Το τέλος της κομματικής ομηρείας

Ο γράφων συγκαταλέγεται στην τιμητική μειοψηφία, στις εξαιρέσεις εκείνων, που με επιμονή, αλλά και πάθος και κυρίως, στους ανύποπτους καιρούς της πιο αγοραίας και αισχρής κομματικοκρατίας και του πολιτικού εξανδραποδισμού, υποστήριζαν και υποστηρίζουν την ανεξαρτησία των διακεκριμένων εξουσιών. Χτυπούσε. λοιπόν. διαρκώς “στου κουφού την πόρτα”, με την αδιάπτωτη πεποίθηση ότι εφόσον οι κομματικοκρατούμενοι “αρμόδιοι” δεν απαντούν, την τελευταία απάντηση θα δώσει ο κατ’ επανάληψιν εξαπατημένος λαός και μάλιστα με απρόσμενες για τους κομματικοτραφείς εκπλήξεις.
Τα πρώτα “ανέλπιστα” για τους κομματικοδίαιτους μαντάτα, μας τα δίνουν οι δημοσκοπήσεις, που φέρνουν το Γιώργο Καμίνη, χωρίς κανένα κομματικό χρίσμα, πρώτο στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος για το αξίωμα του δημάρχου Αθηναίων. Και είναι προς τιμήν των Ε. Βενιζέλου και Φ. Κουβέλη που δήλωσαν στήριξη στο πρόσωπο του Καμίνη, χωρίς να διαδραματίζουν τον ρόλο του… νονού του σημερινού δημάρχου της πρωτεύουσας.
Ισως το παράδειγμα αυτό θα έπρεπε να το ακολουθήσουν οι ηγεσίες και των άλλων κομμάτων (και μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ) γιατί με… αντιμνημονιακά άλλοθι, μας παραπέμπουν στα ψυχροπολεμικά χρόνια του ’50 και ’60 (δηλαδή, τότε, που οι δημοτικές εκλογές δεν γίνονταν για την αναβάθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά μετατρέπονταν σε ελληνική πλατεία διαμαρτυρίας Τιεν Αν Μεν). Με τα τεχνάσματα, λοιπόν, αυτά μετέτρεπαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε παλαίστρα για την ανατροπή κάθε νομίμως εκλεγμένων κυβερνητικών πλειοψηφιών (Αγγελος Τσουκαλάς, Παυσανίας Κατσώτας, Σαπουνάκης στην Αθήνα και τον Πειραιά (λαϊκό μέτωπο ΕΔΑ – Κέντρου) εναντίον του τότε πρωθυπουργού της Δεξιάς Κων. Καραμανλή. Στη μεταπολίτευση, πανηγυρική εκλογή του Δημ. Μπέη, μεσούσης της πρωθυπουργίας του Κων. Καραμανλή και δημαρχία του Μιλ. Εβερτ, με πρωθυπουργό τον Αν. Παπανδρέου. Και πάει λέγοντας, με τον τρόπο αυτό, σχεδόν σ’ όλη την επικράτεια.
Επιστρέφοντας στα σημερινά, δεν έχουμε, παρά να επισημάνουμε ότι δεν είναι μόνο λάθος, αλλά και ασυγχώρητη ανοησία, να υποβαθμίζεται όχι μόνο η Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο. Χώροι με διακεκριμένες ανεξάρτητες -σύμφωνα με θεσμούς- εξουσίες. Και αυτή η αισχρή υποβάθμιση για να μετατρέπονται οι χώροι αυτοί στα μικρά γήπεδα της ντόπιας μικροκομματικής και μικρονοϊκής αλεκτορομαχίας!
Και κλείνω το σημείωμα αυτό με την πρόβλεψη ότι ο Γιώργος Καμίνης, μαζί με τους 4 ακόμη ανεξάρτητους υποψήφιους δημάρχους, ανοίγουν ήδη τον δρόμο μιας γενικότερης αφύπνισης και μετάβασης από τον μικροκομματικό νεοκοτσαμπασισμό στον απαραίτητο ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό.
Και ο Θεός ας με βγάλει ψεύτη προς χάριν των διαφωνούντων…