2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025 ΗΜΕΡΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΙ∆ΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Όταν τα παιδιά γράφουν ιστορίες ανοίγουν την καρδιά τους, ταξιδεύουν τα όνειρα τους σε τόπους και καταστάσεις που θα ζήλευαν πολλοί ταξιδευτές του κόσµου και της φαντασίας.
Το σπουδαιότερο είναι ότι το κάθε παιδί παραµυθάς στέλνει τα δικά του ιδιαίτερα µηνύµατα.
∆ιαβάζω κι απολαµβάνω 100δες ιστορίες γραµµένες από παιδιά κάθε χρόνο. Μια από τις ιστορίες που µε εντυπωσίασαν όταν την διάβασα, πριν χρόνια, σαν µέλος της κριτικής επιτροπής στο ∆ιαγωνισµό Παραµυθιού της Βιβλιοθήκης του ∆ήµου Σούδας είναι αυτή που θα διαβάσετε σήµερα.
Έχει τίτλο ‘‘Θα ήθελα’’ και συγγραφείς της είναι οι Αντώνης Πετριτάκης και Νίκος Μελάκης τότε µαθητές της Ε’ τάξης του 9ου ∆ηµοτικού Σχολείου Χανίων.
Η ιστορία παρουσιάζεται όπως την έγραψαν τα παιδιά…
Θα ήθελα…
Μια φορά και ένα καιρό, ζούσε σε ένα όµορφο χωριό ένα αγοράκι που το έλεγαν Αντρέα. Ο Αντρέας ήταν 10 χρονών και ζούσε µαζί µε τον πατέρα του, τον κυρ Θωµά, σε ένα όµορφο σπίτι που είχε ένα µεγάλο κήπο. Ο πατέρας του Αντρέα δούλευε ως παλαιοντολόγος έλειπε πολλές φορές από το σπίτι. Μερικές φορές όταν έλειπε για λίγες µέρες ερχόταν η θεία του και του έκανε παρέα µέχρι να γυρίσει ο πατέρας του από τη δουλειά. Ο πατέρας αγαπούσε πολύ το γιό του και φρόντιζε να µην του λείπει τίποτα απ’ όσα χρειάζεται ένα παιδί. Έτσι κάθε φορά που έφευγε του κρατούσε στο γυρισµό ένα δώρο.
Μια µέρα όταν γύρισε από τη δουλειά ο πατέρας του κρατούσε πάλι ένα δώρο. Ο Αντρέας ευχαρίστησε τον πατέρα του και βγήκε στον κήπο να παίξει. Ήταν βροχερή µέρα κι όλα έξω ήταν βρεγµένα. Καθώς έπαιζε κυνηγώντας ‘άγρια ζώα’ έτρεχε, πηδούσε κι ανέβαινε στα δένδρα παριστάνοντας έτσι ένα άγριο κυνήγι. Όπως έπαιζε και σκαρφάλωνε στα δένδρα γλίστρησε κι έπεσε στο έδαφος, χτυπώντας το κεφάλι του σε ένα κλαδί. Με κλειστά τα µάτια έτριβε το κεφάλι του, για να απαλύνει τον πόνο, στο σηµείο που είχε χτυπήσει. Όταν ξανάνοιξε τα µάτια του, δεν ήταν πια στον κήπο του. Ήταν σε µια καταπράσινη κοιλάδα ξαπλωµένος κάτω από ένα δένδρο.
Το δένδρο δεν έµοιαζε µε την καρυδιά του κήπου τους αλλά µε ένα µεγάλο δένδρο που τα φύλλα του ήταν πολύχρωµε οµπρέλες. Σηκώθηκε για να δει που βρισκόταν κι έβλεπε λουλούδια που έµοιαζαν µε πολυέλεα και φωτιστικά δαπέδου.
Όσο κι αν περπατούσε αυτά που έβλεπε έµοιαζαν µε ένα άγνωστο παραµύθι. Όταν ανέβηκε σε ένα δένδρο για να κοιτάξει καλύτερα γύρω έβλεπε λιβελούλες που έµοιαζαν µε µικρά χαµογελαστά ελικόπτερα.
Αυτό που έβλεπε τώρα, του έκοψε την ανάσα. Μπροστά του στάθηκε ένα πελώριο πουλί που µόνο µε πουλί δεν έµοιαζε. Το ράµφος του ήταν πλοίο µε τρία φουγάρα και τα φτερά του ανοιχτά βιβλία, τόσο µεγάλα που όταν τα κουνούσε έπρεπε να κρατηθεί από κάπου για να µη τον φυσήξει µακριά.
Ο Αντρέας κρατήθηκε γρήγορα από ένα κορµό. Κι όταν έφυγε το πουλί ο Αντρέας αναστέναξε…
Τι κρατούσε όµως ο Αντρέας τόσο σφιχτά; Ήταν στα αλήθεια κορµός; Όχι!
Στεκόταν κι αγκάλιαζε το µπροστινό πόδι ενός στεγόσαυρου που οι πλάκες στην πλάτη του έµοιαζαν µε σπίτια κατοικηµένα. Ο δεινόσαυρος άρχισε να κινείται Αντρέας προσπάθησε να γαντζωθεί όσο καλύτερα µπορούσε, περιµένοντας να σταµατήσει για να κατέβει. Ήταν πολύ αργά. Ο στεγόσαυρος κατευθυνόταν όλο και πιο γρήγορα προς µια λίµνη…µέχρι που µπήκε µέσα.
«∆εν ξέρω να κολυµπώ, θα πνιγώ» φώναξε ο Αντρέας που βρισκόταν τώρα µέσα στο νερό. Εκείνη τη στιγµή άκουσε κάποιο να φωνάζει το όνοµα του…
Άνοιξε τα µάτια του κι είδε πως βρισκόταν στην αγκαλιά του πατέρα του κι έµαθε πως ήταν µια εβδοµάδα λιπόθυµος. Ο πατέρας του τον φίλησε και του είπε πως τώρα θα πρέπει να καθίσουν για κάµποσο καιρό στο σπίτι µαζί µέχρι να γίνει τελείως καλά.
Ο Αντρέας χαµογέλασε κι είπε:
«Μπαµπά, αυτό το είναι το πιο ωραίο δώρο που µου έχεις δώσει ποτέ!».
Συµπερασµατικά
Πρόσφατη έρευνα (2025) έδειξε ότι ανάµεσα σε δύο δοκίµια που γράφτηκαν – το ένα µε θετικό προσανατολισµό και το άλλο µε αρνητικό τα θετικά βαθµολογήθηκαν σηµαντικά υψηλότερα ως προς την δηµιουργικότητα, την πρωτοτυπία και το χιούµορ τους.
Στα 10 χρόνια που ήµουν µέλος της κριτικής επιτροπής στο ∆ιαγωνισµό Παραµυθιού της Βιβλιοθήκης του ∆ήµου Σούδας κατέγραψα ότι τα έργα που βραβεύαµε πέρα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά µοιραζόταν εξαιρετικές χωρικές περιγραφές. Ένδειξη ότι οι συγγραφείς τους είχαν αναπτύξει τη µνήµη εργασίας τους αρκετά νωρίς.
Κάθε Μάρτιο, εδώ και 40 χρόνια, στην ΠΟΛΥΓΝΩΣΗ οργανώνουµε διαγωνισµό συγγραφής ιστορίας στην Αγγλική γλώσσα. Το φετινό βραβείο της τάξης του κέρδισε ένα αγόρι που είναι στο φάσµα!
*Πτυχ. Ψυχολογίας-Ανάπτυξης Παιδιού, Master Εκπαίδευσης στη ∆ιά Βίου Μάθηση. Επικοινωνία polygnosi@otenet.gr
Τα βιβλία ‘In the search of mythical Talos’, ‘Μαθαίνω εύκολα΄ ‘Θυµάµαι εύκολα’ ‘Μελετώ αποτελεσµατικά’ διατίθενται από τα βιβλιοπωλεία Libraire και ΚΥΒΟΣ.
