Μόλις ένας πολιτικός αποκτήσει ισχύ, κοντράρεται με όσους έχει προηγούμενα. Ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να αποβάλλει την πικρία του και να ξεχάσει την απόφαση Μητσοτάκη να τον αποπέμψει απ’ το Υπ. Εξωτερικών το 1992. Ενδεχομένως να σκεπτόταν ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα του. Είναι μια σκληρή διαπίστωση ότι πολιτικοί ποτέ δεν αποκαλύπτουν στους άλλους τις πραγματικές προθέσεις τους. Συμπεριφέρονται με κρυψίνοια, λένε λαθεμένα αυτό που δεν θέλουν αληθινά να πουν, αλλά το σκέπτονται πραγματικά.
Ετσι ο κ. Σαμαράς με το θέμα του διορισμού του Ελληνα επιτρόπου στην Κομισιόν εκδηλώθηκε, προτείνοντας τον κ. Αβραμόπουλο, ο οποίος και αυτός εντάσσεται στην κατηγορία των κρυψίνοων, αφού διαρρήδην απέκλειε ως φανταστικές τις διαδόσεις περί τούτου. Του το χρώσταγε, για την εκλογή του στην αρχηγία της ΝΔ, όταν ετίθετο “Σαμαράς ή Μπακογιάννη”, που τάχθηκε υπέρ Σαμαρά. Στην “Τρίτη Γνώμη” (Χ.Ν. 21/7/14) γράφαμε, με τίτλο “Μπερδέματα” ότι ο κ. Σαμαράς «θα μας εκπλήξει με τον Ελληνα επίτροπο… που θα ‘ναι… άνθρωπος από το κυβερνητικό σχήμα που θα θέλει να τον επιβραβεύσει ή ν’ απαλλαγεί απ’ αυτόν…». Ετσι έπαιξε την τελευταία πράξη.
Ενώ είχε αποφασίσει, ποιον να προτείνει, το κράταγε μυστικό, όχι γιατί φοβόταν, αν το ανακοινώσει, μπορεί να παρενέβαιναν “παράγοντες” και ν’ άλλαζε γνώμη, αλλά για να βρει τρόπο, να το ανακοινώσει στη Ντόρα. Αν της είχε υποσχεθεί θέση, όχι στην κυβέρνηση, αλλά στην Κομισιόν, όταν διέλυσε τη “ΔΗ.ΣΥ.” και ξαναγύρισε στη Ν.Δ., τώρα την “άδειασε” διορίζοντας τον κ. Αβραμόπουλο. Δείχνει έτσι πολιτική αναξιοπιστία, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πλήξει, όχι μόνο βουλευτές κομμάτων, αλλά και τους αρχηγούς των. Η στάση του κ. Σαμαρά ως αντιμνημονιακού, που δεν τηρήθηκε κι έγινε διαπρύσιος υποστηρικτής των δανειστών, δείχνει πόσο μπορεί να εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός τους πολιτικούς του, όταν κάνουν πράξεις θεατρινίστικες.
Πιστεύει η κα Μπακογιάννη ότι αδικήθηκε; Θα το δούμε απ’ τις επόμενες πολιτικές της κινήσεις, πώς θα τοποθετηθεί κάνοντας σιωπηρές αντιπαραθέσεις, εσωκομματική αντιπολίτευση ή θα συνηθίσει στην υποταγή, αφού η ίδια παραδέχθηκε ότι εκείνος «έχει το μαχαίρι και το πεπόνι». Αν μεταξύ πρωθυπουργού και της πρώην Υπ. Εξωτερικών υπήρχε έλλειμμα εμπιστοσύνης, οφείλεται και στην ίδια. Η κα Μπακογιάννη δεν είναι στον χαρακτήρα της να προκαλεί. Τι την ήθελε αυτή τη δήλωση στον Alpha T.V. (Απρ. 2004), ότι «η Ν.Δ. σήμερα είναι μικρό κόμμα, ένα μικρότερο κόμμα απ’ τη μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη, που γνώρισα εγώ;».
Αν η Ντόρα προσπάθησε, να προσεταιρισθεί καραμανλικούς, λάθος της! Επέδρασε αρνητικά, λόγω του ότι ρέουν στον “αντιμητσοτακισμό” πρώτον και δεύτερον διότι απεκλείετο να χρησιμοποιηθεί στην κυβέρνηση όταν ο αδελφός είναι υπουργός και ο υιός περιφερειάρχης με το ένα πόδι στην πολιτική σκηνή. Δεν ρισκάρισε να το παίξει δυναμικά, ένεκα της υπεραισιοδοξίας της ότι η θέση της επιτρόπου ήταν εξασφαλισμένη εκ μέρους του Σαμαρά, ή από επαφές της με τον Γιούνκερ. Υπελόγιζε και στην υποστήριξη Ευρωπαίων αξιωματούχων, που και κείνοι αδιαφόρησαν.
Το μόνο, που της απομένει, ως όπλο, είναι η διάδοση ότι έπεσε θύμα συνωμοσιών!
