Μια θλιβερή επέτειος
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που η ιστορική γέφυρα του ποταμού Κερίτη ή “Ιάρδανου”, όπως τον ονόμαζαν αρχαιότερα, γκρεμίστηκε και χάθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια όσων βρισκόμαστε εκεί κοντά, παρακολουθώντας τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Την είδαμε να πέφτει και να διαλύεται, νικημένη από τα στοιχεία της φύσης. Τα ορμητικά νερά, συνέπεια της τρομερής νεροποντής, παράσερναν τα κομμάτια της που χάνονταν μακριά στο βάθος του ορίζοντα.
Ήταν σαν να ζούσαμε ένα εφιαλτικό όνειρο! Αλίμονο όμως! Δεν ήταν όνειρο αλλά μια τραγική πραγματικότητα. Η εικόνα αυτή θα παραμένει για πάντα χαραγμένη βαθιά στο μυαλό μας, ενώ ένα τεράστιο “γιατί” θα βασανίζει τη σκέψη μας, ζητώντας απάντηση, όσον αφορά στις αιτίες αυτής της καταστροφής. Ποιος άραγε ευθύνεται γι’ αυτόν τον κόσμο; Αναπάντητο τι ερώτημα; Όχι, κατ’ εμένα, αλλά και για πολλούς άλλους, ίσως.
Κάποιοι θα προσπαθήσουν να ισχυριστούν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει) ότι «μα κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα στοιχεία της φύσης». Είναι λάθος, νομίζω, ή αν προτιμάτε, υπερβολή, να αποδίδαμε τα πάντα στη φύση και στα στοιχεία της, τη στιγμή που εμείς, σαν άτομα και σαν θεσμοί, αποποιούμαστε τις δικές μας ευθύνες και παρατηρούμε μόνο τα τεκταινόμενα. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, τι κάναμε όλοι μας για να περιορίσουμε αυτές τις δυνάμεις τις καταστροφικές και να προλάβουμε καταστάσεις που μπορούσαμε να ελέγξουμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει στη διάθεση του και την τεχνογνωσία και την υλικοτεχνική υποδομή αλλά και γνώσεις επιστημονικές που τον βοηθούν, σε μεγάλο βαθμό, να μετριάσει ή ακόμη και να προλάβει ανεπιθύμητα συμβάντα που θα επιφέρουν συμφορές. Πρέπει γι’ αυτό τουλάχιστον να προσπαθήσει. Ας σκεφτούμε λίγο εκείνο το περίφημο ρητό «καλύτερο το προλαμβάνειν από το θεραπεύειν».
Αλήθεια, τι έχει γίνει εν προκειμένω για την πράγματι «λαβωμένη γέφυρα» όπως τη χαρακτήρισε γνωστή Χανιώτισσα αρχιτέκτονας, απευθυνόμενη σε τοπικό δημοτικό άρχοντα.
Ποιος υπεύθυνος παράγοντας, τοπικός, περιφερειακός ή υψηλά ιστάμενος συγκινήθηκε, εδώ και τόσα χρόνια και έκανε το αυτονόητο, για να μην καταλήξει, το υπέροχο αυτό δημιούργημα της «Κρητικής Πολιτείας» σ’ αυτή την κατάσταση. Αυτό που έναν και παραπάνω αιών στόλιζε την περιοχή, ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούσε τους ανθρώπους της και την ανομία της γενικότερα;
Όλοι βλέπαμε και αναγνωρίζαμε ότι έπρεπε να γίνουν επεμβάσεις σοβαρές και μελετημένες, προκειμένου να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση για να συνεχίσει να υπάρχει προς δόξα των δημιουργών της και του τόπου μας.
Όμως η αδιαφορία, οι δικαιολογίες και οι ευκαιριακές υποσχέσεις περισσεύουν. Ο καιρός περνούσε βάζοντας, όπως ήταν φυσικό, τη φθοροποιό σφραγίδα του στο Μνημείο. Όλοι έβλεπαν την όχι και τόσο καλή κατάσταση του περιβάλλοντος χώρου, αλλά και της ίδιας της γέφυρας, αλλά κανένας δεν έκανε κάτι το ουσιαστικό για τη βελτίωση και την αντικατάσταση των προβλημάτων.
Έτσι κάπως, κάποια στιγμή έφτασε η πτώση! Και το κακό έγινε! Τα δάκρυα πλέον δεν ωφελούν. Τα λόγια τέλειωσαν. Είναι η σειρά των έργων, αυτά έχουν προτεραιότητα σήμερα.
Βέβαια, τώρα όλοι τρέχουν και προσπαθούν να υλοποιήσουν κάποιες υποσχέσεις, προκειμένου να διατηρήσουν και να αποκαταστήσουν ό,τι μπορούν, διορθώνοντας σφάλματα και παραλήψεις του παρελθόντος, χωρίς να λείπουν και πάλι οι υποσχέσεις. «Παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του», όπως λέει ο σοφός λαός μας με το σχετικό γνωμικό του.
Πάντως εμείς ευχόμαστε και ελπίζουμε, σύντομα, η γέφυρα του Κερίτη να αποκτήσει τη μορφή και τη θέση που της αξίζει. Το δικαιούται. Αυτή η ευχή και η ελπίδα είναι στα χείλη και στις καρδιές όλων των ανθρώπων της περιοχής.
*Ο Μανώλης Νικολακάκης
είναι Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
