Κύριε διευθυντά,
ήταν το κλίμα που ήταν. Και στο πρώτο σχεδόν ψιλόβροχο ήρθαν οι πρώτες σημαντικές, αλλά όχι σαρωτικές καταστροφές. Ευτυχώς αυτή τη φορά γλύτωσε από το ανάθεμα και το δριμύ κατηγορώ η «ακρότητα» της φύσης. Για αυτό άλλωστε τα σοβαρά κλιματικά φαινόμενα βαφτίζονται ευρηματικά κατόπιν μιας πανούργας συλλογιστικής. Συγκεκριμενοποίηση, στοχοποίηση, αποπροσανατολισμός. Σφαλερή ενοχοποίηση. Του πιο αθώου όμως της υπόθεσης. Δηλαδή της μάνας γης.
Οπότε επιβάλλεται μέσω της προσωποποίησης των, να συγκαλύπτονται οι ευθύνες μιας συντεταγμένης πολιτείας θλιβερά και εξοργιστικά ανεπαρκούς στην αντιμετώπιση των συνεπειών τους. Ονοματοδότησαν τη τελευταία καταιγίδα Βικτωρία. Σίγουρα την επόμενη πολύνεκρη πυρκαγιά στο αυριανό Μάτι δεν θα την αποκαλέσουν «εγκληματική πολεοδόμηση και χαοτική, λειψή λειτουργία κρατικού μηχανισμού». Αλλά ίσως «λαίμαργος Ήφαιστος». Ιδέες δίνουμε. Ή το μελλούμενο πνίξιμο της φτωχολογιάς σε μια νέα Μάντρα επουδενί θα χαρακτηριστεί «άθλια απουσία αντιπλημμυρικών έργων μιας τερατούπολης». Τι λέτε για «ουράνιος κρουνός»; Αν και το πλέον εύστοχο θα ήταν «αναλγησία κρατούντων».
Άλλωστε η διαστρέβλωση της αλήθειας (ιστορικής και ενεστώσας) αποτελεί ίδιον γνώρισμα του συστήματος της ανισότητας – αδικίας. Τα μνημόνια επιβάλλονται όχι για να στραγγιστεί το ισχνό εισόδημα των εργαζόμενων, θησαυρίζοντας τοιουτοτρόπως μια δράκα εγχώριων και διεθνών παχύσαρκων σαπρόφυτων. Μα για τη διάσωση της κλυδωνιζόμενης οικονομίας ΤΟΥΣ. Η συντριβή των κατάλοιπων από τα εργασιακά δικαιώματα συνιστά θεμελιώδη προϋπόθεση προσέλκυσης επενδύσεων και καλωσορίσματος της ανάπτυξης ΤΟΥΣ. Ο αποκεφαλισμός συντάξεων και η απονέκρωση της δωρεάν περίθαλψης, όρος για την «ομαλή» συνέχιση τους! Δηλητηριάζοντας τη Χαλκιδική με καναδέζικο υδροκυάνιο και απειλώντας με οικολογικές πυρηνικές βόμβες το Αιγαίο λόγω των πειραματικών (από τους πειρατές της υδρογείου) γεωτρήσεων άντλησης κοιτασμάτων, αξιοποιούνται οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας προς αποκλειστικό όφελος των εύπορων.
Ξεδιπλώνεται μιας ζωηρά φασίζουσας απόπνοιας κυβερνητική εκστρατεία εδραίωσης «νόμου και τάξης» (κατά Βορίδη θεμιτή η άσκηση βίας εφόσον ο σκοπός την αγιάζει), ώστε οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεζόμενοι να συμμορφωθούν στην πείνα και τον πολεμικό ζόφο. Συνοδεύουν σαν αχθοφόροι τα ελληνικά F16 (εδώ λεφτά υπάρχουν) το αμερικανικό Β52 σε εικονικούς βομβαρδισμούς πάνω ακριβώς από το έδαφος της καταπληγιασμένης Συρίας (κτήση του Μεγαλέξανδρου «μας» εξάλλου). Και λογαριασμό δεν δίνουν. Οι κατά τ’ άλλα στυγεροί επικριτές του «ξενοκίνητου κομμουνιστικού κινδύνου».
Αν πάλι χρειαστεί, θα ματώσετε (όρα αποτροπιαστικές δηλώσεις Παναγιωτόπουλου) άνεργοι και εξαθλιωμένοι νεολαίοι για των ιμπεριαλιστών το θέλημα. Οι πρόσφυγες που ξεριζώνονται από τα πατρογονικά τους, επειδή οι επιθετικές δυνάμεις κονιορτοποίησης της πατρίδας τους απογειώθηκαν από τη βάση της Σούδας και της Ελλάδας (της άρχουσας τάξης και των φονιάδων στυλοβατών της), θα μας κλέψουν το λιγοστό ψωμί; Εξισλαμίζοντας μας κιόλας; Ποτέ. Να πεταχτούν πίσω στα σκυλόψαρα και φυσικά δεν εφεύραν άδικα τα Αουσβιτς οι Ναζί.
Με αυτή λοιπόν τη καθεστηκυία σχιζοφρενική λογική για τις ζημιές από τις νεροποντές υπαίτιος δράστης αναγορεύεται η βαρυσυννεφιά! Αντάμα με την «αγένεια» των συγκρουόμενων τεκτονικών πλακών και του εγκέλαδου, που δεν σέβονται τις ένεκα κρατικής αβελτηρίας προβληματικές οικοδομές. Του ίδιου του «ανόητου» δάσους που δεν μερίμνησε να καλυφθεί με πυρίμαχα δέντρα, εξιλεώνοντας την ανυπαρξία αντιπυρικών ζωνών, πυροσβεστικών μέσων και μη δασοκτόνας νομοθεσίας.
Αρα κακοποιός δράστης και κατηγορούμενος των απανταχού καταστροφών είναι η φύση. Από την Κέρκυρα ίσαμε τη Ρόδο και τα Χανιά. Αλλοίμονο όμως αν αυτή πάψει να λειτουργεί. Ευεργετικά οπωσδήποτε, αλλά ενίοτε με κάποιες μη αρεστές έντονες εκδηλώσεις και αναπόφευγα επακόλουθα. Παρά τον ανηλεή βιασμό που υφίσταται. Και δεν κατατρύχεται προφανώς από τη τρίχα του αφορεσμένου πια πλαστικού καλαμακιού. Μα από τη τριχιά του καπιταλισμού.
Ούτε η ανθρωπότητα με βάση τη τεράστια τεχνολογική εξέλιξη θα βρίσκονταν απροστάτευτη στο έλεος των στοιχείων της φύσης κάτω από διαφορετικούς κοινωνικούς όρους. Συγκεκριμένα, δεν σκότωσε η παγωνιά τον φοιτητή στη Λάρισα, μα οι αναθυμιάσεις του μαγκαλιού σαν το πιο φτηνό και πρωτόγονο μέσο θέρμανσης.
Σε καμία λοιπόν περίπτωση σύμφωνα με τις δικαιολογίες της κεντρικής εξουσίας και του συγκοινωνούντος αυτοδιοικητικού παραρτήματος της, φταίχτης των εκάστοτε ζημιών είναι η απροθυμία τους να επιστρέψουν ένα ελάχιστο μερτικό του άγρια εισπραγμένου από τον φτωχό λαό προϋπολογισμού για κάθε είδους παρεμβάσεις προστασίας του. Όπως δρόμους και γεφύρια στέρεα. Διαφύλαξη χειμάρρων απορροής των όμβριων υδάτων. Ατελείωτος ο κατάλογος της αδιαφορίας.
Αν είχαμε προχθές στον νομό Χανίων μια καταρρακτώδη νεροποντή, τότε θα ακολουθούσε αδιαμφισβήτητα μια βιβλική συμφορά. Μάλλον και με ανθρώπινα θύματα. Ηδη το κάπως απαλό πρωτοβρόχι αφάνισε περιουσίες, ζωικό και φυτικό κεφάλαιο, αυτοκίνητα. Προκάλεσε βλάβες σε σπίτια. Εδωσε χαριστική βολή στο ανεπισκεύαστο οδικό δίκτυο. Παράσυρε την αυτοσχέδια και ουσιαστικά χωμάτινη γέφυρα του Κερίτη. Απόκλεισε ξανά χωριά.
Οι θεσμικά ποιοτικής υποστάθμης δημόσιες υποδομές και ετοιμόρροπες εξαιτίας της περυσινής «βαρβαρότητας» του καιρού, μισοκατάρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένες. Με προχειρότητα και περιφρόνηση όταν προορίζονται για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών. Γιατί ένα ολάκερο χρόνο οι αρμόδιοι αδράνησαν προκλητικά. Μια γρήγορη περιήγηση στην ενδοχώρα είναι ο αψευδής μάρτυρας της εξοργιστικής εγκατάλειψης. Μα και σε όσα περίοπτα μέρη «ευαισθητοποιήθηκαν», περιορίστηκαν σε ημίμετρα και πασαλείμματα για το θεαθήναι.
Σήμερα, ακριβώς μόλις σήμερα ασφαλτοστρώνουν την υποτίθεται επίσημη (αλλά αχρησιμοποίητη) στρατιωτική γέφυρα του Κερίτη (δίπλα στην αυτοσχέδια) ζητώντας κατανόηση για την ολιγοήμερη ταλαιπωρία!!! Σεβαστόν. Υπήρχε παγκόσμια έλλειψη σε ασφαλτικά υλικά, αλλά οι δαιμόνιοι ιθύνοντες τα προμηθεύτηκαν…
Ψελλίζουν με θράσος οι προεκλογικοί τοπικοί σωτήρες και νυν Πόντιοι Πιλάτοι, πως η όποια αργοπορία οφείλεται πέραν της γραφειοκρατικής δυσκαμψίας και ασυνεννοησίας, στην επιμονή τους για σωστό σχεδιασμό των νέων έργων και άρτια μελέτη επιδιόρθωσης των πληγμένων. Συνιστώντας μέχρι τότε την προσοχή των κατοίκων. Δηλαδή αναρωτιέται κανείς, μήπως να ελέγχουν οι οδηγοί ανά μέτρο τη σταθερότητα του οδοστρώματος και μετά να συνεχίζουν;
Από τα αναγκαία κονδύλια τώρα, ε, ίσως τα βρέξει ο χειμώνας…
Εδώ όμως η κοροϊδία στο βασίλειο της μίζας και κακοτεχνίας (φράγμα – σουρωτήρι Βαλσαμιώτη) παραχοντραίνει σε βαθμό έκρηξης.
Καθότι οι μικροαγρότες ήδη στις παρυφές του ξεκληρίσματος βαρυγκωμούν και τα κτυπήματα της κακοκαιρίας τους ωθούν στον μαύρο πυρήνα του μια ώρα αρχύτερα. Χαρακτηριστικά η δακοκτονία πριν λίγο ολοκληρώθηκε καθυστερημένα. Ενεκα έλλειψης διαθέσιμων πιστώσεων (φρεγάτες θα αγοραστούν) και μετά βέβαια από το σακάτεμα της σοδειάς. Είδες η «υπερταξική» ανάπτυξη καλπασμούς που κάνει;
Η δυσαρέσκεια με τα καθέκαστα των γεωργών αλλά και του πληθυσμού ιθαγενών δεύτερης κατηγορίας που ζει σε απομακρυσμένα χωριά είναι διάχυτη. Παρακολουθούν τα μετεωρολογικά δελτία με αγχολυτικά και αντικρίζουν τον εμπαιγμό των υπεύθυνων με αντιυπερτασικά. Διαπιστώνουν πως κάθε επόμενος χρόνος και δραματικότερα. Φοβούνται το ξεχειμώνιασμα. Αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν πλέον προοπτική στον τόπο τους.
Την άνοιξη μιας καλύτερης, αξιοπρεπούς ζωής όμως δεν θα τη φέρει η αλληλουχία των εποχών. Μονάχα ο μετασχηματισμός της πικρίας σε αυτοοργάνωση και της αγανάκτησης σε αγώνες διεκδίκησης στηριγμένοι στις δυνάμεις τους. Για ικανοποιητικές αποζημιώσεις. Απαιτώντας την αποτελεσματική αποκατάσταση των υποδομών. Παλεύοντας για τιμές των προϊόντων που θα καλύπτουν το κόστος διαβίωσης.
Ετσι θα νοιώθουν ασφάλεια σαν οι απαραίτητες βροχές ποτίζουν τα χωράφια τους δίχως η δεδομένη εγκληματική απάθεια των κοντινών ή ανώτερων προεστών να τα ρημάζει.
Μανώλης Καπετανάκης,
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
Ο ενδελεχή, συγκροτημένος και χειμαρώδης -όπως πάντα- λόγος του εξαίρετου αρθρογράφου προκαλεί ευχάριστη και θαυμαστή έκπληξη. Αν ο αληθής λόγος του αρθρογράφου -φαίνεται ολοφάνερα- για τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, άπτεται -έστω κατ’ ολίγον- της Επιλεκτικής Μνήμης [γνωρίζω τι γράφω], παραταύτα, με απόλυτο σεβασμό στο ελεύθερο, το μοναδικό, το διαφορετικό κι ανεκτίμητης αξίας πρόσωπο του άξιου συνεργάτη των “Χ.Ν.”, δεν αφήνει κανένα σημάδι δισταγμού για την ορθή περιγραφή της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Του αξίζουν, συνακόλουθα ο θαυμασμός και τα θερμά μας συγχαρητήρια: μακάρι να είχαμε πολλές παρόμοιες φωνές! Ωστόσο, οφείλω να επισημάνω και να κάνω τη δική μου μικρή προσθήκη, ότι σ’ αυτήν την “Πανελλαδική Ε ν τ ρ ο π ί α ” όλοι μας -ανεξαιρέτως- έχουμε και το δικό μας μερίδιο ευθυνών: είναι άδικο να “φορτώνουμε” τα πάντα στους ιθύνοντες και ηγέτες του Τόπου μας, που στο κάτω της γραφής ΕΜΕΙΣ τους εκλέγουμε ή είναι δικοί μας άνθρωποι!! Με εξαιρετική εκτίμηση και φιλική αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.
ΝΟΤΕ: η βιασύνη της γραφής δίνει τη δυνατότητα στο κομπιούτερ να καταβροχθίζει – καταπίνει γράμματα: έτσι, αντί:
ενδελεχή”, διαβάστε: ενεδελεχής.
Άντε πάλι: το σωστό ενδελεχής, έγινε: ” ενεδελεχής!! Μήπως εγέρασα και δεν το κατάλαβα ακόμη; Κι όμως, στα 100 μέτρα, τους “τρώγω” λάχανο, τους νεώτερούς μου! Δεν το πιστεύετε; Φιλικά Γ.Κ.
Αρθρο στη λογική του “Εσείς” και “Εμείς”, αναμασεί έννοιες του προπερασμένου αιώνα που τις αρνήθηκαν εν τελει οι ίδιοι που τις άρθρωσαν. Σταχυολογώ τις “προτάσεις” στις οποίες καταλήγει:
1. “…Για ικανοποιητικές αποζημιώσεις”
2. “Απαιτώντας την αποτελεσματική αποκατάσταση των υποδομών”
3. “Παλεύοντας για τιμές των προϊόντων που θα καλύπτουν το κόστος διαβίωσης”
Οικονομικές απαιτήσεις δεν ειναι και οι τρεις ανωτέρω; υπάρχει άλλος τρόπος να ικανοποιηθούν πέρα απο τα χρήματα; και τα χρήματα αυτά, ποιος λετε οτι πρέπει να τα καταβάλλει;
Μισές αλήθειες, κενές εντυπώσεις
Μάρκος Δασκαλάκης
Κύριε Δασκαλάκη, επειδή επιμένουμε να μην είμαστε κοινωνικά αόμματοι, το Εμείς και το Εσείς ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ. Και μάλιστα στην εποχή μας το ταξικό χάσμα όχι μόνο εξαφανίστηκε, αλλά αντίθετα γνωρίζει μια διεύρυνση εξοργιστικά χαοτική.
Η ουσία εντοπίζεται στην επιλογή κατάταξης του καθενός στο Εμείς ή στο Εσείς- Αυτοί.
Τραγωδία; Άτομα που βουλιάζουν στη μιζέρια- και υποφέρουν από την αδικία να υποστηρίζουν το αριστοκρατικό-εκμεταλλευτικό-καταπιεστικό Εσείς.
Καπετανάκης
Και εντάξει κ, Δασκαλάκη, διαπνεόμαστε από μια ανίατη, παρωχημένη διχαστική αντίληψη. Ας το δεχτούμε κατά συνθήκη. Αλλά απορώ εύγλωττα. Άραγε αυτή τη στιγμή όπου ολάκερη σχεδόν η Λατινική Αμερική φλέγεται, τι συγκρούεται αλήθεια; Το Εμείς με το Εμείς; Έτσι στα πλαίσια μιας ψυχιατρικής διπολικής διαταραχής; Ή το καταδεινοπαθημένο λαϊκό Εμείς με το μάλλον απροκάλυπτα πλέον φασιστικό ολιγαρχικό Εσείς;
Αναρωτιέμαι αν εχετε ποτέ ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική και ιδιαίτερα τι εμπειρίες ουσιαστικές αποκομίσατε από αυτή. Θελετε να μοιραστείτε μαζί μας τις απαντήσεις στα παρακάτω:
1. σε ποιές χώρες συγκεκριμενα αναφέρεστε με το “φλέγεται”?
2. πως ορίζετε το “καταδεινοπαθημένο λαϊκό Εμείς” και τι το διαφοροποιεί απο το “απροκάλυπτα πλέον φασιστικό Εσείς”
και τέλος – προσωπικό μου αγαπημένο – πως μια οποιουδήποτε τύπου “εξέγερση” σε αντιδιαστολή με τη σκληρή, συστηματική δουλειά και το προσωπικό ρίσκο, μπορεί να αναβαθμίσει την οικονομική κατάσταση του ανθρώπου;
Μάρκος Δασκαλάκης
Σε ευχαριστώ φίλτατε Γιώργο Καραγεωργίου για το επαινετικό σου σχόλιο. Ειδικά όταν εκπορεύεται από ένα άτομο τέτοιας πνευματικής εμβρίθειας και κοινωνικής ευαισθησίας. Ναι . Θέλω ο λόγος μου να γίνει όσο γίνεται περισσότερο ελκυστικός, διεισδυτικός και πειστικός. Ώστε στα πεπερασμένα όρια του να συμβάλλει σαν ένα πρόσθετο λιθαράκι στην πολυπόθητη συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση. Αλλά, αλλά οι συνειδήσεις, όπως άλλωστε συμβουλεύει και το γνωστό και εύστοχο σύνθημα, πρώτιστα διαμορφώνονται στο πεζοδρόμιο, Στην αρένα της ταξικής πάλης.
Και επιστρέφω ξανά στη Λατινική Αμερική. Οι μέχρι πρότινος ψηφοφόροι των εκλογικών αυταπατών, οι πολίτες του συμβιβασμένου καναπέ και οι απεγνωσμένοι ΜΟΝΑΧΑ μέσα στην εξεγερσιακή διαδικασία διδάσκονται πολλά. Πολύτιμα.
Γραδάρουν δηλαδή μεταξύ άλλων τη συλλογική δύναμη τους. Κουρελιάζουν τις κοινοβουλευτικές ψευδαισθήσεις. Ψηλαφούν τη λυτρωτική προοπτική. Ανακόπτουν τη σε βάρος τους κλιμακούμενη επίθεση. Υπερασπίζονται τα κατασπαραγμένα δίκια τους.
Και απαντώντας σου, μαθαίνουν και αποκαθηλώνουν το “φόρτωμα” (όπως έγραψες) των ελπίδων τους στους ψεύτες και αχρείους πολιτικούς. Κάτι που η νόθα αριστερά συστηματικά καλλιεργεί.
Εκεί, αποκλειστικά εκεί, έρχεται η “επιφοίτηση του αγίου πνεύματος”. ΠΩΣ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥς ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ.
Εκεί όπου ο κόσμος του μόχθου και των στερήσεων επιτέλους αρχίζει να “ξεφορτώνει” την πίστη και ανάθεση της ζωής του στη αγυρτεία των συστημικών πολιτευτάδων.
Με εκτίμηση, Καπετανάλης