«Όλοι σχεδόν φτάνουν εδώ στα κρυφά. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη Χώρα τους θαρρείς και φεύγουν για μια μικρή εκδρομή στα γύρω βουνά. Παίρνουν μαζί ένα σάντουιτς, ένα δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, ένα αδιάβροχο γιατί μπορεί να βρέξει… Δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ πια στην πατρίδα τους. Άλλοι φτάνουν γαντζωμένοι στις σιδεριές δίπλα στους τροχούς των τρένων ή κρυμμένοι μέσα στα εμπορεύματα ενός φορτηγού ή στοιβαγμένοι στ’ αμπάρια κάποιου σαπιοκάραβου, μιας μισοβουλιαγμένης βάρκας ή ακόμα και κολυμπώντας»…
Έτσι άρχιζε ένα κείμενο που δημοσίευσα πριν 10-15 χρόνια, προσπαθώντας να ερμηνεύσω το φαινόμενο της μετανάστευσης που σημάδευε και σημαδεύει ακόμη το σύγχρονο κόσμο μας.
Το Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη αποτελεί ένα σπάνιο κείμενο συναρπαστικής, λαϊκής, προφορικής αφήγησης το οποίο μετέγραψε με τη γνωστή του μαεστρία ο Θανάσης Βαλτινός.
Ο Κορδοπάτης, υπαρκτό πρόσωπο, από την Μαντινεία της Αρκαδίας μας διηγείται τον αγώνα του να μεταναστεύσει στην Αμερική στις αρχές του 1900 και τις προσπάθειές του να παραμείνει στην ξενιτιά, σκληρά διωκόμενος για διάφορους λόγους, αφήνοντας για πάντα πίσω του τη φτώχια και τη μιζέρια της παραπαίουσας και ταραγμένης πατρίδας του.
Για το Συναξάρι του Κορδοπάτη και για τη σπουδαία μεταγραφική δουλειά του Θανάση Βαλτινού, ο έγκυρος κριτικός λογοτεχνίας Απόστολος Σαχίνης είχε γράψει:
«Η λιτότητα και η πυκνότητα στην έκφραση, η συγκέντρωση του ενδιαφέροντος του συγγραφέα στο ουσιώδες, η επιγραμματικότητα και η τηλεγραφική, θα έλεγε κανείς, διατύπωση, θυμίζουν κάπως Μακρυγιάννη καθώς και το «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη».
Το εξαίσιο αυτό κείμενο δραματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2017 από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Αντώνη Αντωνίου και αυτές τις μέρες παρουσιάζεται στην Πόλη μας, στο Θέατρο Κυδωνία σε μια καθηλωτική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Βιρβιδάκης και ερμηνεύει με την άνεση πολύπειρου ηθοποιού ο νέος και ταλαντούχος Φώτης Κοτρώτσος.
Τα τελευταία 20-30 χρόνια η Χώρα μας είναι χώρα υποδοχής μεταναστών από όλο τον κόσμο. Σχετικά πρόσφατα η οικονομική κρίση δημιούργησε και στον τόπο μας ένα νέο, ιδιαίτερο μεταναστευτικό κύμα. Η συλλογική, εθνική μεταναστευτική μας μνήμη είναι πολύ πλούσια πια.
Το Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη μπορεί να λειτουργήσει ως αφυπνιστικό αυτής της εθνικής μεταναστευτικής μας μνήμης.
