Το τέλος μιας εποχής

Μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας, συνέχεια μιας πλαστής ευημερίας με δανεικά, η χώρα δεν φαίνεται να φτάνει στο τέλος μιας εποχής που δημιούργησε τα σημερινά προβλήματα. Της εποχής που ζούσαμε με δανεικά, ξοδεύοντας περισσότερα από όσα παράγαμε. Και αυτό γιατί δεν λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Εχουμε ξεχάσει να παράγουμε (ζώντας με τις επιδοτήσεις) και προπαντός να παράγουμε ανταγωνιστικά.
Το πολιτικό σύστημα δεν παρουσιάζει την πραγματικότητα, αλλά χαϊδεύει αφτιά και πλειοδοτεί σε υποσχέσεις.
Οι πολιτικοί κυρίως, αλλά και οι πολίτες, δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να πάρουμε τα αναγκαία μέτρα.
Η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει με προχειρότητα διστάζοντας να προχωρήσει αποφασιστικά στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις παρότι απαιτούνται άμεσες δράσεις, ενώ η αντιπολίτευση επιδίδεται πολλές φορές σε λαϊκίστικη πλειοδοσία.
Εάν θέλουμε μια καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας, εάν δεν θέλουμε να χειροτερεύει το βιοτικό μας επίπεδο και να μειώνονται τα εισοδήματά μας, θα πρέπει να δούμε το παρόν και το μέλλον με άλλο πρίσμα. Εάν θέλουμε πρόοδο και ευημερία, οφείλουμε να τις κατακτήσουμε. Και να κατανοήσουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει με αλλαγή νοοτροπίας και ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αλλιώς συνεχίζουμε τον δρόμο της στασιμότητας, του τέλματος και της φτώχειας.