Βρήκε ανοιχτή την πόρτα ο κ. Κασσελάκης και µπήκε. Πολλοί ασχολήθηκαν µε τα πολιτικά του πυροτεχνήµατα που τα εκστόµιζε απερίσκεπτα τήδε κακείσε. ∆εν µπόρεσε να κρατήσει τα ποσοστά που ο προκάτοχός του κ. Τσίπρας είχε και που θα ήταν κατόρθωµα, µετά την αποχώρηση ισχυρών στελεχών απ’ την παράταξη.
Η απροσδόκητη είσοδος του απολιτικού νέου στο πολιτικό σύστηµα αποτέλεσε ρωγµή στον κόσµο του ελληνικού κατεστηµένου και θόλωσε πιο πολύ τα ταραγµένα νερά µε ελάχιστες πιθανότητες, να βγούµε από τον βούρκο τους.
Έτσι ο αρχηγός του κόµµατος εκθρονίστηκε, αφού ένα χρόνο βίωνε προσωπική ευεξία(!). Περιφερόταν χαρωπός στα µέσα επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, σε συγκεντρώσεις και συνέδρια. Σκηνοθετούσε ο ίδιος τον εαυτό του και θεωρούσε ότι όλα του πήγαιναν καλά, ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο καθίστατο προνοµιούχος ως νέος, ωραίος, επιτυχηµένος, νιόπαντρος και πλούσιος. Γιατί να µη διαπρέψει και ως πολιτικός παράγοντας, τρανός αρχηγός ενός έτοιµου κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, να ικανοποιήσει το εγώ του; Έχασε τους στόχους του, την κακώς εννοούµενη απ’ αυτόν ιδιοκτησιακή παραχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά για να µη χάσει και τον εαυτό του, αποφασίζει να ξανανέβει στην πολιτική σκηνή ζητώντας επαναψήφιση. Πιστεύει πως µπορεί να λυτρωθεί. Μπορεί ο άνθρωπος να θέλει να χτίσει, να υλοποιήσει κάτι δικό του, να το βλέπει και να λέει «είµαι κύριος της δηµιουργίας µου!»
∆εν κάνει πέρα, δεν παραιτείται. Αν το αποφάσιζε, δεν θα ήταν ηττοπάθεια. Θα αποτελούσε πράξη δηµιουργική παρά βλαπτική επίδραση. Η ανάκληση των λόγων πολιτικοποίησης είναι µια επιλογή που αργότερα µπορεί ν’ απολαύσεις τ’ αποτελέσµατά της, να ησυχάσεις. Χάνεις τους στόχους σου, αλλά δεν θα απωλέσεις τον εαυτό σου. Αν αυτό που αποκτάς δεν το έχεις εσύ δηµιουργήσει, δεν είναι ιδιοκτησία σου.
Γινόµενος οδοιπόρος της µοναξιάς σου, επιβεβαιώνεις ότι είσαι κύριος έναντι όσων σε επιπλήττουν και όσων σε επιβραβεύουν. Όσοι σ’ αγαπούν, το µόνο που πρέπει να σου πουν είναι «παράτησε τα» και θα σωθείς.
