∆ιάβασα αυτές τις ηµέρες ένα κείµενο του φίλου εκπαιδευτικού Μανόλη Χατζηπαναγιώτου. Το τιτλοφορεί ο ίδιος «Αυτό το κάτι που µένει» και µου άρεσε τόσο πολύ που αµέσως σκέφτηκα ότι πρέπει να το µοιραστώ και µε άλλους. Με την άδειά του λοιπόν το δηµοσιεύω και εδώ:
«Το πανέµορφο έργο της φωτό είναι µία ζωγραφιά σε γυαλί που δηµιούργησε η Εύα Αθανασιάδου. Η Εύα είναι η «εικαστικού» του σχολείου µας. Φεύγει (µάλλον) για τη Θεσσαλονίκη και είχε την ευαισθησία να αφήσει ένα έργο για το 13ο ∆Σ , για το σχολείο της. Θα µπορούσε να αφήσει µια µαύρη πέτρα. Άφησε µια όµορφη µάγισσα µε πεταλούδες και λουλούδια.
Η Εύα δεν ήταν η µόνη που άφησε ζωγραφιές. Η Γωγώ, µια βδοµάδα µετά την λήξη των µαθηµάτων, ζωγράφιζε µε τα παιδιά (και την Εύα βεβαίως) κάποιες γυψοσανίδες που έµοιαζαν άχαρες. Τα παιδιά ήταν συγκινητικά. Αντί να σχίσουν τα βιβλία και να καταραστούν τους δασκάλους ήρθαν στο σχολείο να ζωγραφίσουν. Ειδικά τα παιδιά της έκτης έκαναν έργα που δε θα τα βλέπουν γιατί θα βρίσκονται στο γυµνάσιο. Ήθελαν κι αυτά να αφήσουν κάτι στο σχολειό τους.
Όλοι και όλες άφησαν κάτι στο σχολείο. Ακόµη κι αυτοί που δεν πιάνουν τα χέρια τους: τραγούδια, ραδιόφωνο, αθλητικές οµάδες, ξενόγλωσσα προγράµµατα, προγράµµατα συνεκπαίδευσης µε το ειδικό σχολείο, ροµποτική, σκάκι, διαγωνισµούς, µια αναµορφωµένη βιβλιοθήκη, εκπαιδευτικές επισκέψεις, πινακοθήκες, χορούς και θέατρα. Άλλοι άφησαν µια παραπάνω προσπάθεια στην τάξη, στο διάλειµµα, στην εκδροµή. Άλλοι άφησαν ένα χαµόγελο, αποταµίευση στην τσέπη για µια µέρα πιο σκουντούφλικη.
Για όλα αυτά έκλεψαν χρόνο από τα παιδιά τους, από τους γκόµενους και τις βόλτες. Τα περισσότερα δεν «δίνουν µόρια», δεν µπαίνουν στα portfolio, δεν χτίζουν καριέρες.
Στην φωτό υπάρχει και ένα ηµερολόγιο του συλλόγου γονέων. Είδαν οι γονείς την προσπάθεια και ίδρωσαν κι αυτοί τη φανέλα (πολλές φορές πάνω από την ψησταριά) για να επικουρήσουν το σχολείο. Κατάφεραν να είναι βοηθητικοί χωρίς να γίνουν παρεµβατικοί.
∆εν ήταν όλα καλά στη χρονιά που πέρασε. Πολλές φορές αγχωθήκαµε και τσακωθήκαµε και κρατήσαµε µούτρα στους διπλανούς. Άλλες φορές στραβοµουτσουνιάσαµε µε εγκυκλίους και µουντζώσαµε τον πίνακα µε τις εφηµερίες. Τριάντα τόσες φορές σιχτιρίσαµε την ∆ευτέρα και παρακαλέσαµε την Παρασκευή να έρθει πιο γρήγορα. Και, το παραδεχόµαστε, υψώσαµε τα χέρια στον ουρανό να βρεθεί επιτέλους ένα σχολείο χωρίς παιδιά (µα δεν υπάρχει ένα στον κόσµο;) να πάρουµε εκεί µετάθεση να ησυχάσουµε. Άλλες φορές οι πρεσβύτεροι µετρούσαµε τα χρόνια για την σύνταξη.
Στο τέλος έµεινε µια µάγισσα µε χαϊµαλιά, λουλούδια και πεταλούδες. Η ζωγραφιά δεν χρειάζεται για να θυµόµαστε την Εύα. Θα την θυµόµαστε έτσι κι αλλιώς. Χρειάζεται για να θυµόµαστε ότι στην µυλόπετρα της εκπαιδευτικής πραγµατικότητας αφήνουµε ίχνη και πεταλούδες, ακόµη κι αν δεν το καταλαβαίνουµε. Ακόµη κι αν σιχτιρίζουµε πού και πού.
Γεια σου βρε Εύα, να περνάς καλά όπου και να ‘σαι.
Γεια σας όλοι και όλες. Να κάνετε µπάνια και να τρώτε παγωτά».
∆εν είναι τούτο ένα κείµενο που αξίζει να το µοιραστούµε; Ένα κείµενο που σου φέρνει ένα χαµόγελο στα χείλη και σου αφήνει µια τρυφεράδα στην καρδιά; Και σου δηµιουργεί άπειρες σκέψεις και συνειρµούς;
Μετά την ανάγνωσή του σκέφτηκα ν γράψω κάποια σχόλια πάνω σ αυτό. Για την ωραία Ελλάδα της προσφοράς όπου δεν είναι όλα µαύρα κι άραχνα. Εκεί όπου υπάρχουν ∆άσκαλοι που πράττουν και πράττουν καλά και παιδιά που τους ακολουθούν και τους εµπιστεύονται. Πως τα πράγµατα δεν είναι πάντα εύκολα και ρόδινα, πως υπάρχουν δυσκολίες και στεναχώριες, αλλά τούτο δεν είναι το µοναδικό και το κυρίαρχο Όµως, θαρρώ, πως οτιδήποτε άλλο γραφτεί χαλάει το όµορφο κείµενο του φίλου Μανόλη.
Το µόνο που ίσως µπορώ να προσθέσω είναι πως πάντα πίστευα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δρόµος διπλής κατεύθυνσης. ∆ίνεις και παίρνεις: κουβέντες, πράξεις, αισθήµατα. Κι άλλα τέτοια που βοηθούν τα αναµεταξύ µας ν ανθίσουν. Ναι, στην µυλόπετρα της κάθε πραγµατικότητας αφήνουµε ίχνη ακόµα κι αν δεν το καταλαβαίνουµε. Χαίροµαι που τα ίχνη που σηµάδεψαν την στράτα των παιδιών του 13ου ∆.Σ. -µα και κάθε σχολείου θέλω να πιστεύω- ήταν αλαφροπατήµατα πεταλούδας και χρώµατα λουλουδιών.
