Θέατρο σκιών

Κινδυνολογίας εξελίξεις παίζουν καθημερινά με τη μορφή θεάτρου σκιών. Σήμερα αυτή η σκιά, αύριο η άλλη.
Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό ειδήσεις αμφιλεγόμενες, κόντρες, διαπληκτισμούς, σήμερα έτσι αύριο αλλιώς και όλα αυτά γιατί άραγε;
Όλοι τελικά προσπαθούν να βγουν κερδισμένοι κι ας γίνονται πολλές φορές πρωταγωνιστές του θεάτρου σκιών και συμπρωταγωνιστές του συμπαθέστατου Καραγκιόζη που κακώς τον ταυτίζουμε με τον άνθρωπο που αλλάζει απόψεις κατά το δοκούν ή κατά την εκάστοτε αλλαγή κατεύθυνσης ανέμου συμφερόντων.
Ο λαός όμως τι φταίει να «τρώει» όλον αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο που καθημερινά τον βομβαρδίζει με οτιδήποτε αξιόπιστο ή εντελώς αναξιόπιστο; Ποιος σκέφτεται τον λαό, ο οποίος πέρα από τα οικονομικά του προβλήματα, βομβαρδίζεται από ειδήσεις που δεν αντιλαμβάνεται που βρίσκεται η αλήθεια και που αρχίζει το ψέμα; Τον βασανίζει όμως ένα μεγάλο «γιατί;». Όλα γίνονται για τον εντυπωσιασμό ή για κάτι ουσιαστικό;
Μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο, υπάρχει και η μετακίνηση πληθυσμών. Κι εκεί οι παγκοσμίως διοικούντες παίζουν θέατρο, με τάχα μεγάλο ενδιαφέρον για τη λύση του προβλήματος. Τόσα χρόνια όμως ποιος διαπίστωσε ουσιαστική λύση;
Σήμερα, πολλοί μετανάστες έρχονται «στην αυλή μου» και είναι λογικό κι επόμενο ότι αν πεινάσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους, θα φάνε κι εμένα. Ποιος δίνει λύση; Κανένας. Όλοι θέλουν τους μετανάστες μακριά τους, όπως το ίδιο κάνουμε όλοι για τα σκουπίδια. Δημιουργούμε μεν, αλλά δεν τα θέλουμε κοντά μας. Μα δεν γίνεται αυτό, διότι κάπου θα πρέπει να πάνε.
Παγκόσμιες λύσεις απαιτούνται. Λύσεις που να δημιουργούν ειρήνη και συνθήκες αποδεκτής επιβίωσης στην πατρίδα του καθενός, έτσι ώστε να μην δημιουργείται ανάγκη μετανάστευσης λαών. Δεν μπορούμε να συμβιώσουμε επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη, έστω κι αν πλησιάζουμε τα 7,5 δισ.; Μας λείπει η τροφή; Το νερό; Ή μήπως ο αέρας;
Σωστή κατανομή απαιτείται και η εξουδετέρωση του χρήματος που δημιουργεί τον απάνθρωπο ανταγωνισμό.
Σ’ όλα αυτά τα θέματα, αν τα αναθέταμε στον Καραγκιόζη θα είχε βρει σωστή και ανθρώπινη λύση, και δεν θα φερόταν ως «καραγκιόζης» (κατά την έννοια του λαού). Σε αντίθεση οι παγκοσμίως διοικούντες φαίνεται να λειτουργούν ως εχθροί του ανθρώπου. Δημιουργούν προβλήματα αντί να λύνουν.
Μήπως είναι καλύτερα να βλέπουμε θέατρο σκιών και Καραγκιόζη από το να πελαγώνουμε με τις ειδήσεις, άσπρες – μαύρες και τους καθημερινούς Καραγκιόζηδες;