Τέλος εποχής µονοκοµµατικών κυβερνήσεων

Στην Ευρώπη έχει γίνει παράδοση να υπάρχουν κυβερνήσεις, οι λεγόµενες συνεργασίας, τα µέλη των οποίων απαρτίζονται από περισσότερα του ενός κόµµατα. Στη χώρα µας µεταπολεµικά είχαµε τρεις φορές τέτοιες κυβερνήσεις. Το “βρόµικο 89” µε πρωθυπουργό τον Τζανή Τζαννετάκη συµφωνούντων των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Χαρίλαου Φλωράκη. Την κυβέρνηση “Εθνικής Ευθύνης” το 2012 των Ν.∆. – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση Τσίπρα – Καµµένου 2015-2018.
Αδιαµφισβήτητα έχει διαπιστωθεί ότι οι µονοκοµµατικές κυβερνήσεις έχουν πολλά τρωτά, διότι ουσιαστικά ο αρχηγός του κόµµατος µε τους συµβούλους του εξουσιάζει σχεδόν ανεξέλεγκτα, αλαζονικά, χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες, διαµορφώνει δε µια κατάσταση καθεστωτικού χαρακτήρα.
Είναι όµως υποβολιµαίο αυτό που διαδίδεται, ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν εξασφαλίζουν σταθερότητα, ότι προκαλούν προβλήµατα, διχάζουν, εξαπατούν τον πολιτικό κόσµο, δαιµονοποιούν τους αντιπάλους τους και άρα είναι απορριπτέες. Κάθε αρχηγός από τους δύο µεγάλους του δικοµµατισµού διατυµπανίζει µε στεντόρεια φωνή ότι «µε τον προαιώνιο εχθρό ποτέ µαζί».
Και όµως οι µεγάλοι συνυπήρξαν µε µικρότερα κόµµατα και συνυπέγραψαν µε τους τροϊκανούς το δεύτερο µνηµόνιο που προκάλεσε ανεπανόρθωτα ζηµιά. Κατά περίεργη συγκυρία το µεν ΠΑΣΟΚ υπέστη µεγάλο πολιτικό κόστος εν αντιθέσει µε τη Ν.∆. που δεν πλήρωσε τίποτα. Μεταµνηµονιακά βρίσκεται στην εξουσία αυτοδύναµη και στοχεύει τρίτη τετραετία, πρωτοφανές για τα ελληνικά πολιτικά χρονικά. Μέχρι τώρα κανείς δεν κατάφερε τρίτη θητεία. Αν δηλαδή η Ν.∆. αποκτήσει πλειοψηφία ή προκύψει συγκυβέρνηση µπορεί να ‘χουµε άλλο πρωθυπουργό από τον Κ. Μητσοτάκη.
Σήµερα, όπως δείχνουν οι δηµοσκοπήσεις, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για µονοκοµµατική κυβέρνηση. Μπορεί ν’ αλλάξει ο εκλογικός νόµος, να αυξηθεί το µπόνους των εδρών στο πρώτο κόµµα και το ποσοστό εισόδου στη βουλή µικρών κοµµάτων από 3 σε 5%, όµως επειδή κάθε αλλαγή του εκλογικού νόµου ισχύει, συνταγµατικώς, απ’ τις µεθεπόµενες εκλογές, ο κ. Μητσοτάκης δεν φαίνεται διατεθειµένος να προχωρήσει σε αλλαγές. Θα αφεθεί όµηρος των εξελίξεων, αποδεχόµενος συγκυβέρνηση µε άλλο κόµµα.
Η συνάντηση του πρωθυπουργού µε τον αρχηγό της αξιωµατικής αντιπολίτευσης έχει τη σηµασία της, δεδοµένου ότι ο κ. Μητσοτάκης για πρώτη φορά δέχθηκε να µιλήσει µε τον αρχηγό του δεύτερου τη τάξει κόµµατος στη βουλή, πράγµα που δεν το είχε κάνει άλλοτε και που εξαγγέλθηκε, ίσως, σκοπίµως µετά “Βαΐων και κλάδων”.