Τελευταίο αντίο στον παπα-Γιώργη Χιωτάκη

Δυσαναπλήρωτο κενό αφήνει ο θάνατος του παπα-Γιώργη Χιωτάκη καθώς, όπως τονίζουν όσοι τον είχαν γνωρίσει, ο Σφακιανός κληρικός – αγωνιστής είχε επιτελέσει μεγάλο κοινωνικό έργο και η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή για κάθε περαστικό και κατατρεγμένο.
Το τελευταίο αντίο είπαν χθες συγγενείς, φίλοι, χωριανοί και πλήθος κόσμου στον Ιερό Ναό Τεσσάρων Μαρτύρων στα Νομικιανά Σφακίων.
Ο παπα-Γιώργης Χιωτάκης υπήρξε «μία συνεχής και άσβεστη πνευματική φλόγα» καθώς, όπως επισημάνθηκε, διέθετε «τα μεγάλα εκείνα πτυχία της πίστης, της ευσέβειας, της αγάπης της ανεξικακίας, της θυσίας, της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο». «Είχε αμέτρητους μαθητές που τους δίδασκε αληθινά και πειστικά, όχι μόνο μέσα από τους λόγους του, αλλά και από τα διδάγματα της δικής του ταπεινής και άδολης ασκητικής ζωής του».
Στον επικήδειο που εκφώνησε ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Πρωτοπρεσβύτερε π. Γεώργιε, σήμερα αναχωρείς από τη στρατευόμενη Εκκλησία που βρίσκεται στη γη και πορεύεσαι στη θριαμβεύουσα Εκκλησία του ουρανού. Ετσι μεταποιείσαι και γίνεσαι πλέον ουρανοπολίτης, συγκαταλεγόμενος με τους αμέτρητους ευλογημένους κατοίκους του ουρανού. Είναι αυτή η αλλαγή σου το μεγαλύτερο δώρο του Θεού, της δόξας και της αγάπης προς εσένα, που, όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα, δέχτηκες την πρόσκληση του ουρανού για να εισέλθεις στην ιεροσύνη. Δεν είχες, π. Γεώργιε, πτυχία, διπλώματα επιστημών και γλωσσών, αλλά είχες όμως τα μεγάλα εκείνα πτυχία της πίστης, της ευσέβειας, της αγάπης, της ανεξικακίας, της  θυσίας, της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και την αγαθότητα. Υπήρξες ο καλός και αγαθός, ο ταπεινός και ζηλωτής του καθήκοντος προς τον Θεάνθρωπο και του καθήκοντος προς τον συνάνθρωπο. Υπηρέτησες, αγαπητέ, την Ενορία σου και την επαρχία σου με προθυμία, με ζήλο και με αυτοθυσία. Ημέρες και νύκτες βάδιζες ώστε να βρεθείς τα ξημερώματα Κυριακών και εορτών για να προσφέρεις τη λατρεία προς τον Θεό και τη σωτηρία και τη λύτρωση των πιστών. Δεν σκέφτηκες ποτέ και δεν παραπονέθηκες ότι εφημερεύεις σε μικρό χωριό και γειτονιές της επαρχίας σου, γιατί σκεφτόσουν ότι και αυτοί οι άνθρωποι τούτου του τόπου είχαν δικαιώματα να ζήσουν καλύτερα. Γι’ αυτό και συνεχώς ταξίδευες για να βρίσκεις τους άρχοντες, τους επιχειρηματίες, τους οργανωμένους σε σωματεία  και συλλόγους για να ζητάς ό,τι θα ήταν δυνατό προκειμένου να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες των απλών, των φτωχών, των παιδιών και των οικογενειών. Εχοντας ο ίδιος δημιουργήσει, μαζί με την άξια και ηρωική σου πρεσβυτέρα, μία μεγάλη οικογένεια, όρισες ως ένα από τα ιερότερα καθήκοντά σου να βοηθήσεις και να συνδράμεις την πολύτεκνη οικογένεια, γενόμενος ένθερμος συμπαραστάτης του Συλλόγου Πολυτέκνων και του Πανελληνίου  Συλλόγου αυτών. Σ’ άρεσε η ιεραποστολή, ήθελες οι άνθρωποι να γνωρίσουν αληθινά τον Χριστό, την Εκκλησία και τους Αγίους. Μοίραζες διαρκώς περιοδικά, φυλλάδια και άλλα ποικίλα έντυπα για να μορφωθούν και να διδαχτούν οι πιστοί προκειμένου να αναχαιτίσουν τα ποικίλα κακά που σκόρπισαν οι εχθροί, οι συκοφάντες της ορθοδόξου πίστης μας. Είχες γνωρίσει από κοντά τον σημερινό νέο όσιο Αγιο Πορφύριο, που κάποτε ήρθε εδώ στα Σφακιά για να γνωρίσει και να ωφελήσει τον τόπο μας με πολλούς τρόπους. Εσύ αγαπημένε αδελφέ π. Γεώργιε, έχοντας μέσα σου μία καθαρή, άδολη και όντως μία παιδική ψυχή και καρδιά, συγκλονίστηκες από την ολοκληρωμένη πνευματική και αγιασμένη προσωπικότητα του μεγάλου αυτού οσίου ανθρώπου, που μάλλον από τότε ήταν ουρανοπολίτης και γνώριζε πολλά μυστικά του τριαδικού Θεού. Προσκολλήθηκες τόσο στενά στην ψυχή αυτού του ανθρώπου, ώστε η όλη ιερατική πορεία σου από τότε μέχρι την τελευταία σου πνοή ήταν φωτισμένη και πεπληρωμένη από τα μεγάλα διδάγματά του και από το διορατικό του χάρισμα και την πλήρη υπακοή και αγάπη προς τον αιώνιο αρχηγό της Εκκλησίας μας. Ζώντας έτσι αλησμόνητε π. Γεώργιε, κατά τα διδάγματα αυτού του μεγάλου Αγίου, ζούσε μέσα σου χωριστά κάθε μία από τις πολλές αμέτρητες θείες λειτουργίες του και όταν έψελνες και διάβαζες τα ιερά κείμενα, δεν τα άκουγαν μόνο τα αφτιά σου, αλλά προπαντώς τα άκουγε η καρδιά σου. Γι’ αυτό έκλαιγες πολλές φορές, ενώ άλλες δεν μπορούσες να προφέρεις τα ιερά λόγια. Πολλοί που δεν σε καταλάβαιναν, πόσο και πώς ζούσες αυτά που εσύ διάβαζες, δυστυχώς, δεν άκουγαν ήρεμα και χωρίς σχολιασμούς. Εύχομαι η θεία αγάπη του αναστάντος Θεού, με τις πρεσβείες και προσευχές του ιερού φίλου οσίου Πορφυρίου να χαρίσει στη μακαριστή ψυχή του π. Γεωργίου το αναστάσιμο αιώνιο φως και τη ζωή  των Δικαίων και Αγίων. Ας είναι ευλογημένη η μνήμη του».

Η “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”
Το Γραφείο Τύπου της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε  ανακοίνωση με αφορμή την εκδημία του μακαριστού παπα-Γιώργη Χιωτάκη και μεταξύ άλλων τονίζει:
«Ὡς ἱερέας, μετεῖχε μαζὶ μὲ ἄλλους σφακιανοὺς παπάδες στοὺς ἀγῶνες τοῦ κρητικοῦ λαοῦ κατὰ τῶν βάσεων τῶν Η.Π.Α. στὸ νησί. Μὲ ἀγωνιστικὰ κείμενα, ποὺ δημοσιεύονταν στὴ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, οἱ σφακιανοὶ παπάδες κατάγγελλαν μὲ δύναμη τὰ κακῶς κείμενα. Ἡ ἀγωνιστικότητά του συνδεόταν ἄμεσα μὲ τὴν ἐπαναστατικότητα τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης τοῦ λαοῦ μας, τῆς ὁποίας ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ γνήσιους ἐκφραστές καὶ ἡ ὁποία πάντοτε ἀποτελοῦσε καὶ σήμερα ἀποτελεῖ πηγὴ ἔμπνευσης τῶν ἀγώνων τοῦ λαοῦ μας.
Νὰ εὔχεσαι γιὰ μᾶς καὶ νὰ μᾶς ἐμπνέεις παπα-Γιώργη, ἀπὸ ψηλὰ μὲ τὸ χορὸ τῶν Ἀγγέλων».

Μανούσος: Η πόρτα του σπιτιού του ήταν πάντα ανοιχτή
«Ο π. Γεώργιος ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος, ενώ τίμησε με το παραπάνω τα ράσα που κλήθηκε να φορέσει. Το έργο του μεγάλο και αναπλήρωτο. Η πόρτα του σπιτιού του ήταν ανοικτή για τον κάθε περαστικό και κατατρεγμένο. Γνήσιος Σφακιανός με όλα τα χαρακτηριστικά των παλιών ανθρώπων. Ηταν φιλόξενος, δίκαιος, ταπεινός, συμπαραστάτης στη χάρα και στη λύπη κάθε ανθρώπου».

Γιώργος: Κοντά σε κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη
«Σ’ όλη τη ζωή του προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βοηθήσει κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη. Το κοινωνικό και χριστιανικό του έργο ήταν μεγάλο. Μεγάλη απώλεια όχι μόνο για τον τόπο μας, αλλά για όλη την Κρήτη. Ολοι τον αγαπούσαμε και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Αιωνία του η μνήμη».

Σταύρος: Φιλόξενος, περήφανος, συμπονετικός
«Χαρακτηριστικό δείγμα Κρητικού ιερέα ο π. Γεώργιος. Ηταν φιλόξενος, περήφανος, συμπονετικός, με βαθύ το αίσθημα της αγάπης για τον συνάνθρωπο. Αυτά ήταν μερικά από τα πολλά και θετικά χαρακτηριστικά που διέθετε, πάντα σε υπέρμετρο βαθμό, ως γνήσιος Κρητικός και Σφακιανός. Το πένθος, λοιπόν, δεν είναι μόνο οικογενειακό, αλλά αφορά όχι μόνο την επαρχία, αλλά και ολόκληρο τον Νομό».

Χαρίλαος: Βοηθούσε τους πάντες
«Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον π. Γεώργιο δεν νομίζω να υπάρχουν πια και αν υπάρχουν, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Βοηθούσε τους πάντες, έτρεχε για κάθε άνθρωπο που θα του ζητούσε τη βοήθειά του. Προσέφερε μεγάλο έργο στις πολύτεκνες οικογένειες. Είμαστε περήφανοι που τον γνωρίσαμε και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ».

Νικόλαος: Πλούσιο και με ουσία το κοινωνικό του έργο
«Το  κοινωνικό  έργο του μακαριστού π. Γεώργιου ήταν πολύ πλούσιο και με ουσία. Ετρεχε για τους πάντες. Τίμησε με το παραπάνω τα ράσα του και την Εκκλησία. Ολος ο κόσμος θα τον αναζητήσει. Αιωνία του η μνήμη».