κι ένα βλέμμα στη μανούλα. Εκείνη νεότατη, κεφάτη περιφέρεται στο χώρο, βοηθά στο μαγείρεμα, στο σερβίρισμα και χαίρεται τις στιγμές. Λίγες μόνο φορές το βλέμμα σκοτεινιάζει καθώς η ματιά πέφτει στο αγόρι της, στον πάντα νέο χαμένο μας πιλότο που δίνει κι αυτός το «παρών» απ΄ τη παλιά φωτογραφία στον απέναντι τοίχο.
Μα να κι η άλλη θεία! Βγαίνει από τη θάλασσα στο δεύτερο ή τρίτο μπάνιο της ημέρας. Στο λεπτό θα μπει στο φιλόξενο σπίτι της για να ετοιμάσει βάφλες και λαχταριστά γλυκά για την οικογένεια. Σύντομα θα κάτσουμε όλοι στο τραπέζι και τα γέλια κι οι χαρές θα συνεχιστούν…
Τι καιροί κι αυτοί…
Ωστόσο μέσα στις γνώριμες φωνές, τις μορφές τις αξέχαστες του νου, μέσα απ’ τον τριγμό των καμένων ξύλων της παραστιάς, το φλοίσβο της θάλασσας, το θρόισμα των δένδρων, τη βοή του νερού που τρέχει στη στέρνα, παντού σε όλες αυτές τις μοναδικές εικόνες, ακούει κανείς το δυνατό, γαργαριστό γέλιο της ξενιτεμένης εξαδέλφης, χωρίς να τη βλέπει!
Κι αυτό γιατί χρόνια πολλά, πίσω απ’ τη μηχανή λήψης σε κάθε ταξίδι της στην Ελλάδα κατέγραφε αγαπημένα πρόσωπα, τόπους κι όμορφες οικογενειακές στιγμές.
Και τώρα που οι δεκαετίες πέρασαν κάτι βράδια μελαγχολικά μας στέλνει αμέτρητα φιλμάκια, φέρνοντας κοντά μας όσους κι ό,τι αγαπήσαμε!
Μας συγκινεί είν αλήθεια!
Τα μάτια βουρκώνουν κι η καρδιά χτυπά δυνατά…
Μα και μας γεμίζει ανείπωτη χαρά, που σπάζοντας το φράγμα του χρόνου γινόμαστε κι εμείς νοσταλγοί-ταξιδιώτες και ξαναζούμε όλα τα όμορφα που είχαμε την τύχη να βιώσουμε και να χαρούμε…
