Οι κυβερνήσεις μας συγκροτήθηκαν μετά τη μεταπολίτευση να προχωρήσουν για να λύουν τα προβλήματα του τόπου, στηριζόμενες σε τέσσερις βασικούς πυλώνες. Την αυτοκριτική, την ευθιξία, την ευσυνειδησία και τη φιλοτιμία.
Το 2004 με την Ολυμπιάδα η χώρα ζούσε για τον κόσμο με το “αρχαίο πνεύμα αθάνατο”. Πέτυχε το “θαύμα”, αλλά λειτουργούσε σε συνθήκες γενικευμένης ασάφειας.
Η πλασματική ευμάρεια δεν άφησε να κάνουμε άλματα σε πραγματικά επίπεδα ζωής. Η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή εστερείτο αυτογνωσίας. Δεν έβλεπε τη δυσλειτουργία της οικονομίας και πίστευε ότι τα πράγματα ήταν όπως τη συνέφερε να είναι και όπως ήθελε να τα βλέπει ρόδινα. Οταν αντελήφθη το λάθος, ήταν πλέον αργά. Απώλεσε τις εκλογές και μαζί τους χάθηκε και ο πρώτος πυλώνας, η αυτοκριτική.
Υστερα ήρθε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βρήκε εν εξελίξει την προσχεδιασμένη κρίση, από λάθος “λογισμικό” (!) και αντί λάβει μέτρα, έκανε σπατάλες, αυξάνοντας τις δαπάνες και διογκώνοντας το χρέος. Οταν βρέθηκε σε αδιέξοδο στηρίχτηκε σε διάφορα “εξωθεσμικά κέντρα”, τα οποία διέγνωσαν την αρχομανία του αρχηγού του και τον κατηύθυναν για κάποιο συγκεκριμένο λόγο σε πράξεις απελπιστικά καταστροφικές για τη χώρα. Μας έδιωξαν από τις αγορές κάνοντάς μας να λειτουργούμε υπό καθεστώς παράνοιας. Ετσι μας βάλανε στη διαδικασία του Δ.Ν.Τ. με απαράδεκτες μεθόδους και διαδικασίες με άγνωστα αποτελέσματα, δίχως ίχνος ιδιαίτερης ευαισθησίας και προσβολής. Ετσι χάθηκε και ο δεύτερος πυλώνας, η ευθυξία.
Τη σκυτάλη πήρε η προσωρινή κυβέρνηση ανάγκης του κ. Παπαδήμα, την οποία μεθόδευσαν πάλι “εξωθεσμικά κέντρα”. Ηρθε να κάνει το PSI υπό την επίβλεψη του συνταγματολόγου και όχι οικονομολόγου υπουργού Οικονομικών κ. Βενιζέλου προκειμένου να αποφευχθεί σύγχυση και αταξία που θα προκαλούσε άτακτη χρεωκοπία. Ο κ. Βενιζέλος δεν εξήγησε πειστικά στον ελληνικό λαό τα οφέλη για τους Ελληνες του PSI, που θεωρήθηκε η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους. Δεν μπόρεσε ούτε και τώρα μετά 2 χρόνια να μας πει, γιατί παρά το PSI, την αφαίμαξη των πολιτών με τη φορολογία και τη δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, το δημόσιο χρέος είναι το ίδιο, που είχαμε το 2009. Ετσι χάθηκε και ο τρίτος πυλώνας, η ευσυνειδησία.
Τώρα έχει μείνει ο τέταρτος πυλώνας, η φιλοτιμία των παραγόντων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ανθρώπων που δεν είναι καθόλου ανόητοι. Τους λείπουν άλλα προτερήματα, μεταξύ των οποίων και αυτό, που δεν το αντέχουν, να βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να αντιληφθούν τις ευθύνες τους έναντι των πολιτών. Είναι ανήμποροι να εντάξουν την επιβίωση της κοινωνίας σε συλλογική ανάταξη, χωρίς εξαιρέσεις, κάνοντας συνέχεια “λογισμικά λάθη”. Οταν χρειάζεται να πάνε από το “εγώ” στο “εμείς”, τότε βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι εσωστρέφειες. Ακούμε υποσχεσιολογίες, ένας τρόπος να ξεφύγουμε από την κατάσταση απελπισίας που μας κατάντησαν.
Απαιτείται οι πολιτικοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να αποκτήσουν αυτογνωσία γιατί υποτάχθηκαν, υπέθαλψαν και ανέχθηκαν λογικές βολέματος και καταλήστευσης των κρατικών πόρων. Πολλοί χειροκροτούν μεγαλόπνοα σχέδια και αγώνες εναντίον των Ευρωπαίων που μας έχουν αδικήσει. Αλλά μην ξεχνάμε ότι και μεις δεν είμαστε άμοιροι της κακοδαιμονίας μας. Αν καταφέρουμε και δεν γκρεμισθεί και ο τέταρτος πυλώνας της φιλοτιμίας, μπορεί ν’ αποκτήσουμε και τους άλλους τρεις που χάθηκαν.
