ΑΠΟΨΗ
Αισθάνοµαι την ανάγκη να δηµοσιεύσω εκ νέου, επικαιροποιηµένο, ένα κείµενό µου για τον πολιτισµό και τις εικαστικές τέχνες στα Χανιά, σήµερα που η ∆ηµοτική Πινακοθήκη Χανίων µετά από κυβερνητική νοµοθετική παρέµβαση, καταργήθηκε απο ξεχωριστός οργανισµός και εντάχθηκε στη ∆ιεύθυνση Πολιτισµού του ∆ήµου Χανίων.
Ως ενεργή καλλιτέχνιδα και εκπαιδευτικός τέχνης στη δηµόσια εκπαίδευση , ανησυχώ για το µέλλον του πολιτισµού και συγκεκριµένα των εικαστικών τεχνών στην πόλη µας µετά από την κατάργηση της Καλλιτεχνικής Επιτροπής και του ∆ιοικητικού Συµβουλίου, θεσµοθετηµένα όργανα του Εικαστικού Μουσείου στα οποία συµµετείχα από το 2011 έως σήµερα.
Η επιδίωξή µας ήταν η ∆ηµοτική Πινακοθήκη Χανίων να διατηρηθεί σαν Νοµικό Πρόσωπο ∆ηµοσίου ∆ικαίου του ∆ήµου Χανίων και συνεπώς να διατηρήσει την αυτοτέλεια και αυτοδυναµία της και να λειτουργεί µε γνώµονα τη δίκαιη προώθηση και ανάδειξη των εικαστικών τεχνών και την πολυφωνία.
Η τελευταία Καλλιτεχνική Επιτροπή µε την παρούσα δηµοτική αρχή, για πρώτη φορά στα χρονικά της λειτουργίας της, είχε ρόλο σχεδόν διακοσµητικό αφού τις αποφάσεις έπαιρνε κατευθείαν ο Πρόεδρος (Αντιδήµαρχος Πολιτισµού) και ο Αντιπρόεδρος και απλά κάποιες φορές ζητούσαν κατά περίπτωση και όπου ήταν αναγκαία την συναίνεση µας ενώ οι προτάσεις για εκθέσεις, αποτέλεσµα αλλεπάλληλων συνεδριάσεων και εθελοντικής εργασίας της Καλλιτεχνικής Επιτροπής που ήταν το θεσµοθετηµένο γνωµοδοτικό όργανο δεν πέρασαν ουδέποτε από το ∆ιοικητικό Συµβούλιο προς συζήτηση ή ψήφιση, στην παρούσα ∆ιοικηση της Πινακοθήκης.
Οι εκθέσεις που πραγµατοποιήθηκαν παρ’ όλη τη σπουδαιότητά τους, είχαν χαρακτήρα µόνο αυστηρά µουσειακό αφού αφορούσαν πολύ γνωστά ονόµατα δηµιουργών εν ζωή ή θανόντων µή αντανακλώντας το σήµερα δηλαδή τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή του τόπου, αλλά και νέων σηµαντικών δηµιουργών της χώρας που επιθυµούσαν να εκθέσουν στην πόλη µας.
Το αποτέλεσµα, στο τελευταίο χρονικό διάστηµα, ήταν ένα µουσείο ψυχρό και απόµακρο για το κοινό και κυρίως για τους καλλιτέχνες, κατάλληλο για επισκέψεις πολιτικών, υψηλά ιστάµενων προσώπων για φωτογραφίσεις και δηµόσιες σχέσεις των αιρετών κυριολεκτικά για το για το θεαθήναι.
…Αξίζει οι άνθρωποι που έχουν εργαστεί για χρόνια προσφέροντας τον κόπο και την πιστοποιηµένη γνώση τους να µην παραγκωνίζονται υπό το πρόταγµα µικροκοµµατικών συµφερόντων και προσωπικών ατζεντών…
Θέλαµε και θέλουµε ανοιχτούς δωρεάν ∆ηµοτικούς εκθεσιακούς χώρους χωρίς ενοικίαση.
Θέλαµε και θέλουµε τα µουσεία και οι εκθεσιακοί µας χώροι να ανήκουν στους Χανιώτες πολίτες, στους δηµιουργούς και στα έργα τους και στους επιστήµονες του τόπου µας αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας και του εξωτερικού ώστε να γίνονται καλλιτεχνικές ζυµώσεις.
Θέλαµε και θέλουµε τα µουσεία µας να γίνουν ανοιχτά, διαδραστικά, φιλικά προς τους Χανιώτες πολίτες και επισκέπτες που αποτελούν το φιλότεχνο κοινό µας.
Θέλαµε και θέλουµε µια πόλη µε χρώµα.
Μια πόλη µε περισσότερη δηµόσια τέχνη όπως γκράφιτι και δηµόσια γλυπτική, µετά από ανοιχτό κάλεσµα και όχι µε απευθείας αναθέσεις.
Πιστεύουµε ότι ο δηµόσιος χώρος, οι παραλίες , τα δάση και τα πάρκα µας είναι ωραία ως έχουν και δεν χρειάζονται επικίνδυνες αναπλάσεις και µεγαλεπήβολες ιδέες.
Επίκαιρο ερώτηµα αποτελεί το αν υποβαθµίζονται οι χώροι πολιτισµού των Χανίων από την τελευταία ∆ηµαρχιακή Αρχή εφόσον οι χώροι ενοικιάζονται κατά περίπτωση ενώ άλλες φορές παραχωρούνται δωρεάν. Αλήθεια ποια Επιτροπή αποφασίζει και µε ποια κριτήρια γίνεται ο παραπάνω διαχωρισµός;
Τέλος , µια αναφορά στο φεστιβάλ «Ανοιχτά Πανιά» που η τωρινή ∆ηµοτική Αρχή δηµιούργησε: Αποτελεί ένα συνονθύλευµα των τεχνών που το κοινό δυσκολεύεται να παρακολουθήσει. Στα λεγόµενα Ανοιχτά Πανιά που µόνο κατ’ όνοµα ανοιχτά είναι, αιτήσεις σπουδαίων δηµιουργών απορρίφθηκαν. Η ποιότητα της πλειονότητας των παρουσιάσεων από την άλλη, δεν αντικατοπτρίζει πάντα τον υψηλό του προϋπολογισµό. Από την άλλη σπουδαία φεστιβάλ αµιγώς εικαστικών τεχνών αγνοήθηκαν και αφέθηκαν στην τύχη τους. Τα µουσεία και οι εκθεσιακοί µας χώροι δεν είναι πιόνια για πολιτικές επιδιώξεις και εξυπηρετήσεις. ∆εν είναι σκαλοπάτια για την προσωπική ανέλιξη των τοπικών αρχόντων.
Αξίζει οι άνθρωποι που έχουν εργαστεί για χρόνια προσφέροντας τον κόπο και την πιστοποιηµένη γνώση τους να µην παραγκωνίζονται υπό το πρόταγµα µικροκοµµατικών συµφερόντων και προσωπικών ατζεντών.
Αξίζει οι νέοι που έχουν πολλά να δώσουν να µη βρίσκουν κλειστές πόρτες και αλαζονεία.
*H Λαµπρινή Μποβιατσου είναι εικαστικός – εκπαιδευτικός
