Τελευταίος ασπασμός…

Σήμερα το πρωί δεκάδες ευαίσθητοι συμπολίτες μας  πέρασαν από εδώ για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό!
Και το έκαναν ο καθένας με τον τρόπο του.
Ένας σκέπασε με τα χέρια το πρόσωπο και ξέσπασε σε λυγμούς, άλλος σκούπισε κρυφά ένα δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό του! Ένα παιδί κοιτούσε το λείψανο μ’ ανοιχτό στόμα και ορθάνοιχτα μάτια, άλλο φοβισμένο απέστρεφε το βλέμμα. Ένας γέροντας με τη συμβία του πήγαιναν πάνω-κάτω κουβεντιάζοντας ζωηρά. Μια κυρία τους ακολουθούσε κουνώντας μ’ αποδοκιμασία το κεφάλι!
Ήταν εκεί και μια παρέα που τα έβαζε με τους πάντες και τα πάντα, κι ένας άλλος μόνος του που παραμιλούσε, λέγοντας διάφορα…
Κάποιοι βέβαια δεν έβγαζαν άχνα, απασχολημένοι να φωτογραφίζουν και ν’ αναμεταδίδουν τη κάθε λεπτομέρεια…
Σκέτη καταστροφή αυτός ο θάνατος, ο ξαφνικός, μα και αργός!
Και τι μέλλει γενέσθαι, τώρα που μας πρόλαβαν τα γεγονότα;
Τίποτα!
Τίποτα απολύτως δεν χρειάζεται να γίνει!
Ούτε και να βγουν οι υπεύθυνοι να ρίχνουμε ο ένας την ευθύνη στον άλλο!
Ας μείνουν μόνο πόρτες, παράθυρα και λιωμένα πυργάκια να …χάσκουν στο κενό!
Ανοιχτά, κουτσουρεμένα και κατακαμένα…
Και τα μαυρισμένα ντουβάρια επίσης, καθόλου να μην αγγιχθούν!
Εφόσον βέβαια δεν κινδυνεύουνε να καταρρεύσουν!
Μόνο μια πλάκα μαρμάρινη να στηθεί στο σημείο της καταστροφής, υπό τύπου μνημείου και προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.
Και να λέει: «Ενθάδε κείται άλλο ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Ένοχοι; Όλοι μας!»