Ηταν πριν μερικές δεκαετίες, τότε που το θεριό απ’ την απέναντι πλευρά βρυχιόταν απαίσια πως θα έβγαζε το «Χόρα» στο Αιγαίο. Τον πήραν νύχτα απ’ την σχολή όπου φοιτούσε και τον διόρισαν επιτελάρχη την πιο δυνατής μας μεραρχίας. Καλός επιτελής, γνώστης της ψυχοσύνθεσης αλλά και του τρόπου που ενεργεί ο αντίπαλος, όπως και κάθε σπιθαμής της Ελληνικής γης -και ειδικά των συνόρων- δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην προετοιμασία.
Η επόμενη χρονιά τον βρήκε διοικητή του πιο σημαντικό μας συντάγματος της ίδιας μεραρχίας, όπου συνέχισε τον αγώνα. Η πατρίδα τον επιβράβευσε μ’ «Εύφημο μνεία» για την καλή του απόδοση στο δύσκολο καθήκον, και στα χρόνια που ακολούθησαν του εμπιστεύτηκε κι άλλες σημαντικές φρουρές κι επιτελεία. Στρατηγός-στρατιώτης ποτέ του δεν δείλιασε, ποτέ δεν πτοήθηκε! Ούτε κι όταν στα κατοπινά χρόνια γενναία πάλεψε με τα προβλήματα υγείας του. Έφυγε έχοντας την εκτίμηση του κόσμου, την αποδοχή των συναδέλφων, την αγάπη των υφισταμένων του που του ζήτησαν επανειλημμένως να τον καλέσουν σε τηλεοπτική εκπομπή για τον τιμήσουν, τον σεβασμό των παλιών στρατιωτών του που συχνά τον θυμούνται και τον αναζητούν. Τον αγαπούμε!
ΠΟΥ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ;
Ράγισε η καρδιά μας προχθές καθώς χτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες σε μια πανελλήνια διαμαρτυρία για τ’ απαράδεκτα γεγονότα. Είναι αλήθεια πως θλίψη κι οργή μας έχουν κυριεύσει με την παντελή έλλειψη σεβασμού -αλλά και λογικής!- που επιδεικνύουν οι γείτονες. Δεν ξέρω όμως, αν είναι σωστή η αντίδρασή μας, ειδικά με τη συνεχή προβολή εκείνου του σλόγκαν που κυριαρχεί στο διαδίκτυο, πως με την μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί οι προσευχόμενοι μέσα σ’ αυτό, στην ουσία προσεύχονται στον δικό μας Θεό και Αγίους.
Μήπως το «παρηγορητικό» αυτό κείμενο -που στέλνεται σωρηδόν στο «messenger» και κάνει ολομερής κι ολονυχτίς τον κύκλο στους τοίχους γνωστών και φίλων- θα οδηγήσει αλλού; Στην…«δικαιολογημένη», ας πούμε, καταστροφή των τελευταίων πολύτιμων ψηφιδωτών του συμβόλου μας αιώνων; Σε μια ακόμα βεβήλωση των πιστεύω μας και του πολιτισμού; Ας μην υπερβάλουμε λοιπόν! Έχει κάνει λάθος, έχει άδικο κι έχει αφήσει παγκοσμίως τις χειρότερες εντυπώσεις αυτός που αποφάσισε να προσβάλει κατάφορα λαούς κι ανθρώπους! Ας κάνουμε τα πρέποντα χωρίς φανατισμό και μισαλλοδοξία, κι ας αφήσουμε τον πανδαμάτορα χρόνο να λειτουργήσει εναντίον του…
ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ…
Φορές-φορές αναρωτιέται κανείς τι είν’ αυτό που χαροποιεί, που μας φτιάχνει το κέφι, που αγαλλιάζει κι ηρεμεί τη ψυχή μας; Να είναι άραγε εκείνο το κατιτί που καλύπτει τα ενδιαφέροντα και τις επιθυμίες μας; Μπορεί! Αλλά γιατί όλοι -μα όλοι οι περαστικοί, άνδρες γυναίκες!- κοντοστεκόταν ή άλλαζαν πεζοδρόμιο τις προάλλες, για να θαυμάσουν μ’ ένα πλατύ χαμόγελο τη πρόσοψη ενός μαγαζιού; Να ήταν η ονειρική πολυθρόνα-πέργκολα που έστεκε δίπλα στον κορμό μια μουριάς και σε προσκαλούσε να ξαποστάσεις πάνω της; Πιθανότατα ν’ άρεσε και να ξυπνούσε νοσταλγικούς συνειρμούς η ρετρό πόρτα με το μπρούτζινο χεράκι και το ζωγραφιστό μπουκέτο στο κέντρο, που ήταν τοποθετημένη παραδίπλα. Ίσως να ήταν η βιτρίνα του καταστήματος, η γεμάτη ένα σωρό παιχνιδιάρικα αξεσουάρ. Καλόγουστα τσαντάκια, φουλάρια, βραχιόλια και τα λοιπά. Χαριτωμένα όμως ήταν και τα ψάθινα καπέλα με τις ανθισμένες γιρλάντες. Κρεμασμένα σε παράταξη κατά μήκος του τοίχου, αβίαστα σ’ έφερναν μέχρι την είσοδο του καταστήματος. Χρώμα, ομορφιά, τρυφερότητα, παιδικότητα…Αυτό έμοιαζε να είναι το μυστικό του έξυπνου επιχειρηματία! Μήπως όμως, αυτό να είναι τελικά, και το μυστικό της πολυπόθητης ευτυχίας;
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ…
Το πήρε πια απόφαση! Θα πάει στο σπίτι της φίλης, πράγμα που απέφευγε όλο αυτό τον καιρό. Ο καταραμένος…ιός βλέπεις! Ευτυχώς που υπάρχει κι η βεράντα και θ’ αποφύγει κλειστούς χώρους, κλιματιστικά κτλ. κτλ. Μόνο που κάτι της συνέβη μόλις έκατσε στην πολυθρόνα -της οποίας τα μπράτσα με περισσή φροντίδα απολύμανε η φιλενάδα- όταν το χέρι ξέφυγε και ακούμπησε την κάτω πλευρά του καθίσματος! «Μα αυτό δεν το καθάρισε!», σκέφτεται και τρομοκρατείται. Απλώνει τα πόδια κάτω απ’ το τραπέζι, μαζεύει τα χέρια στην ποδιά της επάνω, κάνει συνέχεια αέρα με την βεντάλια. Ευτυχώς έρχεται η πορτοκαλάδα! Να πιεί ή να μη πιεί; Γιατί διακρίνει και κάτι δαχτυλιές στο λαιμό του μπουκαλιού επάνω. Όσο για το ποτήρι, το φαρδύ και ψηλό, ποιος μπορεί να το εμπιστευτεί; Καθυστερεί όσο γίνεται, αλλά να που τώρα καταφθάνουν τα λαχταριστά…καλιτσουνάκια! Να φάει ή να μην φάει; Ιδού η απορία! Πιάνει ένα απ’ την άκρη, το φέρνει μέχρι το στόμα αλλά…δεν τολμά! Να το ξεφορτωθεί καλλίτερα! Κοιτά ολόγυρα… Να το κρύψει κάπου! Αλλά που, που η φιλενάδα στέκει μπουκωμένη επάνω της κι εξιστορεί με ζέση τα νέα των τελευταίων ημερών; Τελικά για να μην χαλάσουν τις καρδιές τους αναγκάζεται να φάει και να πιεί! Το μάθημα της όμως, το πήρε: Ποτέ ξανά επίσκεψη σε σπίτι! Ειδικά τώρα που ο…ιός, αφού τον ξεγελάσαμε λίγους μήνες, πήρε σειρά και πανέτοιμος είναι να μας ξεγελάσει κι αυτός…
ΠΑΛΙΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ…
Μια θάλασσα πρασίνου, πλουτισμένη με το ροζ μιας πελώριας πικροδάφνης που δεσπόζει τον χώρο. Στο βάθος, πίσω από τις σειόμενες απ’ το αεράκι κορυφές μιας μουριάς, αχνά διακρίνονται δυο ψηλά παράθυρα με συρόμενα τζαμιλίκια. Μιας άλλης εποχής με τη ξυλεία τους να ξεφτά και να φθίνει. Ένα τρίτο κι ένα τέταρτο παράθυρο σου αποκαλύπτονται τώρα, καθώς το αεράκι δυναμώνει και απογυμνώνει το τοπίο απ’ την πρασινάδα. Κλειστά τα παντζούρια τους! Καταπονημένα απ’ το χρόνο κι αυτά. Ανασηκώνεσαι λίγο, κοιτάς ερευνητικά προς το παλιό σπίτι για να διαπιστώσεις πως πιο κάτω υπάρχει πόρτα και μια πέτρινη σκάλα. Ματισμένη με τσιμέντο εδώ κι εκεί για να μην καταρρεύσει! Να κι ένας κουβάς τσίγκινος στο πάνω-πάνω σκαλοπάτι, ένα κασόνι στο πιο κάτω και μια σειρά γλάστρες με ισχνά λουλούδια που κατηφορίζουν προς το χώμα της αυλής. Προφανώς βρίσκονται εκεί για να παρεμποδίσουν την ανάβαση στον πάνω όροφο. Ένα ακατοίκητο κτήριο που γεννά απορίες! Ποιος, τι, πότε και γιατί; Η περιέργεια μας οδηγεί στο πλαϊνό στενό, σε αναζήτηση της πρόσοψής του. Στο ισόγειο δυο κακορίζικα μαγαζιά. Ανοιχτά…
Μα η κεντρική πόρτα του πάνω ορόφου του αρχοντικού κλειστή! Αμπαρωμένη με σάπια αλυσίδα και λουκέτο. Ακμή και παρακμή; Βεβαίως! Αυτή δεν είναι εξάλλου η μοίρα των πάντων γύρω μας;
