Δεν το ξέρουν και, για κείνα που είναι νέα στη ζωή η έκπληξη θα είναι πρωτόγνωρη και για κάποια τελεσίδικη.
Έχω πρόσβαση σ’ ένα κοντινό προς την πόλη των Χανίων χωριό και από τις 20 Αυγούστου και μετά φοβάσαι να βγεις αργά το απόγευμα έξω στους δρόμους που οδηγούν στα περιβόλια ή και στην πλατεία του χωριού κι όπου έχει δέντρα και πράσινο.
Παντού ακούγεται ο ήχος του όπλου.
Λυπάσαι για τα άτυχα πλασματάκια που βρίσκουν αυτό το τέλος, συχνά μαρτυρικό, μετά από τον θανάσιμο τραυματισμό τους.
Όχι μια και δυο φορές έχω συναντήσει μέσα στα περιβόλια ή και στους δρομίσκους που οδηγούν σ’ αυτά, άψυχα πτηνά, πεσμένα κάτω, χτυπημένα από την κάννη του κυνηγού, ο οποίος μάλιστα ή δεν μπόρεσε ή δεν έψαξε να τα βρει.
Δε θα ‘θελα και δεν ωφελεί να δώσω στις λέξεις τόνο μελοδραματικό και ούτε περιμένουμε οι άνθρωποι να γίνουμε από τη μια στιγμή στην άλλη συμπονετικοί απέναντι στα άλλα πλάσματα και ας αιτούμεθα εμείς τη συμπονετική ευσπλαχνία ανά πάσα στιγμή, για το είδος μας.
Το νόμιμο είναι ηθικό, είναι το κυρίαρχο στην κοινωνία των ανθρώπων.
Το κυνήγι είναι νόμιμο καθώς και ό,τι έχει μ’ αυτό σχέση. Νόμιμο το κυνηγετικό όπλο που κατά λάθος, κάποιες φορές, σκότωσε τον σύντροφο στο κυνήγι, τον σύντροφο στη ζωή το παιδί, τον γονιό του κυνηγού, που ως νόμιμο ήταν και προσβάσιμο.
Αν κάποια στιγμή, στην κοινωνία του, έχοντος την εξουσία απέναντι στα άλλα πλάσματα, ανθρώπου, μπουν στη σωστή τους διάσταση, η σκοπιμότητα και ο ωφελιμισμός και αντιμετωπισθούν με εποικοδομητικότερες επιλογές η ανία και η έλλειψη νοήματος, ίσως, έννοιες όπως νόμιμο και ηθικό έρθουν πιο κοντά και, ας μην ακουστεί ως ουτοπικό, γίνουν ταυτόσημες.
Ε.ΣΤΕΦΑΝΟΥΔΑΚΗ
