Ζούµε ανείπωτες καταστάσεις σε καθηµερινή βάση, εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο, µια κοινωνική τελµάτωση, όµως αυτά έχουν συµβεί και κάποτε άλλοτε και τα κεφάλαια έκλεισαν µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο. ∆εν είναι η πρώτη φορά όπου οι πολίτες αποχαυνώνονται µε την τεχνολογία, εξάλλου αυτή έχει την ιστορία της και ο στόχος είναι ένας και µοναδικός, η αυτοµατοποίηση και αµεσότητα της επικοινωνίας.
Ναι κάποτε πολύ – πολύ παλιά όλα ήταν διαφορετικά, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν µε το ταχυδροµείο, χύνονταν δάκρυα πολλά για την λησµονιά της ξενιτιάς, η ώρα όµως της άφιξης και του αποχωρισµού έµεναν ανεξίτηλα γραµµένες στην ανθρώπινη ψυχή. Τώρα πια µετά από εκατοντάδες χρόνια µπορείς να δεις και να µιλήσεις on camera όπου και αν είσαι οποιαδήποτε στιγµή, ο πόθος όµως δεν υπάρχει ούτε και το ανάλογο συνοδευτικό πάθος.
Είναι όπως µε την µετάφραση των κειµένων, των εγγράφων και των βιβλίων όπου πλέον µε τις ενισχυµένες µηχανές µετάφρασης και τα µεταφραστικά επαγγελµατικά εργαλεία απλοποιούνται τα πάντα ασχέτως της ποιότητας του µεταφρασµένου κειµένου µιας και ο µεταφραστής ούτε τον χρόνο έχει γιατί πιέζεται, ούτε και την διάθεση να ερωτοτροπήσει συντακτικά και γραµµατικά µε το κείµενο και ιδιαίτερα όταν αυτό έχει να κάνει µε λογοτεχνία και ποίηση.
Είναι όπως µε τον µηχανικό αυτοκινήτου που δεν λύνει πλέον τη µηχανή, τµήµα – τµήµα, βήµα – βήµα, γιατί όλα καθοδηγούνται από τον εγκέφαλο, µε ότι αυτό σηµαίνει για την µάλλον βίαιη εκρίζωση του ανθρώπινου παράγοντα. Ξέρω, θα πει κανείς ότι µε την απουσία της τεχνολογίας δεν θα είχαµε στην διάθεσή µας τις διαδικτυακές µηχανές αναζήτησης, τα ηλεκτρονικά µηνύµατα και τα SMS ή τα περίφηµα πια µέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως αυτοαποκαλούνται. Αυτό που ξέρω όµως είναι πως αφενός το διαδίκτυο δεν ελέγχεται, ενώ σε ότι αφορά το γεγονός της πληκτρολόγησης του κειµένου που γράφω τώρα µε την βοήθεια του υπολογιστή, αυτό θα είχε άλλη αξία αν γραφόταν µε το χέρι.
∆εν είναι πάντως όλα θέµα ροµαντισµού ή ρεαλισµού, πραγµατικότητας ή παρελθοντολογίας. Περισσότερο όλο αυτό έχει να κάνει µε την αποκοπή των ανθρώπων από το συνολικό γοητετικό παιχνίδι της ζωής που έχει να κάνει µε πιο σοβαρά πράγµατα από το σαλιαρίζει κανείς στο facebook, το twitter, το Instagram και τελευταία το Τik-Tok. Σαφέστατα διανύουµε µια άλλη εντελώς διαφορετική εποχή. Και όπως λέει και ο άγνωστος στον πολύ κόσµο Φασαρντί κάποιος µπορεί να µεγαλώνει αναπολώντας το παρελθόν ακόµη και ένα χρόνο πριν σε χρονικές συνέχειες, µε αποτέλεσµα να µην βρίσκεται ποτέ στο παρόν, αλλά και να µην ενδιαφέρεται διόλου για το µέλλον.
Μπορούµε άραγε να αναποδογυρίσουµε το χρόνο; Μπορούµε να ταξιδέψουµε δεκαετίες και δεκαετίες πριν για να βρεθούµε και πάλι σε πιο αυθεντικές καταστάσεις; Όµως τι είναι αυθεντικό; Για κάποιον σηµερινό πολίτη, η αλήθεια βρίσκεται στην αµεσότητα της επικοινωνίας που καταργεί τα εµπόδια της µη άµεσης επαφής. Προκύπτει όµως το ερώτηµα: σε γνωρίζει ο άλλος όσο σε βλέπει µπροστά σε µια οθόνη; Και κάτι ακόµη: γιατί ενώ υπάρχουν όλες αυτές οι ψηφιακές διευκολύνσεις, οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιδιώκουν τις διαπροσωπικές επαφές;
Ο υποψήφιος περιφερειάρχης Κρήτης καλεί τους πολίτες να στηρίξουν την εναλλακτική πρόταση της Λαϊκής Συσπείρωσης
∆εν υπάρχει κάποια σίγουρη απάντηση στο ερώτηµα. Αυτό που διαφαίνεται είναι µια κούραση στους ανθρώπους και στην µεταξύ τους επικοινωνία, και αφήστε την διαφηµιστική βιοµηχανία µε διαλαλεί τα περί ψηφιακής ευτυχίας και τελειότητας. Αφήστε το εικονικό σεξ και την εµπορευµατική εκδοχή της αγάπης µε την έννοια του µοιράσµατος µιας υποτιθέµενης ροµαντικής εικόνας ενός ζευγαριού στην δύση του ηλίου που βγάζει selfie στο σωρό για να τις µοιραστεί µε την διαδικτυακή του παρέα. Ναι, κανείς πλέον δεν χτυπά το κουδούνι του σπιτιού µας απρόσκλητος για να κάνει την περίφηµη παραδοσιακή επίσκεψη. Υπάρχουν τα social media για όλο αυτό. Υπάρχουν βιντεοκλήσεις και messenger.
Αυτός ακριβώς ο κόσµος βαδίζει γοργά προς το µέλλον λες και κάτι που τον σπρώχνει προς αυτό. Ο χρόνος είναι περιορισµένος και πιεστικός, που να βρεθεί ώρα για ενδελεχή ενασχόληση µε αν ποίηµα και ένα στίχο;
Ροµαντισµοί και περιττές αναπολήσεις θα πει κάποιος. Θα συµφωνήσω µόνο στην περίπτωση που αυτός ο παρελθοντικός ροµαντισµός αντικαταστάθηκε ήδη από άλλα δηµιουργικά και γόνιµα ενδιαφέροντα, από σοβαρούς και µελετηµένους ψηφιακούς διαλόγους και όχι από εικόνες και φρασεολογία της συµφοράς. Θα µπορούσα να το δεχθώ αν έβλεπα τον νέο κόσµο – και όχι µόνο – να µην αποχαυνώνεται νυχθηµερόν στο smartphone και στις παιχνιδιάρικες λειτουργίες του.
Ζούµε έναν κόσµο ψηφιακής προσποίησης και υποκρισίας. Θα µπορούσε να είναι αλλιώς και όµως δεν είναι. Και δεν είναι για τον απλό λόγο ότι το κάθε τι που σχετίζεται µε την νέα τεχνολογία πάντα κάτι ανθρώπινο αντικαθιστά. Αυτό που είπα παραπάνω για την έλλειψη του πόθου και του πάθους. Την έλλειψη και την απουσία της εικόνας του άλλου που έγινε κάποτε η αφορµή και ο λόγος για θρυλικά ποιήµατα και νουβέλες µοναδικής αξίας.
Γιατί ποτέ µια εικόνα της κάθε στιγµής από τα ψηφιακά µέσα δεν µπορεί να αντικαταστήσει τον «Τριστάνο και την Ιζόλδη». Γιατί ούτε Τόµας Μαν και «Μαγικό Βουνό» θα υπήρχε ούτε ο κανένας άλλος ύµνος στον απόλυτο έρωτα που τόσο λείπει σε όλους
