Είναι φορές που αναπάντεχα ανοίγει μια χαραμάδα, εισβάλει ατίθαση μια ’λιαχτίδα και ομορφαίνει ή αν θες πλουτίζει τη ζωή μας. Μια παραζάλη, ένα στροβίλισμα τότε σε συνεπαίρνει, κι αναρωτιέσαι αν αξίζει να ζεις χωρίς τη μοιρασιά γνώσης, παθών και αποκτημάτων της αέναης πάλης σου ώσπου να συμφιλιωθείς με τις παγίδες που σε απαντέχουν σε κάθε γωνιά, να συμβιβαστείς, ή να τις υπερνικήσεις.
Μια τέτοια μικρή λιαχτίδα εισέβαλε ένα απομεσήμερο σαν άκουσα ζεστή και φιλικάτη φωνή να ξετρυπώνει απ’ τα μαγνητικά κύματα:
-Ξέρετε, κι εγώ από την Άντισσα κατάγομαι, μου είπε.
-Και ζείτε στην Άρτα;
-Ναι. Είμαι σχολικός σύμβουλος….
-Χαίρομαι που μπορώ να επικοινωνώ με έναν ακόμη εργάτη στο δύσκολο πόστο εκπαίδευσης και πολιτισμού,…
Ήταν ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης που έφερε το νου μου στα παλιά και τη γραφίδα μου στο εκλεκτό αναγνωστικό κοινό μας.
Γινήκαμε φίλοι, πολλά ωφεληθήκαμε κι οι δυο, πνευματικά οφέλη, δηλαδή, τα πιο ακριβά, και πριν λίγο καιρό πήρα το τελευταίο του πόνημα που, με τη σειρά του, γύρισε τις σελίδες του βίου μου προς τα πίσω, όταν, μου είχε δωρίσει ο Κρίτωνας Διαλυνάς ένα βιβλίο και στον πρόλογο είχα διαβάσει:
«Με βαθιά συγκίνηση και σεβασμό, θα αποπειραθώ να κάνω μια σκιαγράφηση της ζωής και του έργου του πατέρα μου, του οποίου σε πολλούς Eλληνες είναι άγνωστη ακόμα κι η διαβατική του ύπαρξη. Εξ άλλου κι εγώ η ίδια, όσο ζούσε, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν κάτι το ξεχωριστό στο χώρο της επιστήμης και των μαθηματικών. Η σεμνότητά του, η μετριοφροσύνη και η απλότητά του δεν μου επέτρεψαν να το αντιληφθώ… Το λεύκωμα αυτό είναι η ελάχιστη προσφορά της κόρης σ’ έναν ξεχωριστό πατέρα που πολλά πρόσφερε στην επιστήμη και στην πατρίδα…»
Υπογραφή, Δέσποινα Καραθεοδωρή – Ροδοπούλου. (από το “Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής, ο σοφός Έλλην του Μονάχου”.)
Ήταν, μια σημαντική βιογραφία.
Και νάσου τώρα μια αλλιώτικη, ευκολοδιάβαστη και σύντομη λογοτεχνική κουβέντα για τον ίδιο ογκόλιθο των μαθηματικών, τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, δοσμένη με τη μορφή μυθιστορήματος, από το φίλο μου Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη που με ζήλο, αγάπη, πίστη, και λατρεία, τον βλέπουμε να αναδύεται από τις σελίδες του. Ο ζήλος αυτός έγινε έμμονη ιδέα και απ’ το 2006 ξεκίνησε μια ενδελεχή έρευνα και μελέτη της ζωής και του έργου του Καραθεοδωρή. «Μετά τρία χρόνια τα πράγματα είχαν αλλάξει…. το μυθιστόρημα γράφτηκε μέσα σε τέσσερις μήνες. Έπειτα, για τρία χρόνια έμεινε στο συρτάρι…» (Από συνέντευξη του στην ιστοσελίδα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Σύρου). Και να, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Στοχαστής” με τίτλο “Η τελευταία Εξίσωση του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή”.
Βλέπουμε τον Ελπιδοφόρο να έχει ενσαρκωθεί τους ήρωές του Μιχάλη και Μαρκέλα, σπουδαστές στη Γερμανία, που ψάχνουν σε βιβλιοθήκες, επιστημονικούς κύκλους και διαδίκτυο για τη λάμψη που θα τους οδηγήσει στην αλήθεια. Είναι, βλέπεις, δύσκολο κι επικίνδυνο το είδος αυτό γραφής, κι άκρως ευαίσθητο, γιατί χρειάζεται πολλή προσοχή, μέχρι το πού θα απλώσεις το μύθο και να κρίνεις πόσο έχεις δικαίωμα να λοξοδρομήσεις για το χτίσιμο του λογοτεχνικού ιστορήματος.
Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για έναν Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή.
«Η Μαρκέλλα πρότεινε στο Μιχάλη να ψάξουν… Για πολλές ώρες χάθηκαν μέσα στη γοητεία της έρευνας. Όταν πια απόκαμαν, ξάπλωσαν στον καναπέ και άρχισαν να συζητούν και, το κυριότερο, να ονειρεύονται. Και τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Αρκεί οι άνθρωποι να τα πιστέψουν και να τους δώσουν ψυχή…» (σελ. 55).
Καταλυτικός κι ο άλλος ήρωάς του, ο Θεόφιλος, παίρνει από την Ούρσουλα τον πολύτιμο φάκελο που ο ίδιος είχε φυλαγμένο και, «…Έφευγε ευχαριστημένος κι έκανε σχέδια για το μέλλον… Κανόνισε μια συνάντηση με τον εκδότη του για να πει για την ανακάλυψη της εργασίας του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή. Ο ενθουσιασμός του εκδότη ικανοποίησε το Θεόφιλο… του πρότεινε να τυπωθεί σε βιβλίο … και διατύπωνε την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλύτερα από ‘δω και πέρα, μετά την αποκάλυψη της τελευταίας εξίσωσης του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή…» σελ. 168-169.
Και τα κατάφερε μια χαρά ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης.
Καλοτάξιδο νάναι φίλε μου.
* gkamvysellis@yahoo.gr
