Η Ελένη ζει σε μια επαρχιακή πόλη, έδρα ενός μεγάλου Καλλικρατικού Δήμου, την οποία επισκέπτομαι τακτικά λόγω οικογενειακών δεσμών. Δεν υπήρξαμε ποτέ «κολλητοί» -η σχέση μας είναι «εξ αντανακλάσεως», αφού ήταν φίλη και συνάδελφος της γυναίκας μου- αλλά της είχα πάντα μια ιδιαίτερη εκτίμηση για τρεις λόγους: α) ήταν «καθαρή» στις σχέσεις της με τους άλλους, β) ήταν καλή (εξαιρετική μπορώ να πω) στη δουλειά της και γ) ήταν υψηλής ευφυΐας, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούσες να κουβεντιάσεις μαζί της άνετα για σειρά θεμάτων (πράγμα που προσωπικά το εκτιμώ αφάνταστα).
Με τα χρόνια χαθήκαμε: κλασική σχέση «θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν αλλιώς» κατά την οποία κάποιοι που θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι των φίλων, χάνονται γιατί οι συνθήκες ζωής τους είναι ριζικά διαφορετικές και τα προγράμματά τους δε συμπίπτουν ποτέ. Αυτό δε σημαίνει ότι δε βρισκόμαστε ή ότι δε μιλάμε. Απλά αυτό δε συμβαίνει με τον τρόπο που συνέβαινε κάποτε, με αποτέλεσμα κάποια πράγματα για τα οποία κάποτε θα μπορούσα να ζητήσω εξήγηση, πλέον μένουν ανεξήγητα…
Η Ελένη δεν υπήρξε μέλος κομματικού πυρήνα στο πανεπιστήμιο – αν και θα ήθελε να είναι ανακατεμένη πιο ενεργά. Έχει πολιτική άποψη και το επάγγελμά της αν και όσο βρισκόμαστε στην Ε.Ε. θεωρητικά πάντα θα έχει «ψωμί», χτυπήθηκε από την κρίση αφού το «φέσι» και το «έναντι» πάει σύννεφο, με αποτέλεσμα να επιβιώνει περισσότερο χάρις την οικογενειακή περιουσία, παρά χάρις τις πάρα πολλές ώρες που περνάει δουλεύοντας. Δεν ωφελήθηκε άμεσα στα χρόνια της ευμάρειας, αν και ο κύκλος των γνωστών και πελατών της υπήρξε από τους κατ’ εξοχήν ευνοημένους. Με απλές κουβέντες, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται οργή και απέχθεια για την όλη κατάσταση – αφού βλέπει ότι εκείνοι που «έφαγαν» (μαζί με τον Πάγκαλο και την παρέα του) να συνεχίζουν στους ίδιους ρυθμούς και εκείνη με τη σκληρή δουλειά της απλώς να επιβιώνει λόγω τύχης (και οικογενειακής προνοητικότητας).
Βάση της κατάστασης και της πολιτικής της τοποθέτησης η κάθοδός της στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές με σκληρά νεοφιλελεύθερο υποψήφιο (αν και στη θεωρία «ανεξάρτητου») αποτελούσε έκπληξη για όλους μας. Το πώς έγινε η σύνδεση αποτελεί ακόμα και σήμερα μυστήριο – ίσως αποτέλεσε μια διέξοδος στη θέλησή να «προσφέρει», ίσως η αντίθεση της απέναντι στο πρόσωπο του μεγάλου «φαβορί» στο Δήμο (κλασσικό παλαιοκομματικό στέλεχος, βουλευτού επί σειρά ετών που μεταφέρθηκε στον Δήμο βλέποντάς την αυτοδιοίκηση σαν τιμητική αποστρατεία) ίσως πάλι και να υπήρξε και κάποια υπόσχεσή εκ μέρους του υποψηφίου να λάβει μια θέση συμβούλου, κάπου με την εκλογή του. Τελικά ο υποψήφιος δεν εξελέγει, στην πορεία εξαφανίστηκε και η Ελένη συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς – περισσότερα «έναντι», περισσότερη δουλειά, μεγαλύτερη οργή…Το σαράκι όμως υπήρχε και έτσι στην αρχή της προηγούμενης χρονιάς μας ανακοίνωσε με χαρά την ανάμειξή της σε νέα δημοτική κίνηση που θα ανέτρεπε τον (αντικειμενικά περιορισμένου έργου) δήμαρχο. Δεν είπαμε τίποτα – πως μπορούσαμε άλλωστε; – αν και ο «νέος» υποψήφιος ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων. Η ανατροπή του παλαιοκομματισμού ήταν ισχυρό επιχείρημα, έστω και αν η προτεινόμενη διάδοχη λύση ήταν μάλλον χειρότερη. Εκεί κάπου χαθήκαμε περισσότερο – ώσπου ξαφνικά μας ήρθε η ανακοίνωση: ο «νέος» υποψήφιος αποφάσισε κοινή κάθοδο με τον μέχρι πρόσφατα «ανεπαρκή» δήμαρχο. Και εκεί η Ελένη που μέχρι προχθές κατηγορούσε, άλλαξε τροπάριο παλεύοντας να μας πείσει όλους (και υποθέτω και τον εαυτό της) για την ανάγκη συνέχισης του «έργου» του δημάρχου. Το πώς έγινε η αλλαγή αυτή δεν μάθαμε και πιθανότατα ούτε πρόκειται…
Είναι πολλά που θα ήθελα να την ρωτήσω – αλλά πλέον δεν μπορώ. Γιατί ένας νέος άνθρωπος θυσιάζει τα όνειρά του και τις ιδέες του έτσι απλά; Γιατί ένας νέος άνθρωπος συμπλέει με κάποιους που έφεραν τον ίδιο και τους γύρω του σε ένα αδιέξοδο – όχι μόνο οικονομικό αλλά και κοινωνικό; Γιατί ένας νέος άνθρωπος που θέλει θεωρητικά την ανατροπή και θέλει να προσφέρει, δε δοκιμάζει να τον κάνει μαζί με άλλους που πιστεύουν το ίδιο μ’ αυτόν; Πόσες «δικτατορίες» τελικά, έπεσαν από μέσα, ώστε να πρέπει όλοι μας να κουνάμε το κεφάλι και να λέμε «μάλιστα κύριε» κάνοντας υπομονή;
Τελικά είμαι χαρούμενος. Αν και μέχρι πρόσφατα λυπόμουν που δεν ψηφίζω στην ωραία πόλη της Ελένης, μάλλον είμαι τυχερός γιατί την ώρα της κάλπης δεν θα πρέπει να πάρω τη δύσκολη απόφαση να μην την ψηφίσω. Την Ελένη την αγαπώ και την εκτιμώ, αλλά σε αντίθεση μ’ εκείνη δε θα υποκύψω – θα ρίξω την ψήφο μου σε κάποιον που συνεχίζει να παλεύει, πιστεύοντας στη δύναμη του καινούργιου. Αν είναι πάντως να βγει ο υποψήφιός της, της εύχομαι να βγει. Ίσως εκείνη να μην την πάρει το ποτάμι όπως άλλους πριν από αυτήν…
*Ο Μάρκος Κλωνιζάκης είναι διδάκτωρ της Εμβυομηχανικής και ενεργός πολίτης, πολιτικά τοποθετημένος στο Κέντρο.
