Θέατρο του παραλόγου: Σιμά στο τέλος άνθρωποι – κάρβουνο

Ανάξιοι της όποιας θεϊκής χορηγίας οι σημερινοί άνθρωποι; Σιγά-σιγά κατατρώγουν τον πλανήτη, κατακρεουργούν τα ζωτικά του σημεία εξακολουθητικά έως ότου φτάσουν στο σημείο να τρώνε… “κάρβουνο”.
Δίχως πνοή, δίχως όσφρηση, απαλλαγμένοι από όλες τις αισθήσεις, δίχως χρώματα, δίχως όνειρα, μόνο η διαρκής λειτουργία αυτοματισμών του σαρκίου και μοναδική “έγνοια” να μετρούμε αριθμούς κι έτσι να κυλούν οι ώρες της ζωής, “κλικάροντας” και “σκρολάροντας” στις ζωές των “Άλλων”.
Ένας ιδιότυπος εγκλωβισμός που θεωρητικά τους δίνει τη ζωή στα χέρια αλλά ουσιαστικά τους κλέβει τις χαρές, αφήνοντάς τους μετέωρους μπροστά στις οθόνες μιας πλαστικοποιημένης ψεύτικης ζωής…!
…Κι ενώ θα “κοιμούμαστε”, θα λιγοστεύει το φως, θα απομακρύνονται τ’ άστρα, θα στενεύουν τα περιθώρια της σκέψης, θα βγαίνουν στον αφρό εκείνοι οι “Άλλοι” που θα συγκροτήσουν τα νέα δεδομένα μιας ζωής που “δεν θα ζήσουν” τα εγγόνια μας…
Ίσως -καλύτερα διατυπωμένο- μιας ζωής με αποστροφή για τη ζωή! Μιας ζωής μόνο κατ’ όνομα και με διαφορετική την τότε έννοιά της!
Ποια στ’ αλήθεια θα είναι η έννοια εκείνης της ζωής, ποιος μπορεί να φανταστεί;
Ίσως να μοιάζει με ένα ακόμη προϊόν κατασκευασμένο, μεταλλαγμένο που θα διαφημίζεται στις μελλοντικές υπεραγορές αλλά δεν θα έχει καμιά υφή! Ένα ανούσιο προϊόν που βεβαίως θα πωλείται από τους εμπόρους, τεμαχισμένο, χύμα ή σε πλαστική συσκευασία από τα τότε ανακυκλώσιμα υλικά!
Ένα προϊόν, αποτέλεσμα – κορύφωση ενός δράματος που τώρα βιώνουμε εν τη γενέσει του! Πόσο θα μας λυπούνται τότε κάποιοι από τους εναπομείναντες λίγους σοφούς! Πόσο θα μας οικτίρουν για τη μη αντίδρασή μας, την απάθειά μας μπροστά στον όλεθρο που συντελείται στην εποχή μας!
…To «ανάθεμα στους αίτιους» και το «κρίμα στον λαιμό τους» θα απαντάται και τότε ως λήμματα εκφράσεων χαμένων στη μετάφραση που ελάχιστοι θα γνωρίζουν… ως είθισται!!