Παράσταση του έργου: “Nordost – Η αλήθεια μου” του Torsten Buchsteiner θα πραγματοποιηθεί στις 17 και 18 Δεκεμβρίου στο θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” στις 9 το βράδυ με σκοπό την στήριξη του Παραρτήματος Παιδιών και Νέων Κρήτης.
Πρόκειται για ένα πολεμικό ντοκουμέντο που μετατρέπεται σε μια αντιπολεμική τροφωνία.
Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καλογεράκη. Ερμηνεύουν οι: Φωτεινή Καπνισάκη, Εύα Γκουντάρα, Δέσποινα Αθητάκη.
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Θα υπάρχει κουτί υπέρ του Παραρτήματος Προστασίας Παιδιών και Νέων Χανίων.
Η παράσταση ανεβαίνει με πρωτοβουλία της “Ε.Ν.σταση τέχνης”.
Για το έργο και την υπόθεση σε σχετική ανακοίνωση αναφέρεται:
«Μόσχα 24 Οκτωβρίου 2002. 42 Τσετσένοι αυτονομιστές εισβάλουν σε κεντρικό θέατρο της λεωφόρου Ντουμπρόβκα, κατά τη διάρκεια του μιούζικαλ Nordost. Οι Τσετσένοι είναι μια ομάδα από 22 άντρες- “ηγέτες” και 20 γυναίκες που έχασαν τους άντρες τους στον πόλεμο της Τσετσενίας, κατά κόσμο γνωστές ως “μαύρες χήρες”. 850 άνθρωποι κρατούνται όμηροι για 56 ώρες. Τα αιτήματα των Τσετσένων, με βασικότερο την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Τσετσενία δε γίνονται δεκτά και ο Πούτιν αποφασίζει να διαχύσει ένα υπνωτικό αέριο με σκοπό την παράλυση των Τσετσένων και την εισβολή του στρατού στο θέατρο. Το αέριο τελικά σκοτώνει και 170 ομήρους. Και ενώ τα δικαστήρια των συγγενών των θυμάτων με την κυβέρνηση της Ρωσίας κρατούν μέχρι σήμερα, ο Γερμανός δημοσιογράφος Torsten Buchsteiner, τολμά να δημοσιεύσει ένα ντοκιμαντέρ με συνεντεύξεις από ομήρους που επέζησαν. Μένοντας απόλυτα πιστός στα λόγια των ανθρώπων αυτών, δημιουργεί τελικά ένα θεατρικό κείμενο, το οποίο περικλείει την αφήγηση του χρονικού της ομηρίας και όχι μόνο, μέσα από τα μάτια τριών γυναικών που βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στο θέατρο και βίωσαν την ομηρία.
3 γυναίκες, από τρεις εντελώς διαφορετικές θέσεις και οπτικές, φαίνονται να είναι όλες θύματα ενός συστήματος που δεν ελέγχουν.
Ένα κείμενο – πολεμικό ντοκουμέντο, πέρα για πέρα αληθινό, μετατρέπεται σε μια αντιπολεμική τριφωνία.
Ο σκοπός της παράστασης δεν είναι να δείξουμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους, αλλά να αφουγκραστούμε μέσα από τις αφηγήσεις, την αλήθεια της καθεμιάς και να αναζητήσουμε μέσα μας τη δική μας αλήθεια, τη δική μας ενοχή, τη δική μας αθωότητα…».
