Τις πολύ άσχημες συνθήκες που βιώνει εδώ και 6 μήνες και την αδιαφορία του ΣΦΠ Χανιά Βόλεϊ καταγγέλλει ο αθλητής του χανιώτικου συλλόγου Θανάσης Παπάζογλου που είχε την ατυχία να τραυματιστεί αρκετά σοβαρά στον αγώνα πρωταθλήματος με την ‘Αθληση Μυτιλήνης στη Σούδα τον περασμένο Φεβρουάριο για την Α2 Εθνική ανδρών.
Οπως τονίζει παρότι στην συμφωνία προβλεπόταν ιατρική κάλυψη από τον χανιώτικο σύλλογο σε περίπτωση τραυματισμού στην πραγματικότητα δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Με αποκορύφωμα την μη πραγματοποίηση ούτε καν του χειρουργείου που είχαν υποσχεθεί οι παράγοντες της ομάδας με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να πάρει προσωπικό δάνειο και να έχει εκτοξευθεί το κόστος. Επίσης σημειώνει ότι ούτε στα θέματα στέγασης και σίτισης υπήρξε συνέπεια από την ομάδα αλλά αυτό είναι κάτι που το έχει αντιμετωπίσει και άλλες φορές στην καριέρα του… Πιο αναλυτικά η καταγγελία του αθλητή: «Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας πως σε αυτά τα 18 χρόνια που ασχολούμαι με το βόλεϊ επαγγελματικά ή μη και παρόλο τις δυσκολίες που έχω περάσει αντιμετωπίζοντας ακόμα και απάνθρωπες συνθήκες σε ορισμένες περιπτώσεις , ουδέποτε έχω βγάλει ανακοίνωση που να αναφέρεται σε συγκεκριμένο σωματείο . Ο λόγοι που καταφεύγω σε μια τέτοια ανακοίνωση είναι δύο, ο πρώτος είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε ως άνθρωποι δηλαδή η σωματική και κατ΄ επέκταση ψυχική υγεία μας και ο δεύτερος είναι για να ενημερωθούν οι γονείς οι οποίοι έχουν σκοπό να προτρέψουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το βόλεϊ στο συγκεκριμένο τόπο (Χανιά). Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω ότι ήρθα στα Χανιά για το εν λόγω σωματείο από την γενέτειρα μου και τόπο μόνιμης κατοικίας μου την Θεσσαλονίκη, κυνηγώντας ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον με την ταυτόχρονη συνεργασία μου με την ομάδα μέσω της οποίας θα εξασφάλιζα τις βασικές μου ανάγκες (κατοικία, σίτιση και ιατρική κάλυψη σε περίπτωση τραυματισμού) με αντάλλαγμα να παίζω για το συγκεκριμένο σωματείο. Στα πρώτα δύο η ομάδα φάνηκε αφερέγγυα με την πάροδο του χρόνου αλλά το έχω βιώσει και άλλες φορές στην καριέρα μου οπότε δεν είναι άξιο αναφοράς και ανάλυσης. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο τρίτο κομμάτι της συμφωνίας (ιατρική κάλυψη) το οποίο κάθε ομάδα θα έπρεπε να διασφαλίζει στον κάθε αθλητή ακόμα και αν το σωματείο βρίσκεται στην τελευταία κατηγόρια, ακόμα και αν ο αθλητής είναι ο τελευταίος στην λίστα του προπονητή. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή στις 11/2 αγωνιζόμασταν με την ομάδα της Μυτιλήνης στο πλαίσιο της 14ης αγωνιστικής για την Α2 εθνική κατηγορία έχοντας ως στόχο την τετράδα του πρωταθλήματος .
Στο 3-6 του αγώνα (11: 09 λεπτού του βίντεο της τηλεοπτικής κάλυψης στο YOUTUBE) πάτησα το πόδι του συμπαίκτη μου και υπέστη ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού και κακώσεις σε διάφορα σημεία του γονάτου μου. Να μην αναφερθώ στις συνθήκες που ξεκίνησε ο αγώνας, έχοντας αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες για την διεξαγωγή ενός αγώνα με την παράλληλη έλλειψη θέρμανσης στο γήπεδο (μπορεί να επιβεβαιωθεί και από τους παίκτες της αντιπάλου ομάδας) αλλά θα μου πείτε στην Ελλάδα είμαστε όλα αυτά είναι “φυσιολογικά” και “ανεκτά”. Μετά τον τραυματισμό μου η ομάδα μου υποσχέθηκε ότι θα διασφάλιζε την επέμβαση μου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και όπως ανέφεραν σε άτομο του στενού μου κύκλου θα μου στεκόντουσαν σαν οικογένεια. Αντί αυτού έχουν περάσει έξι μήνες από τότε και πέρα από τα εκατοντάδες χρήματα που έχω δαπανήσει για φάρμακα, εξετάσεις, μετακινήσεις και διάφορα έξοδα λόγω της μη καθημερινής μου λειτουργικότητας (περπατάω με πατερίτσες για έξι μήνες) και μη λαμβάνοντας ούτε μισό ευρώ από την ομάδα, πέρα από την μη κίνηση από σχεδόν το 90 % της ομάδας για ένα τηλεφώνημα ενδιαφέροντος προς έναν αθλητή που ήρθε από την άλλη άκρη της Ελλάδας για να αγωνιστεί για το σωματείο, το αποκορύφωμα όλων αυτών είναι να μην προγραμματιστεί πότε αυτό το χειρουργείο με αποτέλεσμα την απόφαση για λήψη προσωπικού δανείου από μεριάς μου με σκοπό την κάλυψη της επέμβασης αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ συν το κόστος μετακίνησης στην Θεσσαλονίκη όπου θα λάβει χώρα, συν τα έξοδα αποκατάστασης . Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι υπηρετώ το βόλεϊ εδώ και πολλά χρόνια με μόνο γνώμονα την αγάπη μου και την τρέλα μου για το συγκεκριμένο άθλημα και ουδέποτε ο πρωταρχικός στόχος μου ήταν τα χρήματα».
